ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ: Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ ΤΟΥ ΓΛΑΥΚΟΥ ΚΛΗΡΙΔΗ

ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)

Πριν μια δεκαετία, στον επικήδειο του Γλαύκου Κληρίδη, ο Νίκος Αναστασιάδης ευχαριστούσε τον «πολιτικό πατέρα» του γιατί κοντά του έμαθε «πως το πολιτικό ήθος δεν υπηρετείται από ευτελή κίνητρα» και δεσμευόταν να συνεχίσει τους αγώνες του και να φανεί αντάξιος των προσδοκιών του. «Υπάρχουν πολιτικοί που αναζητούν τη φιλοξενία της Ιστορίας και υπάρχουν και εκείνοι που τους αναζητά η Ιστορία», υποδείκνυε. «Και τον Γλαύκο Κληρίδη» -εξηγούσε- «τον αναζήτησε», κατατάσσοντάς τον «στη χορεία των μεγάλων ηγετών της Κύπρου.» Ήταν, λοιπόν, αδύνατον για κάποιον να μην φέρει στη μνήμη του εκείνη την εικόνα, διαβάζοντας τη συνέντευξη του Νίκου Αναστασιάδη στον «Φιλελεύθερο». Όχι μόνο διότι για μια ακόμα φορά έδειξε να προβάλλει μια εικονική πραγματικότητα: Υπέδειξε πως νιώθει την ανάγκη να παραμείνει ενεργός για το καλό της πατρίδας, απόρησε για τι ακριβώς κατηγορείται και προανήγγειλε ότι θα ηγηθεί της προσπάθειας για να επουλωθούν οι πληγές στον ΔΗΣΥ, τον οποίο ο ίδιος με τις ενέργειές του έφερε μια ανάσα από τη διάσπαση. Αλλά διότι με την αναφορά του στην «Κληριδική σχολή σκέψης» και την έμμεση προσπάθειά του να παρουσιαστεί ως ο συνεχιστής του Γλαύκου Κληρίδη, αναπόφευκτα οδήγησε στη σύγκριση των δύο ανδρών.

Τι σχέση έχει, όμως, η δική του διακυβέρνηση με αυτήν του Γλαύκου Κληρίδη; Ο Κληρίδης από το’ 74 ηγήθηκε της προσπάθειας για έναν ρεαλιστικό συμβιβασμό και, παρά τις όποιες στιγμές λαϊκισμού, για όσο κυβέρνησε έμεινε προσηλωμένος στην προσπάθεια λύσης. Ποτέ δεν έφυγε από τις συνομιλίες, έχοντας μάλιστα απέναντί του όχι τον Ακιντζί αλλά τον Ντενκτάς, ποτέ δεν μίλησε για δύο κράτη. Ενώ, όταν οι συγκυρίες το επέτρεψαν, αξιοποιώντας τo μομέντουμ της στροφής της Τουρκίας προς την Ευρώπη, έβαλε τη χώρα στην ΕΕ και έφερε το πρώτο ολοκληρωμένο σχέδιο λύσης, το οποίο στη συνέχεια ο Τάσσος Παπαδόπουλος ανέλαβε να αποδομήσει. Ποτέ δεν χρησιμοποίησε τον λαό ως ασπίδα διαιώνισης της διαίρεσης, ποτέ δεν μίλησε για «οπαδούς της όποιας λύσης». Ο Νίκος Αναστασιάδης, σε αντίθεση με τον «πολιτικό πατέρα» του, τα δέκα χρόνια που βρέθηκε στο πηδάλιο της χώρας έδειξε έτοιμος να έρθει σε μετωπική σύγκρουση με την ΕΕ για τα διαβατήρια και ηγήθηκε κάθε προσπάθειας διατήρησης του status quo. «Μοίρασε» την ΑΟΖ της χώρας, ανέδειξε το ζήτημα λειτουργικότητας με τρόπο που ερχόταν σε σύγκρουση με τα ίδια τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, και όταν το μομέντουμ ήταν εκεί, στο Κραν Μοντανά, αποχώρησε. Με τη ρητορική και τις ενέργειές του φρόντισε να κατεδαφίσει κάθε προοπτική, γιγαντώνοντας τη διαίρεση εντός κοινωνίας και αμφισβητώντας την ίδια τη βάση λύσης με τρόπο που κανένας άλλος Πρόεδρος δεν έκανε. Δεν είναι τυχαίο ότι όσοι στάθηκαν απέναντι στον Τάσσο το 2004, βρέθηκαν απέναντί του. Και όσοι διαχρονικά τάχθηκαν απέναντι στον Γλαύκο Κληρίδη στο πλευρό του.

