ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Πρώτο επίσημο “ναι” από ΔΗΚΟ στον Νίκο Χριστοδουλίδη».
Όπως έλεγε και η Ελένη Καστάνη στο «Tι ψυχή θα παραδώσεις, μωρή;»: Έλα, δεν το πιστεύω!
«Δεν έχουμε πλέον την πολυτέλεια να μην συνεργαστούμε σε ένα κυβερνητικό σχήμα και να αφήνουμε άλλους να παίρνουν αποφάσεις που μας έχουν οδηγήσει τα τελευταία χρόνια σε οικονομικά και εθνικά αδιέξοδα», είχε πει ο Νικόλας Παπαδόπουλος τον περασμένο Νοέμβριο – λίγους μήνες πριν ξεκινήσει συνομιλίες για εξεύρεση κοινού υποψηφίου μαζί με το ΑΚΕΛ, την κυβέρνηση που μας οδήγησε σε οικονομικά αδιέξοδα. Για να έρθει, έξι μήνες μετά, να στηρίξει τον Υπουργό Εξωτερικών της Κυβέρνησης που μας έχει οδηγήσει σε εθνικά αδιέξοδα.
Πώς το είχε πει κάποτε, πριν από χρόνια, στα γενέθλια του ΔΗΚΟ ο -για δε μ’ αφήνετε ήσυχο, άστε με ήσυχο, όλοι, θέλω να ζήσω ελεύθερος, δίχως ταυτότητα πια- Μάρκος Κυπριανού; «Να συνεχίσουμε να είμαστε η νούσιμη δύναμη». Βοήθειά σας.
Βεβαίως, η «νούσιμη δύναμη», συμμετείχε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε όλα σχεδόν τα κυβερνητικά σχήματα, από το 1977 και εντεύθεν, για να «ελέγχει», να «κουμαντάρει», να μην αφήνει άλλους να παίρνουν αποφάσεις για μας… Τα χαΐρια μας, τα βλέπετε.
Ειλικρινής απορία: τις σοφιστείες που λέει ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ, τις σκέφτεται μόνος του ή είναι αποτέλεσμα παραγωγικής σκέψης κάποιας επικοινωνιακής ομάδας; Ακούς εκεί, «στηρίζοντας τον Χριστοδουλίδη, κάνουμε την υπέρβαση».
Πνίγεσαι – ο ίδιος δεν τραβάς, το μισό σου κόμμα δουλεύει ήδη για τον δημοφιλή υποψήφιο ενώ αρκετοί άλλοι σπεύδουν στον καθαρόαιμο αντιδιζωνικό υποψήφιο, τα κόμματα του κέντρου με τα οποία συνεργαζόσουνα στο παρελθόν, βρίσκονται σε αποσύνθεση – έχεις μπροστά σου την σανίδα σωτηρίας που βοηθά να αποφύγεις τον πνιγμό, να δώσεις μια αξιοπρεπή αν μη τι άλλο παράσταση και να μην αποκαλυφθεί η γύμνια σου κι εσύ… κι εσύ κάνεις υπέρβαση να πιαστείς από αυτήν!
Εντάξει, αυτό είναι όντως… πριγκιπικό!
«Ο Αβέρωφ Νεοφύτου βρέθηκε στο Βαρώσι, όχι για τις εκλογές, αλλά για την πατρίδα». Άσε μας, ρε Δημητρίου, κι εσύ. Δεν λέω, καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Αλλά μήπως μερικές είναι;
Την είχαμε δει, βέβαια, την κωλοσυρμαδκιά του λαϊκισμού – δεν είναι ότι πέσαμε από τα σύννεφα με το «Ραλλή, είμαι εδώ για την πατρίδα μου! Όχι για τις εκλογές!»
Από το δραματουργικό εκείνο κρεσέντο του Φεβρουάριου του 2021 στο alphanews.live: «Βλέπεις το σιέριν μου; Πες ότι εν το σιέριν του παιδκιού σου. Τζιαι διούν σου εκατομμύρια να δεχτείς να κόψουν ένα δάκτυλό του. Εν έσιει γονιόν που εννά δεχτεί, όσα εκατομμύρια τζιαι να του δώσουν, να κόψουν ένα δάκτυλο του σιερκού του παιδκιού του. Ούτε τζιαι εγώ εννά δεκτώ ποττέ να κόψουν ένα κομμάτι που την πατρίδα μου τζιαι να την διχοτομήσουν».
Έχει δίκιο, λοιπόν, το ΑΚΕΛ: «Το Βαρώσι δεν είναι ντεκόρ προεκλογικό και δεν προσφέρεται για λαϊκισμούς». Από πότε, όμως, στο σπίτι του κρεμασμένου, μιλάμε για σχοινί;
Ο Νίκος Αναστασιάδης θυμήθηκε εκ νέου τους «ομφάλιους λώρους» με την Ελλάδα – θα μου πείτε, φυσικό επακόλουθο μετά το «είμαστε το κόμμα των Ελλήνων» (!) του Χάρη Γεωργιάδη των… «κάποιων πολιτισμικών δεσμών», κατά τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές. Ο Αναστασιάδης, λοιπόν, που το 2015 καλούσε την άλλη πλευρά να αποκόψει κι αυτή, όπως εμείς –έτσι έλεγε!- «τον ομφάλιο λώρο με την όποια άλλη πατρίδα» – θυμήθηκε τώρα, με αφορμή την ναυτιλιακή σύνδεση, τον ομφάλιο λώρο που μας ενώνει με την Ελλάδα. Διότι, όταν απευθύνεσαι σε χάννους, οι «ομφάλιοι λώροι» δεν είναι για όλες τις ώρες, ανασύρονται την κατάλληλη στιγμή, συνήθως παραμονές εκλογών. Όπως τα δυο F-16, που αποφάσισε να φορέσει σαν ένα ωραιότατο ζευγάρι τσαρούχια, παραμονές των εκλογών του 2017, ενώ κυβερνούσε από το 2013 χωρίς να κρίνει σκόπιμη την κάθοδό τους προηγουμένως.
Ελεύθερα, 26.6.2022.
Πηγή: ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΑΝΑΠΝΟΗΣ
