Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΗ, «ΑΛΛ’ Η ΕΛΠΙΔΑ ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ ΠΙΑ!»
Στις 20 Οκτωβρίου, ένας Ελληνοκύπριος φίλος μου με πήρε τηλέφωνο γεμάτος χαρά, μόλις είχε γυρίσει από το βόρειο μέρος του νησιού: «Οι άνθρωποι χαμογελούν…»
Φυσικά… Η ελπίδα είναι όμορφη, είναι ωραία πράγμα…
Κι ένας διανοούμενος που πίστευε πως όλα χάθηκαν και είχε αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή, με κάλεσε κι αυτός: «Τώρα είναι η στιγμή να κάνουμε κάτι».
Ξένοι διπλωμάτες και δημοσιογράφοι που είχαν χάσει προ πολλού το ενδιαφέρον τους για το Κυπριακό, ρωτούν τώρα συνεχώς τι μπορεί να συμβεί.
Με λίγα λόγια, φυσάει άνεμος αλλαγής…
Αναμφίβολα, πρόκειται για μια ατμόσφαιρα ελπίδας που δημιούργησε η εκλογική νίκη του Τουφάν Ερχιουρμάν στις 19 Οκτωβρίου με σχεδόν 63%, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία.
Ο Ερχιουρμάν και τα πολιτικά κόμματα μαζί με τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών που τον στηρίζουν, πέτυχαν μια μεγάλη επιτυχία και γέννησαν την ελπίδα για επανέναρξη των συνομιλιών για το Κυπριακό, που έχουν παγώσει εδώ και οκτώ χρόνια.
Όπως είναι γνωστό, η αποτυχία της Διάσκεψης για το Κυπριακό στο Κραν-Μοντανά το 2017, συνέτριψε κάθε ελπίδα και συρρίκνωσε τις προσδοκίες.
Η Τουρκία απομακρυνόταν από την ομοσπονδιακή λύση και προωθούσε το μοντέλο των δύο κρατών, ενώ η ελληνοκυπριακή πλευρά κρυβόταν πίσω από αυτό, προτιμώντας να επιρρίπτει ευθύνες σε άλλους.
Τελικά, κανείς δεν δέχτηκε το μοντέλο των δύο κρατών, και το στάτους κβο συνεχίστηκε χωρίς να δοκιμαστεί η θέληση των Ελληνοκυπρίων να βρουν λύση.
Μαζί με το στάτους κβο, οι Τουρκοκύπριοι συνέχισαν να ζουν απομονωμένοι από τον κόσμο και έπεσαν σε βαθιά απελπισία.
Από την άλλη, μέσα σ’ αυτό το αδιέξοδο στάτους κβο, η Τουρκία συνέχισε να επεμβαίνει στον τρόπο ζωής των Τουρκοκυπρίων. Αυτή η κατάσταση οδήγησε σε μια εξέγερση ανάμεσα στους Τουρκοκύπριους, που είναι κοσμική κοινωνία. Χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι.
Η αποφασιστικότητα των Τουρκοκυπρίων να διεκδικήσουν τη δική τους ταυτότητα και να συνεχίσουν να υπάρχουν ως εθνοπολιτική κοινωνία στην Κύπρο, διακριτή από την Τουρκία, φάνηκε στις εκλογές της 19ης Οκτωβρίου.
Αναμφίβολα, έπαιξαν ρόλο και άλλοι παράγοντες.
Για παράδειγμα, η αποτυχία της κυβέρνησης συνασπισμού που σχημάτισαν δεξιά κόμματα υποστηρίζοντας τον Ερσίν Τατάρ, οι αναταραχές στην κοινωνία από διάφορα σκάνδαλα και τη διαφθορά, έφεραν τους ψηφοφόρους πιο κοντά στα κόμματα της αντιπολίτευσης και στον Τουφάν Ερχιουρμάν. Οι διχασμοί μέσα στα δεξιά κόμματα επίσης ευνόησαν τον Ερχιουρμάν. Η αλληλεγγύη της αριστεράς ήταν επίσης σημαντική.
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τη χαρισματική προσωπικότητα του Ερχιουρμάν, γέννησαν νέα ελπίδα.
Η ελπίδα πηγάζει από την τουρκοκυπριακή κοινότητα, που έδειξε θέληση να κάνει μια νέα αρχή.
Και ο ενθουσιασμός που δημιουργεί η αλλαγή είναι πιο σημαντικός από την ίδια την αλλαγή!
