ΕΙΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ ΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΕΙΤΕ «ΕΧΘΡΟI ΤΟΥ ΡΤΚ» ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΗΘΕΙΤΕ ΓΙΑ «ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ»;
Ένα από τα μοναδικά μας χαρακτηριστικά, που δεν συναντάται σε καμία άλλη χώρα, είναι ότι η αντιπολίτευση θεωρείται «ιερή και απαραβίαστη».
Όποτε επιχειρήσετε να ασκήσετε κριτική στην αντιπολίτευση, ή σε έναν πολιτικό της αντιπολίτευσης, κατηγορείστε αμέσως για υπονόμευσή της, για εχθρική στάση απέναντι στο κύριο αντιπολιτευόμενο κόμμα, το ΡΤΚ, ακόμη και για εχθρότητα προς τον ηγέτη του ΡΤΚ, τον Τουφάν Ερχιουρμάν.
Αυτό μου έχει συμβεί πολλές φορές.
Ως δημοσιογράφος και πολίτης, δεν δίστασα ποτέ να εκφράσω κριτική όταν έβλεπα πράγματα που χρειάζονταν σχολιασμό. Για αυτό έχω κατηγορηθεί ότι υποστηρίζω την κυβέρνηση, ότι είμαι εχθρός της αντιπολίτευσης. Έχω υποστεί ακόμη και σοβαρό διαδικτυακό λιντσάρισμα που διήρκεσε ημέρες.
Γι’ αυτό είμαι προετοιμασμένη για τέτοιες αντιδράσεις καθώς γράφω αυτό το επικριτικό άρθρο. Αν είστε μεταξύ εκείνων που το διαβάζουν, τους αρέσει ή το κοινοποιούν, σας προειδοποιώ να είστε και εσείς προετοιμασμένοι.
Γιατί αύριο, θα μας κατηγορήσουν για την αποτυχία της αντιπολίτευσης να κερδίσει εκλογές, ή για την πτώση του κύρους της.
Δεν θα αναλογιστούν ποτέ τα λάθη τους και αντ’ αυτού θα κατηγορήσουν όσους τους ασκούν κριτική.
Είμαστε καλά προετοιμασμένοι και γι’ αυτό.
Αυτή τη φορά, δεν θα προσπαθήσουμε να αμυνθούμε λέγοντας: «Όχι, δεν είμαστε εχθροί κανενός, σεβόμαστε και εκτιμούμε τον Ερχιουρμάν, και θα υποστηρίξουμε το ΡΤΚ όταν χρειαστεί».
Διότι δεν χρειάζεται να απολογηθούμε.
***
Το λεγόμενο Külliye, ένα παράνομο τερατούργημα κτιρίου χωρίς οικοδομική άδεια και χωρίς σύνδεση με την ιστορία μας, που στεγάζει τη Νομοθετική και Εκτελεστική εξουσία και ένα τζαμί, έχει πλέον επεκταθεί για να συμπεριλάβει και τη Δικαστική εξουσία.
Πριν από μήνες, επισημάναμε ότι αυτή η δομή παραβιάζει την αρχή της διάκρισης των εξουσιών ως προς τη μορφή, και ασκήσαμε κριτική στον Πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου, Μπερτάν Οζερντάγ, ο οποίος υποστήριξε αυτό το έργο, αναρωτώμενοι πώς η Δικαιοσύνη θα μπορούσε να παραμείνει ανεξάρτητη σε ένα κτίριο που κατασκευάστηκε από το AKP [Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης].
Όλοι οι κύκλοι παρέμειναν σιωπηλοί, και η αντιπολίτευση έκλεισε τα μάτια σε αυτή την επερχόμενη καταστροφή.
Και στο μεταξύ, όλοι επαναλάμβαναν τα ίδια λόγια: «Ας μην υπονομεύσουμε τη δικαιοσύνη».
***
Η μεγαλύτερη προσδοκία του κοινού από την αντιπολίτευση είναι η ικανότητα και το θάρρος να υιοθετήσει διαφορετική στάση και να επιδείξει διαφορετική συμπεριφορά από αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία.
Δεν μπορείτε να στέκεστε δίπλα στους κυβερνητικούς αξιωματούχους που καταστρέφουν την κοινωνία, να προσεύχεστε με ανοιχτά χέρια, να συμπεριφέρεστε με τον ίδιο τρόπο, και μετά να λέτε: «Είμαι διαφορετικός».
Το να ασκείτε κριτική στο περιστατικό εκ των υστέρων δεν σας κάνει διαφορετικούς.
***
Όταν συμμετέχετε σε ένα λάθος, δεν το αποκαλείτε λάθος, αλλά τη στιγμή που βγαίνετε από την κατάσταση, δηλώνετε: «Ήταν λάθος».
Με άλλα λόγια, όχι μόνο δεν είστε σε θέση να αποτρέψετε τίποτα, αλλά δεν έχετε ούτε το θάρρος να κάνετε μια κίνηση για να το αποτρέψετε.
Και μετά υπόσχεστε να είστε η ελπίδα αυτής της χώρας.
Κανείς δεν περιμένει από την αντιπολίτευση να έχει την ικανότητα να αποτρέψει τα πάντα· περιμένουν να αναλάβει δράση, να καταβάλει προσπάθεια και να δώσει μάχη.
Αλλά δεν είναι καν σε θέση να το δουν αυτό.
***
Το ίδιο ισχύει και για τον Πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Μπορεί οποιοσδήποτε πολίτης σε αυτή τη χώρα να κατασκευάσει ένα κτίριο παράνομα, χωρίς άδεια;
Ας πούμε ότι το έκαναν. Μπορεί ένα άτομο στο υψηλότερο επίπεδο της δικαιοσύνης να θέσει τα θεμέλια αυτού του κτιρίου;
Και να το κάνει με έναν ιμάμη που απαγγέλλει τη Φατιχά.
