ΤΟ ΤΑΤΟΥΑΖ ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΣΤΟ ΧΕΡΙ

Πριν από μερικές μέρες βρέθηκα στον Κάτω Πύργο ακολουθώντας τη διαδρομή από τα κατεχόμενα. Δείξα­με τα έγγραφά μας στα check points τέσσερις φορές και μετά από μιάμιση ώρα φτάσαμε στο χωριό της Τηλλυρί­ας, σ’ ένα κατά γενική ομολογία ιδα­νικό μέρος για ήρεμες καλοκαιρινές διακοπές.

Καθώς περνούσαμε από τα χωριά, η Ελληνίδα φίλη που ταξίδευε μαζί μας, κάποια στιγμή είπε πως «είναι κρίμα, μια στάλα τόπος να είναι μοι­ρασμένος με αυτόν τον τρόπο», ενώ στο γυρισμό ήθελε να βγάζει συνέχεια φωτογραφίες από το παράθυρο· τα σπίτια, τις παραλίες, τα μνημεία, ενώ εμείς, οι Κύπριοι της παρέας, κάθε τόσο την καλούσαμε να είναι προσε­κτική: «μη βγάζεις φωτογραφίες πολ­λές, πρόσεχε να μη φαίνεσαι, εδώ έχει στρατόπεδο, κι εδώ, και παρακάτω…»

Εμείς, πλησιάζοντας πλέον τα 40 χρόνια ζωής σε αυτό το νησί, συνη­θίσαμε να είμαστε προσεκτικοί, να ξέ­ρουμε τι φωτογραφίζουμε και τι όχι, να ξέρουμε τι να περιμένουμε κάθε φορά που δείχνουμε την ταυτότητά μας και να περιμένουμε πάντα αυτό το περίεργο συναίσθημα, όσες φορές κι αν περάσουμε στο βορρά.

Κατά την επιστροφή μας, στο δεύ­τερο σημείο διέλευσης (τ/κ) κατέβηκα για να δείξω τις ταυτότητές μας. Τις παρέδωσα στην Τουρκοκύπρια αστυ­νομικό και τη στιγμή που άπλωσε το χέρι της παρατήρησα ότι είχε ένα μι­κρό τατουάζ σ’ ένα σημείο λίγο πάνω από τον καρπό. Ήταν η Κύπρος, ολό­κληρη, με μόνο το περίγραμμά της, με τις γραμμές να ενώνουν το νησί, έτσι όπως είναι. Μου έκανε εντύπωση και αμέσως έκανα εικόνα τις χιλιάδες αν­θρώπους που κοιτάζουν το τατουάζ· ένας θεός ξέρει τι σκέφτεται ο καθέ­νας. Ευτυχώς ή δυστυχώς, κρατήθηκα με μεγάλη δυσκολία να μην τις κάνω διάφορες ερωτήσεις που είχα στο κε­φάλι μου. Και ήταν πολλές.

Η μεγάλη εικόνα με τα check points, τη διαδρομή, τα φοβισμένα κλικ της φωτογραφικής, το τατουάζ της Τ/κ αστυνομικού και ο χρόνος μέ­χρι να φτάσουμε στον Πύργο από τα κατεχόμενα, μου άφησε εν τέλει την αίσθηση του ανολοκλήρωτου κατά κάποιον τρόπο, αν και η διήμερη δι­αμονή μας στον Κάτω Πύργο ήταν απολαυστική από κάθε άποψη.

Στην Κύπρο, ως κοινωνικά όντα, ζούμε ανολοκλήρωτα εδώ και πέντε δεκαετίες. Και το ανολοκλήρωτο, αυτό που σου αφήνει ένα μικρό κενό, το βιώνουμε κάθε φορά που πηγαινοερ­χόμαστε στο βορρά ή κάθε φορά που έχουμε αυτή την ανεπαίσθητη ανησυ­χία για το τι θα φωτογραφίσουμε.

Έχω δει αρκετούς ανθρώπους να έχουν τατουάζ την Κύπρο, μόνο άντρες που τώρα είναι σίγουρα άνω των 70, και για κάποιο λόγο όλοι έμοιαζαν μεταξύ τους, αλλά όχι στην όψη.

Η μόνη που διέφερε ήταν η Τουρ­κοκύπρια αστυνομικός.

Πηγή: ΤΟ ΤΑΤΟΥΑΖ ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΣΤΟ ΧΕΡΙ