«ΠΩΣ ΘΑ ΠΕΙΣΕΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ;»
Ακούω αυτήν την ερώτηση συχνά κατά τις προεκλογικές περιόδους. Επαναλαμβάνεται σαν χορωδία, επιβάλλεται σαν διαταγή.
Το άλλο βράδυ, σε μια εκπομπή, ρώτησαν ξανά τον καθηγητή Τουφάν: «Πώς θα πείσετε την Τουρκία;»
Αυτή η ερώτηση δείχνει πόσο έχει αποξενωθεί η κοινωνία από την ίδια της την βούληση. Η έλλειψη αυτοπεποίθησης έχει εμφυτευθεί στην κοινωνία.
Γιατί όμως δεν θέτουμε ποτέ το ερώτημα ανάποδα; «Πώς θα πείσει η Τουρκία τους Τουρκοκύπριους;»
Δεν είναι αυτή μια αμοιβαία διαδικασία; Εάν πρόκειται να εφαρμοστεί κάποια συγκεκριμένη πολιτική για την Κύπρο, πρέπει πρώτα να αγγίξει τις καρδιές, τα μυαλά και τη θέληση όσων ζουν σε αυτή τη γη.
Εάν θα διαμορφώσει το μέλλον των παιδιών μας, εάν θα αντικατοπτρίζει τη ζωή μας, πρέπει πρώτα να μας πείσει…
Σκεφτείτε το… Πρόκειται να κάνουμε μια επιλογή, να εκφράσουμε τη βούλησή μας, να πάρουμε μια απόφαση… Μήπως η Τουρκία θα βγει να πει: «Δεν μου αρέσει, δεν το αναγνωρίζω»;
Αυτό εννοούν;
Σύμφωνα με όσους ασκούν πολιτική πάντα με την ίδια ρητορική, η Τουρκία δεν νοιάζεται για τις απόψεις των Τουρκοκυπρίων ή των ψηφοφόρων εδώ. Ό,τι λέει αυτή, αυτό ισχύει!
Υπάρχει μια έννοια που ονομάζεται «επίκτητος φόβος». Οι άνθρωποι συχνά μαθαίνουν τον φόβο και το άγχος όχι άμεσα από τις δικές τους εμπειρίες, αλλά από άτομα στο περιβάλλον τους. Με άλλα λόγια, τα συναισθήματα δεν είναι μόνο βιολογικά αντανακλαστικά· είναι επίσης προϊόν κοινωνικής επαφής.
Ο φόβος και το άγχος αναπτύσσονται μέσω της εξαρτημένης μάθησης.
Οι κοινωνίες συνηθίζουν τον φόβο μέσω συμβόλων, εικόνων και ρητορικής.
Αυτά τα συναισθήματα παύουν να είναι ατομικά· γίνονται εργαλεία για συμμόρφωση της κοινωνίας.
Ο κύκλος «τρομοκρατώ, εκφοβίζω, ελέγχω» είναι το παλαιότερο παιχνίδι στην πολιτική.
Είμαστε μέρος αυτού του παιχνιδιού εδώ και χρόνια: «Η γνώμη σου δεν μετράει, δεν παίρνεις εσύ τις αποφάσεις, ό,τι λέει κάποιος άλλος, αυτό ισχύει…»
Φυσικά, όταν πρόκειται για την Κύπρο, η διαβούλευση με την Τουρκία είναι ζωτικής σημασίας. Όμως αν η ατζέντα περιορίζεται στην ερώτηση «Πώς θα πείσετε την Τουρκία;», τότε σημαίνει ότι η κοινότητα εδώ αγνοείται. Η βούληση των ψηφοφόρων υποτιμάται.
Η Τουρκία πρέπει επίσης να πείσει τους Τουρκοκύπριους και να σεβαστεί τη βούληση των ανθρώπων εδώ.
Το πραγματικό ζήτημα είναι τι θέλουμε εμείς.
Είμαστε παγιδευμένοι στην αβεβαιότητα.
Ζούμε στη σκιά ενός συστήματος που έχει αρχίσει να συλλαμβάνει ακόμη και τα δικά του παιδιά.
Είμαστε αιχμάλωτοι σε μια «παράνομη» δομή ως «αόρατη» κοινότητα στον κόσμο.
Περιβαλλόμαστε από αυθαιρεσία, έλλειψη εποπτείας, κερδοσκοπία, διαφθορά, απάτη, μετριότητα…
Η απόσταση μεταξύ μας και του κόσμου διευρύνεται.
Όχι μόνο ζούμε με υψηλή ανασφάλεια, αλλά αυτή η κατάσταση διατηρείται λόγω του φόβου της ανασφάλειας.
Μας εμφυτεύουν φόβο λέγοντας: «Θα σας καταστρέψουν». Στην πραγματικότητα όμως, καταστρέφουν την ταυτότητά μας, τον πολιτισμό μας, το μέλλον μας και πάνω από όλα την ελπίδα μας.
Είμαστε αιχμάλωτοι σε ένα «σύστημα ομηρίας».
Αν θέλουμε να αλλάξουμε αυτό το σύστημα, όσοι λένε «ας μείνουν τα πράγματα όπως είναι» πρέπει πρώτα να πείσουν όλους μας…
Ας μη ξεχνάμε… Οι κοινωνίες που στηρίζονται στην αυτοπεποίθηση και την ελπίδα, όχι στον φόβο, είναι πολύ πιο ελεύθερες.
Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 04.09.2025