ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Κάθε χρόνο κατά τη (χθεσινή) Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών ακούγονται νούμερα, στατιστικά, ευχολόγια, βαρύγδουπες εξαγγελίες, τι έγινε, τι ΘΑ γίνει, τι έπρεπε να είχε γίνει, τι θα μπορούσε να γίνει, συνοδεία των απαραίτητων αφορισμών, δακρύων και εμψυχωτικών τσιτάτων για μια μελλοντική κοινωνία όπου οι άντρες ΔΕΝ είμαστε η Νο1 αιτία θανάτου των γυναικών.
Κάθε χρόνο ακούμε πάνω κάτω τα ίδια χωρίς πρακτικά να αλλάζει κάτι. Συγγνώμη, γράψτε λάθος. Αλλάζει. Ο αριθμός των κακοποιημένων, βιασμένων και δολοφονημένων γυναικών.
Σύμφωνα με τα στατιστικά της Αστυνομίας, στην Κύπρο τη διετία 2022-2023 καταγράφηκαν 999 περιστατικά βίας κατά των γυναικών (εδώ ο μέσος βαρύμαγκας σχολιάζει στα σόσιαλ “ούτε χίλια, απορώ γιατί το κάνετε θέμα”), την τριετία 2021-2023 καταγγέλθηκαν 147 βιασμοί και 20 απόπειρες βιασμών, ενώ τη δεκαετία 2014-2024 είχαμε 41 γυναικοκτονίες. Σε παγκόσμιο επίπεδο το 35% των γυναικών του πλανήτη έχουν βιώσει σωματική ή/και σεξουαλική βία κάποια στιγμή στη ζωή τους, το 47% των δολοφονιών γυναικών να διαπράττεται από οικείο σύντροφο ή μέλος της οικογένειας τους και το 98% των θυμάτων σεξουαλικής εκμετάλλευσης είναι γυναίκες. Τα νούμερα αμείλικτα, το ίδιο βέβαια και η πραγματικότητα την οποία καταγράφουν αν και έχουμε την τάση ως λαός να μας σοκάρουν οι αριθμοί περισσότερο απ’ ότι τα ίδια τα περιστατικά όταν συμβαίνουν γύρω μας.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα (που πάντα προσφέρεται ως ευκαιρία να θυμηθούμε ζητήματα που κανονικά δεν πρέπει να φεύγουν ποτέ από τη δημόσια συζήτηση) η Συμβουλευτική Επιτροπή Πρόληψης και Καταπολέμησης της Βίας στην Οικογένεια (ΣΕΠΚΒΟ) επανέλαβε για πολλοστή φορά την ανάγκη ρύθμισης -επιτέλους- του θέματος της ηλεκτρονικής επιτήρησης (electronic monitoring) των προστατευτικών διαταγμάτων, την οποία ζήτησε ήδη σε συνεδρία της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων τον περασμένο Απρίλιο. “Η απουσία μηχανισμών παρακολούθησης των προστατευτικών διαταγμάτων για λήψη άμεσων μέτρων σε περίπτωση παρακοής τους, αποτελεί παράγοντα κλιμάκωσης των υποθέσεων έμφυλης/ ενδοοικογενειακής βίας, παρά το γεγονός ότι υπάρχει ένα ισχυρό νομικό πλαίσιο, η αδυναμία διασφάλισης της προστασίας/ ασφάλειας των θυμάτων βίας, τα αφήνει έρμαια στα χέρια των δραστών” αναφέρει στην ανακοίνωσή της η ΣΕΠΚΒΟ.
