ΚΛΊΝΑΤΕ ΕΠΊ (ΑΚΡΟ)ΔΕΞΙΆ

Στο τέλος της ημέρας, αν ο τρόπος περιορισμού της ανόδου του ΕΛΑΜ είναι η πλήρης υιοθέτηση της ρητορικής του, τότε ποιος ο λόγος να περιοριστεί; Κι αν το πλάνο είναι η πλήρης υιοθέτηση της ατζέντας του, ποιος ο λόγος ύπαρξης του ΔΗΣΥ;

 Η παρουσία σύσσωμης της ηγεσίας του ΔΗΣΥ στο μνημόσυνο του Γρίβα, με μπάντα, μονοπώλησε την προηγούμενη βδομάδα τον δημόσιο διάλογο. Αν κάποιος έβλεπε το ύφος της Αννίτας Δημητρίου στις φωτογραφίες, αγκαλιά με την Έλλη Χριστοδουλίδου, θα θεωρούσε πως μόλις εκείνη τη στιγμή είχε ενημερωθεί για τον θάνατο του Γρίβα. Ένα μνημόσυνο εξελίχθηκε σε μια κακοπαιγμένη θεατρική παράσταση, η οποία άγγιξε την αξιοπιστία της ηγεσίας (αφού ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τα όσα υποστήριξε πέρσι) και σφράγισε τη διακωμώδηση της πολιτικής ζωής. Σφράγισε όμως και την επίσημη στροφή της νέας ηγεσίας προς το άκρο της Δεξιάς.

Το ποια θα πρέπει να είναι η κατεύθυνση που θα πάρει το κόμμα είναι μια συζήτηση που ξεκίνησε πολύ πριν αναλάβει η νέα ηγεσία. Κάποιοι πρότασσαν την ανάγκη το κόμμα να κινηθεί πιο συντηρητικά για να περιορίσει τις διαρροές προς το ΕΛΑΜ, άλλοι υποστήριζαν πως ο μόνος τρόπος να περιοριστεί η άνοδός του ήταν μέσα από την πολιτική αντιπαράθεση μαζί του. Η απολιτίκ στάση της Αννίτας, κράτησε για καιρό το κόμμα μακριά από αποφάσεις που μπορούσαν να οδηγήσουν σε αντιπαραθέσεις, περιοριζόμενο σε γενικόλογες τοποθετήσεις. Η πίεση όμως από το ΕΛΑΜ, και η διαπίστωση ότι αυτή η στάση δεν σταματούσε τις διαρροές, το ανάγκασε να πάρει θέση. Και η επιλογή της ηγεσίας ήταν η απόλυτη ταύτιση με την ακροδεξιά. Σ’ αυτό το πλαίσιο, έσπευσε να μπει σ’ έναν διαγωνισμό με το κόμμα της ακροδεξιάς που γκρίζαρε κάθε διαχωριστική γραμμή: Ποιος θα προστατεύσει με μεγαλύτερη θέρμη και αυταπάρνηση τον θεσμό της οικογένειας και της Εκκλησίας, ποιος θα ταχθεί με μεγαλύτερη ένταση απέναντι από δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ, ποιος στην προσπάθεια να τιμήσει τον Γρίβα θα ξεπεράσει τον άλλο σε θεατρινισμούς και γραφικότητα (με ξεκάθαρο νικητή τον ΔΗΣΥ). Οδηγώντας το κόμμα δεκαετίες πίσω σε νοοτροπίες και λογικές.

Είναι ξεκάθαρο ότι ο ΔΗΣΥ με αυτή την ταύτιση με το ΕΛΑΜ επιχειρεί να ικανοποιήσει το ακραίο κομμάτι του και να μειώσει τις διαρροές προς το κόμμα της ακροδεξιάς. Στην ουσία όμως αυτό που πετυχαίνει μακροπρόθεσμα είναι την περαιτέρω ενίσχυση της ακροδεξιάς. Στην προσπάθεια να κεφαλαιοποιήσει ζητήματα που βρίσκονται στη σφαίρα της, τροφοδοτεί το δημόσιο διάλογο με την ακροδεξιά ατζέντα. Διευρύνει το ακροατήριο και την απήχησή της. Αναδεικνύοντας το ΕΛΑΜ σε καταλύτη των εξελίξεων. Τη στιγμή που ο ΔΗΣΥ παύει να έχει κάτι πρωτότυπο να προσφέρει στη συζήτηση και γίνεται φερέφωνο της ακροδεξιάς. Αν κανείς δει τι έγινε στην Ευρώπη, εύκολα μπορεί να συμπεράνει ότι αυτός ο εναγκαλισμός της ακροδεξιάς από δεξιά κόμματα, δεν σταμάτησε τη διαρροή ψηφοφόρων προς ακροδεξιά κόμματα. Αντίθετα, στην απουσία αντιλόγου, την επίσπευσε, αναδεικνύοντάς την σε σοβαρή εναλλακτική. Τα κόμματα της ακροδεξιάς ωφελήθηκαν από την υποκρισία και τον καιροσκοπισμό των mainstream κομμάτων.

