ΝΑ ΣΗΚΩΣΟΥΜΕ ΨΗΛΟΤΕΡΑ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ Τ/Κ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ
Κάποτε η λέξη «αλληλεγγύη» ίσως να φάνταζε λίγο μακρινή και απόκοσμη -κυρίως ως προς την ακριβή της έννοια- αφού η ζωή μας και η καθημερινότητά μας δεν την είχαν και τόσο μεγάλη… ανάγκη. Ωστόσο τα πράγματα πάνε κι έρχονται και η αλληλεγγύη μεταξύ μας, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Οι Τουρκοκύπριοι βρίσκονται σε πολύ δεινή θέση, κυρίως στην παρούσα φάση, στην εποχή Τατάρ, αφού βλέπουν τον εφιάλτη της διχοτόμησης να μην είναι πλέον και τόσο εφιάλτης, ενώ σε σχέση με τους χειρισμούς της ελληνοκυπριακής κοινότητας στο Κραν Μοντανά τα πράγματα έγιναν ακόμη δυσκολότερα. Σε πολλές περιπτώσεις οι Τουρκοκύπριοι διατράνωσαν την ανάγκη για λύση με εμφατικό τρόπο, με μαζικές διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες, ξέροντας ακριβώς πού βρίσκονται και τι ακριβώς ζητούν: επανένωση, ειρήνη, πρόοδο και ευημερία, ό,τι χρειάζεται ο άνθρωπος για να διαβιοί στον κόσμο ετούτο. Πέραν πάσης αμφιβολίας, βρισκόμαστε στο σημείο όπου οι σχέσεις με την τουρκοκυπριακή κοινότητα πρέπει να περάσουν στο στάδιο της μη επιστροφής, δηλαδή να μην υπάρχει τίποτα που να τις θέτει σε κίνδυνο. Ήδη, μέσα από τον Πολιτισμό γίνεται μία ενδιαφέρουσα και ουσιαστική δουλειά έτσι ώστε να μείνει ζωντανός ο κοινός μας τόπος και χρόνος, αφού η κοινή μας ταυτότητα είναι αυτή που μας κινητοποιεί, που μας φέρνει πάντοτε στην ίδια αφετηρία. Από την άλλη, οι εθνικιστικές κορώνες και η διάχυση του μίσους είναι αυτά που ενδεχομένως να μας φέρουν όχι στην ίδια αφετηρία, αλλά στο ίδιο τέλος. Η πολιτική, φυσικά, ασκείται σε τεχνοκρατικό, πολιτικό – επίσημο επίπεδο. Όμως η ιστορία έχει δείξει ότι κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει τη θέληση των λαών, πόσω μάλλον το θυμό τους. Και εδώ, κοντά 50 χρόνια, ο θυμός συσσωρεύεται και η ανάγκη για λύση μεγαλώνει, γιγαντώνεται. Πολλά πράγματα άπτονται της αντίληψης του καθενός και της καθεμίας έτσι όπως βλέπει τον κόσμο, ιδεολογικά και ψυχολογικά. Υπάρχουν και εκείνα τα πράγματα που δεν επιδέχονται ερμηνεία ούτε πολιτική σκοπιά. Ένα από αυτά είναι η ανοιχτή πληγή του Κυπριακού. Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον περισσότερο από ποτέ άλλοτε, επειδή ακριβώς νιώθουμε να απομακρυνόμαστε κάθε μέρα που περνά, επειδή ο νοητός τοίχος φαίνεται να παίρνει μορφή. Η ενδυνάμωση των σχέσεων πρέπει να κρατηθεί άσβεστη, έτσι ώστε να μπορέσουμε μαζί να αντισταθούμε στις όποιες δυσάρεστες για τον τόπο μας εξελίξεις. Δεν είναι ουτοπικό, αλλά η πικρή αλήθεια: το τρένο όσο πάει απομακρύνεται και χάνεται από το οπτικό μας πεδίο. Αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς με αυτά που λέμε και γράφουμε, πρέπει να κάνουμε το παν για να φέρουμε ξανά το τρένο κοντά μας.