ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Τόσα «νούμερα» διαθέτει η κυπριακή πολιτική σκηνή, με ένα ακόμα δεν θα χαθεί ο κόσμος. Ιδίως σε μια χώρα όπως τη δική μας που όλα τα «νούμερα» κερδίζουν κι όταν δεν κερδίζουν, επιβραβεύονται! Ναι, δεν θα χαθεί ο κόσμος με το να εκλεγεί άλλο ένα «νούμερο». Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Βέβαια, κάθε νουνεχή πολίτη η προσπάθεια θα έπρεπε να αποσκοπεί στην απαλλαγή της πολιτικής από τα, πάσης φύσεως, «νούμερα», σωστά; Και όχι να της φορτώσει κι άλλα.
Αυτό δεν είναι που επιτάσσει η λογική για το -ομολογουμένως κακοποιημένο και πολύπαθο- «καλώς νοούμενο συμφέρον του τόπου»; Στα δικά μου μάτια, οτιδήποτε άλλο ποσώς δεν διαφέρει από την παροιμία, «φτύνω πάνω, φτύνω τα μούτρα μου, φτύνω κάτω, φτύνω τα γένια μου».
Στην περίπτωση του «φαινομένου», βέβαια, δεν βλέπω να αντιτείνουν πολλοί το πιο πάνω. Ότι δεν πρόκειται, δηλαδή, να χαθεί ο κόσμος με ένα επιπλέον «νούμερο» να μας εκπροσωπεί. Περίπου διθύραμβοι είναι τα πλείστα που διαβάζω και ακούω – κάποια προερχόμενα κι από ανθρώπους που εκτιμώ. Που πάει να πει ότι… γενικώς και ειδικώς, την έχουμε χάσει την μπάλα.
«Ψήφο διαμαρτυρίας», την λένε. Άκουσα προ ημερών να αποφαίνεται επί τούτου και ο εκλογολόγος. «Δεν υπάρχει αμφιβολία, τα ευρήματα της έρευνας δείχνουν ότι έχουμε να κάνουμε με ψήφο διαμαρτυρίας», είπε. Ευχαριστώ, δεν θα πάρω.
Αντιλαμβάνομαι την ψήφο διαμαρτυρίας ως μια πολύ σοβαρή υπόθεση και, χωρίς να θέλω να ακουστώ κάπως και παρεξηγηθώ, δεν θεωρώ ότι υπάρχει τόση σοβαρότητα στη συγκεκριμένη κατηγορία – εξαιρέσεις, λίγες ή πολλές, πάντα υπάρχουν. Αυτού του είδους οι «ψήφοι διαμαρτυρίας» δεν διαφέρουν από τους «μπαχαλάκηδες» που αρέσκονται να τα σπάνε αδιακρίτως, είτε «για την πλάκα» τους, είτε επειδή «κουβαλάνε μέσα τους πολύ θυμό», είτε απλά επειδή… έτσι. «Που#@%@ όλα». Άλλο, λοιπόν, η ψήφος διαμαρτυρίας κι άλλο να εξυμνώ το τίποτα, άλλο η ψήφος διαμαρτυρίας κι άλλο αντιτάσσω τη φαιδρότητα απέναντι σ’ όσα με ενοχλούν, άλλο η ψήφος διαμαρτυρίας κι άλλο να δίνω ψήφο εμπιστοσύνης στην ισοπέδωση και στη συλλήβδην απαξίωση την οποία είθισται να υπαγορεύουν τα άκρα.
Βέβαια, εγώ εκλογολόγος δεν είμαι. Την άποψη μου λέω. Το πώς εγώ εκτιμώ ότι έχει η κατάσταση στην πραγματικότητα, με βάση πάντα την, κάθε άλλο παρά αλάνθαστη αντίληψή μου. Άλλωστε, όπως λέει κι ένα ρητό: «Πραγματικότητα είναι η αντίληψη του μυαλού. Από την στιγμή που έχουμε δυο μυαλά ανόμοια, έχουμε δυο εντελώς διαφορετικές όψεις της πραγματικότητας».