Σήμερα ο ΔΗΣΥ με τη στάση του κανονικοποιεί και απενοχοποιεί την ακροδεξιά ρητορική, εκμηδενίζει το πολιτικό του κεφάλαιο, εξαφανίζει το πολιτικό διακύβευμα. Και μετατρέπει εαυτό σε μελλοντική δεξαμενή της ακροδεξιάς ψήφου, την ίδια στιγμή που γιγαντώνει την απόσταση από το Κέντρο, συρρικνώνοντας τον πυρήνα του. Δεν έχει όμως μόνο να κάνει με το ότι μακροπρόθεσμα μειώνει τη διείσδυσή του στην κοινωνία, αλλά και με τον ρόλο του κόμματος στην πολιτική σκηνή. Στο τέλος της ημέρας, αν ο τρόπος περιορισμού της ανόδου του ΕΛΑΜ είναι η πλήρης ταύτιση με τη ρητορική του, τότε ποιος ο λόγος να περιοριστεί; Κι αν το πλάνο είναι η πλήρης υιοθέτηση της ατζέντας του, ποιος ο λόγος ύπαρξης του ΔΗΣΥ; Πώς θα πείσει στη συνέχεια ότι η ακροδεξιά και το τι εκφράζει είναι επικίνδυνα;

Η Αννίτα Δημητρίου ανήλθε στην προεδρία του ΔΗΣΥ και της Βουλής ως το νέο. Από ένα σημείο και μετά ο λόγος της εξελίχθηκε σε ό,τι πιο παλαιό. Πλέον τον λόγο της ακολουθούν και οι πολιτικές της ενέργειες. Χωρίς να κουβαλά το οποιοδήποτε πολιτικό βάρος αδυνατεί να δώσει πραγματική κατεύθυνση στο κόμμα. Και επιβεβαιώνει πόσο επικίνδυνο είναι το απολιτίκ. Αφού απόρροια αυτού του απολιτίκ είναι η στροφή στην ακροδεξιά. Αποτέλεσμα ακριβώς της αδυναμίας της να εκφέρει έναν πολιτικό λόγο, να προτάξει πολιτικές ή μια ιδεολογία. Επιβεβαιώνει, όμως, και τον τυχοδιωκτισμό που χαρακτηρίζει τη νέα ηγεσία. Αφού, δεδομένου του τρόπου που λειτούργησε προηγουμένως, είναι ξεκάθαρο ότι η Αννίτα δεν υιοθετεί τη συγκεκριμένη ατζέντα επειδή την πιστεύει. Το φλερτ με τον εθνικισμό (που επιτείνει τον διχασμό στην κοινωνία), η αμφισβήτηση δικαιωμάτων, η επιλογή πολιτικής κατεύθυνσης, γίνεται με απόλυτο κυνισμό. Επειδή θεωρεί ότι βραχυπρόθεσμα θα της δώσει πρόσβαση σε συγκεκριμένη ομάδα ψηφοφόρων. Αυτό είναι και το χειρότερο.

Δυστυχώς ο ΔΗΣΥ δείχνει αδύνατος να ξεφύγει από έναν επικίνδυνο φαύλο κύκλο στον οποίο έχει εισέλθει. Που ξεκίνησε με την υιοθέτηση του πολιτικού τίποτε και εξελίσσεται σε πολιτική αλλοφροσύνη. Με αποτέλεσμα στην προσπάθεια να ελέγξουν την άνοδο της ακροδεξιάς, να έχουν καταστήσει τη ρητορική της κεντρικό κομμάτι του κόμματος. Στον βωμό κάποιων ακραίων ψήφων να ρίχνουν και την τελευταία γέφυρα με την Κεντροδεξιά και τη φιλελεύθερη κοινωνία. Το αυτοπροσδιοριζόμενο ως το νέο εξελίσσεται σε ό,τι πιο παλαιό, σε μια προσπάθεια να κρατήσει πρώτο το κόμμα. Σε αυτή την προσπάθεια, ο καιροσκοπισμός και ο πολιτικός αμοραλισμός, περισσεύουν. Και οδηγούν τον ΔΗΣΥ σε δύσβατα μονοπάτια. Μαζί και τη χώρα.

Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στις 02.02.2025

Πηγή: ΚΛΊΝΑΤΕ ΕΠΊ (ΑΚΡΟ)ΔΕΞΙΆ