Τι σχέση είχε η δεκαετία Αναστασιάδη με αυτήν του Κληρίδη σε θέματα διαφθοράς; Επί Κληρίδη προφανώς υπήρξαν φαινόμενα διαφθοράς. Αυτά όμως δεν έλαβαν θεσμικό χαρακτήρα. Δεν ηγήθηκε ο ίδιος o Γλαύκος Κληρίδης της προσπάθειας ξεχειλώματος των νομοθεσιών για να εξυπηρετηθούν συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων. Ούτε άνοιξε και συντήρησε παράθυρα για να αξιοποιηθούν από αυτόν και τον στενό οικογενειακό του περίγυρο. Και κανένας Αρχιεπίσκοπος δεν είπε στον Γλαύκο Κληρίδη «θα πρέπει να σταματήσουμε να κλέβουμε». Επί Αναστασιάδη η χώρα κατέστη άντρο απατεώνων και βρέθηκε στο κέντρο της παγκόσμιας ειδησιογραφίας. Το όνομά του βρέθηκε στα Pandora Papers και έγινε ο πρώτος Πρόεδρος με ονομαστική αναφορά σε ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου για τη διαφθορά.

Τι κοινά είχαν οι δύο άντρες όσον αφορά την αντίληψή τους για ζητήματα Δημοκρατίας και κράτους δικαίου; Ο Γλαύκος Κληρίδης δεν δοκίμασε τα όρια του Συντάγματος. Ούτε κανονικοποίησε την ασυδοσία. Δεν προσπάθησε να χειραγωγήσει τον λαό ή ανεξάρτητους θεσμούς. Δεν έβαλε ανθρώπους όπως τον Βίκτωρα Παπαδόπουλο να γυρίζουν τα MME ή να επικοινωνούν με δημοσιογράφους για να κάνουν τη βρόμικη δουλειά γι’ αυτόν. Και δεν δίχασε τον ΔΗΣΥ. Όταν αποσύρθηκε από την πολιτική, δεν άνοιξε πολιτικό γραφείο, ούτε ανέλαβε πρωτοβουλίες για να συνενώσει δήθεν το κόμμα προσπαθώντας να καπελώσει τη νέα ηγεσία για να διασφαλίσει τις προσβάσεις και την υστεροφημία του. Αποχώρησε από το κόμμα που ίδρυσε αφήνοντας τη νέα ηγεσία υπό τον Νίκο Αναστασιάδη, χωρίς παρεμβάσεις, να βρει τα πατήματά της.

Είναι γι’ αυτό που τον μόνο που φέρνουν σε δύσκολη θέση οι αναφορές του στον ιδρυτή της παράταξης και η προσπάθεια ταύτισης με αυτόν είναι τον ίδιο. Διότι ως Πρόεδρος της χώρας, ο Νίκος Αναστασιάδης δεν λειτούργησε ως πολιτικό τέκνο του Γλαύκου Κληρίδη αλλά ως συνεχιστής της πολιτικής του Τάσσου Παπαδόπουλου. Δεν είναι τις παρακαταθήκες του Κληρίδη που ακολούθησε αλλά αυτές των οπαδών της διχοτόμησης. Εξ ου και η Ιστορία δεν θα τον αναζητήσει. Αν βρεθεί ποτέ στο διάβα της, θα είναι για να υπενθυμίσει στις επόμενες γενιές πού μπορεί να οδηγήσει μια χώρα ένας πολιτικός που υπηρετεί «ευτελή κίνητρα». Και θα τον κατατάξει ως έναν από τους μεγαλύτερους πολιτικούς αντιπάλους του Γλαύκου Κληρίδη αλλά και της ιδέας που υπηρέτησε. Ως τον άνθρωπο που έφερε το κόμμα προ της διάσπασης και καθόρισε την πορεία του Κυπριακού με τον τρόπο που επιδίωξε να την καθορίσει ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Ανάξιο απέναντι στην παράταξη. Ανάξιο απέναντι στην Ιστορία. Κυρίως όμως ανάξιο απέναντι στην ίδια τη χώρα.

Πηγή: ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ: Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ ΤΟΥ ΓΛΑΥΚΟΥ ΚΛΗΡΙΔΗ