ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Οι εκλογές τελείωσαν. Όμως όσοι βγήκαν νικητές δεν πρόλαβαν να πανηγυρίσουν όπως έπρεπε. Όσοι ηττήθηκαν δεν κατάφεραν να κάνουν σωστή αποτίμηση της κατάστασης. Και όλα αυτά εξαιτίας των δηλώσεων μερικών πολιτικών στην Τουρκία που αγνόησαν την ύπαρξη και τη βούληση της τουρκοκυπριακής κοινότητας, που παλεύει για την επιβίωσή της σε αυτό το νησί εδώ και αιώνες. Το 1974, απέδωσαν την ευθύνη για την αιματοχυσία αποκλειστικά στα «παλικάρια της Ανατολίας» που ήρθαν από την Τουρκία. Μάλιστα, δεν αναφέρθηκαν καν στο παρελθόν. Και μίλησαν για την αιματοχυσία με όρους όπως «δικό σας» και «δικό μας». Δεν μπορεί να υπάρχει διάκριση στον πόνο που αισθάνεται κάποιος για τον σκοτωμό ενός παιδιού που γεννήθηκε από μάνα της Ανατολίας ή της Κύπρου.
Την ίδια λογική είδαμε και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (ΕΚ). Διότι κι εκεί αποφάσισαν να στήσουν μνημείο για να τιμήσουν μόνο όσους έχασαν τη ζωή τους στην Κύπρο και η μητρική τους γλώσσα είναι τα ελληνικά. Με άλλα λόγια, αγνόησαν την τουρκοκυπριακή κοινότητα, το άλλο μισό του νησιού και ιδρυτικό μέλος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Πήραν μονομερή απόφαση για το μνημείο, θεωρώντας ότι ο πόνος και η αιματοχυσία στο νησί της Κύπρου—που μπήκε στην ατζέντα του ΟΗΕ πριν από 70 χρόνια ως προβληματική περιοχή—ανήκει μόνο στην κοινότητα των ελληνόφωνων. Παρά το γεγονός ότι τα τουρκικά είναι μία από τις επίσημες γλώσσες της δημοκρατίας—ακριβώς όπως τα ελληνικά, όπως ορίζει το σύνταγμά της—το ΕΚ, που ακόμα δεν έχει αποφασίσει να συμπεριλάβει τα τουρκικά στις γλώσσες της ΕΕ, έχει αναβάλει το θέμα λέγοντας ότι θα το εξετάσει «μετά τη λύση». Τώρα λοιπόν, αναβάλλει επίσης να αναγνωρίσει την πραγματικότητα των εκατοντάδων ανθρώπων από την τουρκοκυπριακή κοινότητα που έχασαν τη ζωή τους στους πολέμους της Κύπρου, μέχρι να βρεθεί λύση; Και μπορεί άραγε αυτό το μονομερές μνημείο να κρύψει την πραγματικότητα των θηριωδιών που υπέστησαν δεκάδες Τουρκοκύπριοι—παιδιά, γυναίκες, άντρες, νέοι και γέροι—που σφαγιάστηκαν από Ελληνοκύπριους φασίστες στον Άγιο Βασίλειο και τη Σκυλλούρα το 1963 και στη Μάραθα και το Σανταλάρη το 1974, σε κάτι που ισοδυναμεί με επίσημη γενοκτονία; Και εκτός αυτού, το μνημείο κρύβει και την πραγματικότητα του χυμένου αίματος δεκάδων Ελληνοκυπρίων αντιφασιστών που σφαγιάστηκαν από τη «φασιστική συμμορία» που έπαιξε ενεργό ρόλο στην υλοποίηση του πραξικοπήματος της ελληνικής χούντας στις 15 Ιουλίου 1974.
Αυτές οι προσεγγίσεις στην Τουρκία και το ΕΚ στηρίζονται σε μια πραγματικότητα που επισήμανε σε δήλωσή του ο κ. Τουφάν Ερχιουμάν, Πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου: την τάση να αγνοείται η τουρκοκυπριακή κοινότητα. Δίχως αμφιβολία, η πραγματικότητα που εκφράζει η δήλωση του Προέδρου Τουφάν Ερχιουμάν είναι σημαντική. Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, δύο από τις έδρες που ανήκουν στην Κύπρο ανήκουν σε Τουρκοκύπριους, αλλά λόγω της φύσης του άλυτου προβλήματος, αυτές έχουν σφετεριστεί από τους Ελληνοκύπριους. Ωστόσο, παρά αυτή την κατάσταση, υπό τις συνθήκες του άλυτου προβλήματος, ήταν πολύ σημαντικό που ο κ. Νιαζί Κιζιλγιουρέκ—που προτάθηκε από το ΑΚΕΛ από τον δικό του κατάλογο—εκλέχτηκε με τις ψήφους των Ελληνοκυπρίων ψηφοφόρων του ΑΚΕΛ και των Τουρκοκυπρίων που ψήφισαν στις ευρωεκλογές. Αυτό διότι ο κ. Νιαζί Κιζιλγιουρέκ έβαλε στην ατζέντα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τα προβλήματα της τουρκοκυπριακής κοινότητας σε θέματα όπως τα παιδιά από μικτούς γάμους, η οικονομική βοήθεια της ΕΕ, οι Κανονισμοί της Πράσινης Γραμμής και άλλα παρόμοια ζητήματα.
Η συμβολή όλων αυτών στην ανάπτυξη θετικής προσέγγισης στις σχέσεις μεταξύ των δύο κοινοτήτων και με την ΕΕ είναι αναμφισβήτητη. Σήμερα όμως, η σφετερισμός των εδρών που ανήκουν στην τουρκοκυπριακή κοινότητα κρυβόμενοι πίσω από δικαιολογίες όπως η έλλειψη λύσης, και η απουσία ενός ακαδημαϊκού πολιτικού σαν τον Νιαζί Κιζιλγιουρέκ, που διατηρούσε την ισορροπία μεταξύ των δύο κοινοτήτων, οδήγησε σε αυτή τη μονομερή απόφαση για μνημείο στο ΕΚ. Άραγε λοιπόν, όσοι φέρνουν στο προσκήνιο το ζήτημα ενός μνημείου για να τιμήσουν τους Ελληνοκύπριους που έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας της τουρκικής επέμβασης, αποκλειστικά και μόνο με βάση την αντίθεσή τους στην Τουρκία, δεν ξεπλένουν και καθιστούν αόρατη τη δολοφονία των ελληνόφωνων Κυπρίων Αντιφασιστών κατά τη διάρκεια του φασιστικού πραξικοπήματος, που έγινε με την ενεργό υποστήριξη της ελληνικής χούντας; Ταυτόχρονα, έχουν ξεχάσει τους Έλληνες και Τούρκους που έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια των πολέμων στην Κύπρο.
Αν πρόκειται να χτιστεί μνημείο, ας είναι ένα που να συμβολίζει την ειρήνη και τη λύση. Ένα μνημείο που μοιράζει τον πόνο και βάζει τη μία πλευρά ενάντια στην άλλη μοιάζει με τη λογική που χωρίζει την αιματοχυσία σε «δική σας» και «δική μας». Και αυτό, τελικά, τρέφει την κουλτούρα του αδιεξόδου.
Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 27.10.2025
Πηγή: ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ, ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΕΚ ΚΑΙ Ο ΝΙΑΖΙ ΚΙΖΙΛΓΙΟΥΡΕΚ