Από πλευρά κυβέρνησης τόσο δια στόματος του Υπ. Δικαιοσύνης Μάριου Χαρτσιώτη όσο και του ίδιου του Προέδρου Χριστοδουλίδη, εξαγγέλθηκε η (πιλοτική) εφαρμογή «Ελπίς» σχεδιασμένη ειδικά για τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας, που βρίσκονται σε κίνδυνο και χρειάζεται να επικοινωνήσουν άμεσα με την Αστυνομία χωρίς να γίνουν αντιληπτά από τον δράστη, με προοπτική για φουλ λειτουργεία μέσα στο πρώτο εξάμηνο του ‘25. Ας προσπεράσουμε το γεγονός ότι η “Ελπίς” ανακοινώθηκε πρώτη φορά το 2021(!) και τους πήρε και τρία χρόνια για να τη στήσουν (ΑΝ βέβαια ξεκινήσει στην ώρα της γιατί μ’ αυτούς ποτέ δεν ξέρεις) ενώ η κυβέρνηση ανακοίνωσε δύο φορές μέσα στο καλοκαίρι ότι ξεκινάει σύντομα η πιλοτική λειτουργία της (ίσως δίνουμε διαφορετικό ορισμό στο επίρρημα “σύντομα”) για να μη με πείτε και πεσιμιστή (εδώ που τα λέμε είναι να με αδικείς;).
Σίγουρα η επιστράτευση της τεχνολογίας στην αντιμετώπιση της έμφυλης βίας είναι ευπρόσδεκτη όμως δεν αποτελεί πανάκεια. Για την ακρίβεια στην Κύπρο μπορεί να αποδειχθεί απλά άχρηστη όπως τόσα και τόσα (μιλάμε άλλωστε για τη χώρα όπου οτιδήποτε με το e- μπροστά πέφτει συχνότερα κι από το ηθικό των κυβερνώντων). Κι αυτό γιατί την τεχνολογία τη χειρίζονται άνθρωποι. Και στη Νήσο των Αγ(ρ)ίων το μεγαλύτερο πρόβλημα σε ό,τι αφορά την έμφυλη βία είναι οι άνθρωποι πίσω από τα κουμπιά πανικού, τα τηλεφωνικά κέντρα ή το ηλεκτρονικό σύστημα παρακολούθησης των διαταγμάτων. Αν δεν τοποθετηθούν σε νευραλγικές θέσεις αστυνομικοί με ευαισθησίες, ενσυναίσθηση και γνώσεις αντιμετώπισης τέτοιων περιστατικών, οποιοδήποτε τεχνολογικό μέσο θα αχρηστευτεί. Όταν εν έτει 2024 χρειάζεται εγκύκλιος του Αρχηγού που να επιβάλλει στους αστυνομικούς να απαντούν άμεσα στις γαμημένες κλήσεις έκτακτης ανάγκης, καταλαβαίνεις πως κανένα κουμπί πανικού δεν πρόκειται να σώσει μια γυναίκα από τον μανιασμένο πρώην της εάν ο μπάτσος στην άλλη άκρη της γραμμής έχει πάει για κατούρημα και στη θέση του βρίσκεται κάποιος αναρμόδιος. Επίσης δεν αρκεί η άμεση επέμβαση αλλά η ορθή, δίκαιη και σοβαρή αντιμετώπιση του θύματος έμφυλης βίας που αναγκάζονται πολλές φορές να υποστούν εκτός από την κακοποίηση, την αδιαφορία, την καχυποψία, τη συγκατάβαση και σε ακραίες περιπτώσεις ακόμα και τον χλευασμό από τις αρχές.
Καλές και άγιες οι εξαγγελίες (αλίμονο, έγιναν πλέον καθημερινές) όμως το πρόβλημα της γυναικείας κακοποίησης είναι βαθύτερο και έχει κυρίως να κάνει με την αναχρονιστική νοοτροπία μας που συντηρεί παρωχημένα στερεότυπα, διατηρεί ανδροκρατούμενα κλειστά κλαμπ και κεκτημένα, ευνοεί το χάσμα μεταξύ των φύλων, υποβαθμίζει οτιδήποτε γυναικείο και ενθαρρύνει τον σεξιστικό έως και μισογύνικο λόγο.
Αν δεν αλλάξει αυτή η γαμημένη νοοτροπία δεν υπάρχει “Ελπίς”.
Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στις 26.11.24
Πηγή: ΖΗΤΕΙΤΑΙ «ΕΛΠΙΣ»