Θα είχε, πράγματι, ενδιαφέρον να μας βοηθούσε ένας ειδικός, με παράθεση συγκεκριμένων παραδειγμάτων και στοιχείων, για το πότε, που και έχει καταγραφεί σοβαρή ψήφος διαμαρτυρίας σε εγχώριες εκλογικές αναμετρήσεις. Προσωπικά, την τελευταία δεκαετία (εποχή κατά την οποία άρχισε να παρατηρείται μια… ρευστότητα στις κινήσεις των ψηφοφόρων) μόνο την αποχή από τις κάλπες μεγάλης μερίδας παραδοσιακών ψηφοφόρων ενός συγκεκριμένου κόμματος θα μπορούσα να καταθέσω ως σοβαρή διαμαρτυρία σε εκλογές. Το «κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι», που αφορά κυρίως στο άλλο «φαινόμενο» των δημοσκοπήσεων, την ακροδεξιά, δεν είναι «ψήφος διαμαρτυρίας». Τουλάχιστον όχι στα δικά μου μάτια. Και ειδικά στην περίπτωση της Κύπρου – είπαμε, εξαιρέσεις λίγες ή πολλές, πάντα υπάρχουν. Δύναται, σίγουρα, να εξηγηθεί με πολλούς λόγους η ροπή προς τα εκεί, ωστόσο δεν θα έσπευδα αβασάνιστα να την… «εξαγνίσω» στην δημοκοπική Κολυμπήθρα του Σιλωάμ, χαρακτηρίζοντάς την «ψήφο διαμαρτυρίας». Κυρίως τη συγκεκριμένη «ροπή». Όπως δεν θα έσπευδα με τρόπο απλοϊκό να χαρακτηρίσω «ψήφο διαμαρτυρίας» την ένδειξη ότι μία μερίδα ψηφοφόρων ελκύεται από κάποιον νεοφανή σχηματισμό, δεδομένου ότι οι αναλύσεις των προηγούμενων χρόνων αναφέρονταν σ’ ένα πολιτικό κενό που διευρυνόταν χρόνο με τον χρόνο, όπως και σε μια κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητη μερίδα του εκλογικούς σώματος, που αισθανόταν ορφανή, είτε γιατί απογοητεύτηκε από άλλους χώρους που δεν ανταποκρίθηκαν στα πιστεύω της, είτε δεν καλυπτόταν πλέον επαρκώς από αυτούς.
Ιδιαίτερα, τώρα, σ’ ό,τι αφορά στην άνοδο της ακροδεξιάς, ουδεμία έκπληξη. Φυσικό επακόλουθο θα την χαρακτήριζα. Και οφείλω να σημειώσω ότι δεν πρόσεξα καμιά ανάλυση για την άνοδο του «φαινομένου 2» να κινείται σ’ αυτό το πλαίσιο. Κακώς. Πολύ κακώς. Παρόλο που κατανοώ το άβολο του πράγματος, διότι προϋποθέτει μία έστω παραδοχή! Για την κανονικοποίηση. Ένα Mea Culpa. «Σφάλλαμε». «Εμείς το αναθρέψαμε». «Εμείς του παίζαμε και του τραγουδούσαμε στην κούνια»… Κάτι, τέλος πάντων. Υπάρχουν πολιτικές, εκκλησιαστικές, κοινοβουλευτικές, νομικές, ακαδημαϊκές, δημοσιογραφικές ευθύνες, γι’ αυτό. Συγκεκριμένες. Όχι αόριστες. Ποιοι τους έδωσαν μικρόφωνα; Ποιοι έκλειναν τα μάτια χάρη στην «ορθοφωνία» στο «εθνικό θέμα»; Ποιοι τους χάιδευαν; Πολλά τα “ποιοι”… Γι’ αυτό και το θέαμα όσων κλαψουρίζουν σαν μωρές παρθένες επειδή τους τέλειωσε το λάδι, μόνο γέλωτες μπορούν να προκαλέσουν. Δυστυχώς, όπως στρώσατε θα κοιμηθούμε. Μαύρες πλερέζες όμως, μην περιμένετε να βάλουμε.
