Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΟΛΗ, ΕΝΑΣ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΟΣ (ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΡΓΩΝ -ΠΙΑ- ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΩΝ)

Την ποιότητα ενός ανθρώπου, έλεγε ο μακαρίτης ο Ζάχος Χατζηφωτίου, την κρίνεις από τον τρόπο που συμπεριφέρεται στα γκαρσόνια κι όχι από τη δημοσιοσχετίστικη εικόνα του.

Που μεθερμηνευομένο θα πει: μπορεί μεν, σ’ αυτό το πάλαι ποτέ χρυσοπράσινο φύλλο – το οποίο παραλάβαμε ολόκληρο αλλά στα χέρια μετριοτήτων καταφέραμε να το αφήσουμε μισό, θέτοντας αδιαπραγμάτευτα χιλιετιών υπό καθεστώς εξαφάνισης – να μας έχουν «εκπαιδεύσει» να μετράμε success stories, «κόμβους», «κέντρα» και «γέφυρες» που καταδεικνύουν τάχατες τα μεγάλα μας επιτεύγματα, όμως την πραγματική εικόνα μιας χώρας- και δη ευρωπαϊκής (!)- θα τη βιώσεις στις τρεις τα ξημερώματα, σαν αφιχθείς στο Διεθνές της Αεροδρόμιο και το να πας στον προορισμό σου εξαρτάται από το κέφι μιας χούφτας ταξιτζήδων που κρίνουν ότι οι προβλεπόμενες από το νόμο χρεώσεις, τα 70 ευρώ για Λευκωσία και τα 140 για Πάφο, δεν τους συμφέρουν ώστε να κάτσουν τον κώλο τους μπροστά από το τιμόνι και να σε μεταφέρουν.

Είτε πολύ περισσότερα θα σου ζητήσουν, είτε θα προσπαθήσουν να συνδυάσουν πελάτες, είτε θα μείνεις χάσκοντας και θα διερωτάσαι -όχι εμείς, εμείς ξέρουμε, για τους ξένους επισκέπτες λέω- σε ποια υποανάπτυκτη χώρα έχεις προσγειωθεί. Από αυτά, τα «μικρά» αλλά πολύ σημαντικά, κρίνεις το όποιο success story μιας χώρας. Από εκείνα που δεν θα δεις σε κανένα διαφημιστικό της spectacular ανάπτυξης που βιώνει ο τόπος.

Δεν προσελκύεις τουρίστες, ούτε πουλάς τρία εκατομμύρια ένα διαμέρισμα σε πύργο  φαντασμάτων, διαφημίζοντας τις ανύπαρκτες στάσεις λεωφορείων  – σ’ έναν τόπο 9.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων όλων κι όλων, που αν αφαιρέσεις τα 3.500 που κρατούν οι Τούρκοι και τα 250 των Βρετανικών βάσεων και τα 240 της νεκρής ζώνης, τι σου μένει να κουμαντάρεις; Κάτι  λιγότερο από 5.500 τετραγωνικά χιλιόμετρα! Στους πρώτους δείχνεις το ηλιοβασίλεμα και το Κούριο και στους δεύτερους το ευρωπαϊκό διαβατήριο.

Δεν τους λες ότι μια 79χρονη βρέθηκε νεκρή σε χαντάκι στην πόλη που «πετά», 500 μέτρα από το νοσοκομείο, το οποίο είχε επισκεφτεί το πρωί και παρότι με πολλά προβλήματα υγείας,  άνοια και άλλα ψυχικά ζητήματα, αποδεσμεύτηκε και στάλθηκε – μόνη της – να πάει σπίτι της. Από τα «μικρά» της καθημερινότητας, λοιπόν, είναι που κρίνεις την όποια πρόοδο, την όποια ανάπτυξη μιας χώρας.  υτά Τα «μικρά» που, όσο κι αν ενισχύεται ο γεωστρατηγικός και γεωπολιτικός σου ρόλος, αυτά (όχι όλα, ευτυχώς) παραμένουν αναλλοίωτα για δεκαετίες.

Προσφάτως, βέβαια, και από μείζονα ζητήματα! Όπως τα μεγάλα αναπτυξιακά πρότζεκτ! Πλέον κινούνται κι αυτά σ’ ένα πλαίσιο… «μακροχρόνιας» και ατελέσφορης πορείας, επηρεασμένα από το Κυπριακό. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ζούμε στη χώρα του μη ανατέλλοντος ηλίου. Τερματικό στο Βασιλικό, Λιμάνι και Μαρίνα Λάρνακας, δρόμος Πάφου – Πόλης Χρυσοχούς, εξωραϊσμός Ποταμού Λιοπετρίου…

Έργα  που έγιναν σύμβολα παρατυπιών, διαφθοράς, ανεπάρκειας, κακοδιαχείρισης… Ναυαγούν, το ένα μετά το άλλο! Καταρρέουν πριν καν αρχίσουν κάποια ή πριν κάνα φτάσουν στα μισά της διαδρομής, κι αφού ο προβλεπόμενος χρόνος υλοποίησης  εξανεμίστηκε μαζί με μερικές δεκάδες εκατομμύρια… Τι πάει λάθος σε τούτο των τόπο που οι πρόεδροι του κόβουν νυχθημερόν κορδέλες εγκαινίων, που τα τελευταία χρόνια σημειώνει συνεχείς επιτυχίες και άθλους και κατακτήσεις, που έχει γίνει «κόμβος», «κέντρο» και «γέφυρα» και, παρότι λαβωμένη, ποτέ νικημένη;

Δεν σας κρύβω ότι πολλές φορές αναρωτιέμαι, αν δεν είχαμε ως πλαίσιο την Ευρωπαϊκή Ένωση, η ένταξή μας στην οποία μας υποχρεώνει να κάνουμε- διστακτικά και απρόθυμα πολλές φορές- δυο βήματα προόδου, κι αν δεν ήταν η θέση μας στη Μεσόγειο αυτή που είναι, για να μας «σώζουν» πολλές φορές τα εμπλεκόμενα συμφέροντα και οι μεγάλες δυνάμεις για ίδιον συμφέρον, τι θα είχαμε απογίνει; Τι θα είχαμε απογίνει εάν -ο μη γένοιτο- δεν υπήρχε έστω κι αυτή η κάποια ανακούφιση, εάν ήμασταν έρμαιο τούτων των μέτριων, των τυχοδιωκτών και διεφθαρμένων.

Πηγή: Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΟΛΗ, ΕΝΑΣ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΟΣ (ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΡΓΩΝ -ΠΙΑ- ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΩΝ)