ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Πριν από μερικές μέρες βρέθηκα στον Κάτω Πύργο ακολουθώντας τη διαδρομή από τα κατεχόμενα. Δείξαμε τα έγγραφά μας στα check points τέσσερις φορές και μετά από μιάμιση ώρα φτάσαμε στο χωριό της Τηλλυρίας, σ’ ένα κατά γενική ομολογία ιδανικό μέρος για ήρεμες καλοκαιρινές διακοπές.
Καθώς περνούσαμε από τα χωριά, η Ελληνίδα φίλη που ταξίδευε μαζί μας, κάποια στιγμή είπε πως «είναι κρίμα, μια στάλα τόπος να είναι μοιρασμένος με αυτόν τον τρόπο», ενώ στο γυρισμό ήθελε να βγάζει συνέχεια φωτογραφίες από το παράθυρο· τα σπίτια, τις παραλίες, τα μνημεία, ενώ εμείς, οι Κύπριοι της παρέας, κάθε τόσο την καλούσαμε να είναι προσεκτική: «μη βγάζεις φωτογραφίες πολλές, πρόσεχε να μη φαίνεσαι, εδώ έχει στρατόπεδο, κι εδώ, και παρακάτω…»
Εμείς, πλησιάζοντας πλέον τα 40 χρόνια ζωής σε αυτό το νησί, συνηθίσαμε να είμαστε προσεκτικοί, να ξέρουμε τι φωτογραφίζουμε και τι όχι, να ξέρουμε τι να περιμένουμε κάθε φορά που δείχνουμε την ταυτότητά μας και να περιμένουμε πάντα αυτό το περίεργο συναίσθημα, όσες φορές κι αν περάσουμε στο βορρά.
Κατά την επιστροφή μας, στο δεύτερο σημείο διέλευσης (τ/κ) κατέβηκα για να δείξω τις ταυτότητές μας. Τις παρέδωσα στην Τουρκοκύπρια αστυνομικό και τη στιγμή που άπλωσε το χέρι της παρατήρησα ότι είχε ένα μικρό τατουάζ σ’ ένα σημείο λίγο πάνω από τον καρπό. Ήταν η Κύπρος, ολόκληρη, με μόνο το περίγραμμά της, με τις γραμμές να ενώνουν το νησί, έτσι όπως είναι. Μου έκανε εντύπωση και αμέσως έκανα εικόνα τις χιλιάδες ανθρώπους που κοιτάζουν το τατουάζ· ένας θεός ξέρει τι σκέφτεται ο καθένας. Ευτυχώς ή δυστυχώς, κρατήθηκα με μεγάλη δυσκολία να μην τις κάνω διάφορες ερωτήσεις που είχα στο κεφάλι μου. Και ήταν πολλές.
Η μεγάλη εικόνα με τα check points, τη διαδρομή, τα φοβισμένα κλικ της φωτογραφικής, το τατουάζ της Τ/κ αστυνομικού και ο χρόνος μέχρι να φτάσουμε στον Πύργο από τα κατεχόμενα, μου άφησε εν τέλει την αίσθηση του ανολοκλήρωτου κατά κάποιον τρόπο, αν και η διήμερη διαμονή μας στον Κάτω Πύργο ήταν απολαυστική από κάθε άποψη.
Στην Κύπρο, ως κοινωνικά όντα, ζούμε ανολοκλήρωτα εδώ και πέντε δεκαετίες. Και το ανολοκλήρωτο, αυτό που σου αφήνει ένα μικρό κενό, το βιώνουμε κάθε φορά που πηγαινοερχόμαστε στο βορρά ή κάθε φορά που έχουμε αυτή την ανεπαίσθητη ανησυχία για το τι θα φωτογραφίσουμε.
Έχω δει αρκετούς ανθρώπους να έχουν τατουάζ την Κύπρο, μόνο άντρες που τώρα είναι σίγουρα άνω των 70, και για κάποιο λόγο όλοι έμοιαζαν μεταξύ τους, αλλά όχι στην όψη.
Η μόνη που διέφερε ήταν η Τουρκοκύπρια αστυνομικός.