Η διαλεκτική της ελπίδας και της βούλησης
Η ελπίδα είναι χαρμόσυνη, είναι όμορφη…
Αλλά όταν δεν τρέφεται από βούληση, παραμένει ένα κενό όνειρο.
Για παράδειγμα, όταν ένας πατέρας λέει στο παιδί του, «ελπίζω να διαβάζεις πιο σκληρά του χρόνου», και η απάντηση είναι, «κι εγώ το ελπίζω», δεν μπορούμε να μιλάμε για ελπίδα.
Η ελπίδα χωρίς θέληση είναι απλά ευχολογία!
Δεν ελπίζουμε για πράγματα που συμβαίνουν φυσικά. Για παράδειγμα, κανείς δεν λέει, «ελπίζω να ξημερώσει αύριο!»
Επιπλέον, δεν ελπίζουμε για πράγματα που μπορούν να αποκτηθούν εύκολα.
Η επιθυμία δεν είναι ελπίδα. Μπορούμε να επιθυμούμε το αδύνατο, αλλά μπορούμε να ελπίζουμε μόνο για το δυνατό.
Επομένως, πρέπει να στραφούμε σ’ αυτό που είναι δυνατό, όχι σ’ αυτό που επιθυμούμε.
Ωστόσο, η ελπίδα δεν μεταφέρει αυτόματα τους ανθρώπους στο μέλλον που ελπίζουν!
Εδώ δοκιμάζεται το υποκείμενο που υπόσχεται μεταμόρφωση. Πρέπει να υπολογίζει καλά το δυνατό και να στρέφεται προς τον στόχο επιδεικνύοντας βούληση που συνοδεύεται από λόγια και πράξεις!
Αυτός είναι ένας από τους βασικούς όρους της επιτυχίας.
Ηγέτες που μεγάλωσαν μετά το 1974
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα κατάσταση στην πολιτική ζωή της Κύπρου. Τώρα έχουμε μπροστά μας δύο πολιτικούς από τη νέα γενιά: τον Τουφάν Ερχιουρμάν και τον Νίκο Χριστοδουλίδη!
Ο Ερχιουρμάν ανήκει σε διαφορετική γενιά από τον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ και τον Μουσταφά Ακιντζί. Ο Ταλάτ και ο Ακιντζί γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Κύπρο πριν το 1974 και είχαν επαφές με Ελληνοκύπριους. Ο Ερχιουρμάν, αντίθετα, γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1970 και μεγάλωσε στο βόρειο μέρος του νησιού.
Ο Νίκος Χριστοδουλίδης, σε αντίθεση με τον Χριστόφια ή τον Αναστασιάδη, είναι παιδί της διχοτομημένης Κύπρου. Γεννήθηκε στο χωριό Γεροσκήπου στην Πάφο στα τέλη του 1973, και μεγάλωσε χωρίς να δει ποτέ Τουρκοκύπριο.
Και οι δύο πρέπει να γνωρίσουν καλύτερα την «άλλη» κοινότητα. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να μην χρησιμοποιούν λόγο που ετεροποιεί.
Το σημαντικότερο όμως, πρέπει να επιδείξουν την προσήλωσή τους στο μοντέλο της ομοσπονδιακής λύσης, που αναφέρεται ως η μόνη βιώσιμη κοινή επιλογή για τη χώρα μας.
Ο δικός μας ρόλος σ’ αυτή τη νέα διαδικασία είναι να στηρίξουμε τους ηγέτες και να τους βοηθήσουμε να πετύχουν.
Ο δικός τους ρόλος είναι να αποφύγουν να παγιδευτούν σε αλληλοκατηγορίες!
Αφού μιλάμε για ελπίδα, ας σημειώσουμε επίσης ότι η ελπίδα είναι σαν την αγάπη: είναι όμορφη όσο διαρκεί!
Οι άνθρωποι της Κύπρου, που έχουν ζήσει την απογοήτευση ξανά και ξανά, μπορεί να μην το λένε ποιητικά, αλλά βαθιά μέσα τους μουρμουρίζουν λόγια παρόμοια με του ποιητή:
«Αλλ’ η ελπίδα δεν μου φτάνει πια. Δε θέλω πια ν’ ακούω τραγούδια, θέλω να τραγουδώ…»
[Σημείωση συντάκτη: στίχος από το ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ Ραν, «Σκέφτομαι Εσένα»]