ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΤΗ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΥΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ
«Μου φαίνεται πως το Σύμπαν είναι ένας μικρός ωκεανός, όπου στις ακτές του βυθίζονται τα ιστιοφόρα» λέει ο [Τούρκος ποιητής] Ahmet Telli…
Στην ακτή όπου βουλιάζουμε, είναι η πατρίδα μας…
***
« Χωρέστε τη ζωή στο σπίτι σας» λένε.
Το εσωτερικό των σπιτιών μας είναι πια ξένο προς εμάς!
Συναισθήματα απελπισίας, ανασφάλειας, πλήξης, ασφυξίας, τεμπελιάς και αιχμαλωσίας, βιώνουμε το ένα μετά το άλλο…
***
Σαπίζουμε!
«Χωρέστε τη ζωή στο μισό νησί» μας λένε.
Σύμφωνα με τα λόγια του Küçük İskender, τα μάτια μας δεν χωράνε στο πρόσωπό μας… [Σημείωση μεταφραστή: Αναφέρεται σε Τούρκο ποιητή, του οποίου το πρώτο βιβλίο έχει τίτλο «Gözlerim Yüzüme Sığmıyor» (Τα μάτια μου δεν χωράνε στο πρόσωπό μου)].
***
Σαν ψάρι που σπαρταράει!
Είμαστε στην άκρη της πετονιάς και μας προκαλούν.
«Μπορούμε να αγοράσουμε όλες τις αξίες σας» λένε.
«Ευγνωμοσύνη» λέει κάποιος, στην εποχή της αφοσίωσης!
***
Ασφυκτιούμε στη σκόνη της γης, τα φτερά μας σπάνε στα μισά της ζωής και αναπτύσσεται μέσα μας λαχτάρα για τον ουρανό.
Στριφογυρίζουμε στο κενό, σαν κλαδί ξένο προς τον κορμό του, χαιρόμαστε για ανόητα πράγματα σαν ένα δάσος που χαίρεται τη φωτιά που το καίει .
***
Βαριά άρρωστη είναι αυτή η χώρα!
Πονάει…
Ορφανή…
Πληγωμένη…
Σιωπηλή καθώς ουρλιάζει, ψιθυρίζει, συνθλίβει τις ρίζες της…
Έζησε το ψέμα ως αλήθεια.
Και συνεχίζει να ζει έτσι…
Αυτή η χώρα αιμορραγεί ακόμα…
Και ακόμα διψά για αίμα.
Όπως ένα πρόβατο…
Αυτή η χώρα είναι σαν ένα κοπάδι, που το σέρνει ένας βοσκός…
***
Υπάρχει ένα ρητό, και μόνο τώρα καταλαβαίνω τη σημασία του…
Τα λόγια του Γερμανού ποιητή Ράινερ Μαρία Ρίλκε…
«Ο ουρανός μεγαλώνει καθώς τα πουλιά πετούν…»
Ξαπλώνουμε σε πουπουλένια μαξιλάρια αλλά μέσα σε κλουβιά…
Πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα, αιχμάλωτοι κάτω από τον ίδιο τους τον ουρανό, απελπισμένοι στις ίδιες τους τις καρδιές…
***
«Χωρέστε τα μισά σας όνειρα στην καρδιά σας» λένε…
Μαζεύουμε τα μισά χαμόγελα που έχουν χαθεί στα μονοπάτια που δεν βρίσκουν την ουτοπία τους…
Δεν είναι δυνατόν!
Αυτά τα μονοπάτια δεν χαμογελούν.
***
Είναι τα όνειρα που δεν έχουν σύνορα…
Στις ακτές ενός νησιού, πολλές γενιές βυθίζονται.
Τα σωθικά μας πονάνε…
Πηγή: ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΤΗ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΥΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