Αυτό είναι που περιμένει η κοινωνία:
«Αυτό που δεν μπορώ να κάνω εγώ, δεν θα πρέπει να μπορούν να το κάνουν ούτε οι κρατικοί αξιωματούχοι· αυτή είναι η ισότητα», λένε.
Ή μήπως, τα πάντα επιτρέπονται για το κράτος αλλά όχι για τους πολίτες;
***
Το ΡΤΚ, για να μην «φθείρει» τον προεδρικό του υποψήφιο, δεν του επέτρεψε να ηγηθεί καμίας ενέργειας, δεν του επέτρεψε να είναι ο πρώτος που θα μιλήσει ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή πίεσης, δεν τον άφησε να ενισχύσει καμία μορφή κοινωνικής αντιπολίτευσης, και μάλιστα φρόντισε ώστε οι αναρτήσεις του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης «να μην το παρακάνουν».
Αυτό εκφράστηκε από την ίδια την ηγεσία του ΡΤΚ και επαναλήφθηκε επίσης από μέλη του ΡΤΚ.
Τι συνέβη λοιπόν χθες, αφού τον προστατέψατε;
Ο ελέφαντας στο δωμάτιο δεν μπόρεσε να κρυφτεί.
Τώρα έχουν αρχίσει οι επιθέσεις για να κατηγορηθεί η κοινωνία.
***
Ξέρετε, είναι πάντα οι ίδιες δικαιολογίες.
«Ενεργήσαμε υπεύθυνα ως πολιτικοί», «Η δημιουργία χάους δεν είναι προς το συμφέρον κανενός», «Όσοι ασκούν κριτική στη δικαιοσύνη την υπονομεύουν», «Εσείς είστε αυτοί που προκαλείτε την πραγματική ζημιά»…
Με άλλα λόγια, οι απαιτήσεις της κοινωνίας—«Περιμένω ηγεσία από τον ηγέτη μου, περιμένω μια απάντηση, περιμένω δράση, περιμένω ενίσχυση της κοινωνικής αντιπολίτευσης, περιμένω προστασία των δικαιωμάτων μου, περιμένω άμεση δράση…»—αντιμετωπίζονται με εχθρότητα σαν να είναι αδικαιολόγητες προσδοκίες.
Αυτή η άμυνα φτάνει στο σημείο να κάνει την κοινωνία να αμφισβητεί τον εαυτό της, μετατρεπόμενη σε επίθεση.
Κάνει τους πολίτες να αναρωτιούνται, «Μήπως ζητάω πολλά;»
***
Όχι, κύριε!
Δεν ζητάτε πολλά.
Θέλετε να δείτε τη διαφορά μεταξύ πορτοκαλί και πράσινου, μπλε και κόκκινου.
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σας κρατά ξύπνιους και δυστυχισμένους μέχρι την αυγή, να συντρίβει τις ελπίδες σας!
***
Δεν θέλετε να ακούσετε, «Απλά εκλέξτε με και όλα θα πάνε καλά», θέλετε κάτι που θα το αποδείξει αυτό πριν από τις εκλογές, κάτι που θα σας δώσει ελπίδα.
Λέτε, «Μην αφήνετε τα πάντα για μετά την ανάληψη των καθηκόντων σας»…
Αλλά όχι.
Είμαστε εκτεθειμένοι σε δηλώσεις όπως, «Ψηφίστε με πρώτα, θα φροντίσω τα υπόλοιπα».
Παρουσιάζεται σε εμάς σαν να είναι αδύνατο να αντιδράσουμε, να παλέψουμε ή να αντισταθούμε χωρίς να δημιουργήσουμε χάος.
Επιπλέον, το χάος παρουσιάζεται ως κάτι πολύ κακό, και φαίνεται σαν να είναι δυνατό να κερδίσουμε χωρίς να βγούμε στους δρόμους ή να δώσουμε μάχη.
***
Ο κατάλογος εκείνων που «κατηγορούν» άλλους επειδή ασκούν κριτική στην αντιπολίτευση και έχουν προσδοκίες από αυτήν συνεχίζεται.
Οι κατηγορούμενοι είναι πάντα πολίτες, πάντα δημοσιογράφοι.
Κανείς δεν απολογείται, κανείς δεν παραιτείται.
Κανείς δεν έχει υπάρξει ποτέ μάρτυρας ότι κάποιος πλήρωσε το τίμημα των λαθών του σε αυτή τη χώρα.
Ενσταλάζεται ένας φόβος στην κοινωνία με την έννοια ότι, «αν τον φθείρουμε, με ποιον θα μείνουμε;»
Μας κάνουν να νιώθουμε ότι χρειαζόμαστε αυτούς που ξεχωρίζουν, ότι είναι οι σωτήρες μας…
***
Η κοινωνία δεν χρειάζεται πολιτικούς.
Δίνει τις δικές της μάχες.
Κάποιος σίγουρα θα αναδειχθεί νικητής από αυτές τις μάχες.
Αυτό αποδείχθηκε όταν δεκάδες χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους τις προάλλες.
Όπως πάντα, δεν ήταν η αντιπολίτευση αλλά οι πολίτες που ενίσχυσαν τη διαδικασία.
Έδειξαν τη δύναμή τους και υπερασπίστηκαν τη θέλησή τους.
***
Αυτό που προσπαθώ να πω είναι, μη διστάζετε να εκφράσετε την άποψή σας.
Μη φοβάστε να χαρακτηριστείτε.
Όπως ακριβώς δεν θα διστάζατε να υποστηρίξετε αυτούς που μαθαίνουν από τα λάθη τους και ενεργούν με ειλικρίνεια…
Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στις 11.04.2025