ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Από τη στιγμή που έγινε ξεκάθαρο ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης θα ήταν υποψήφιος για την προεδρία, η συζήτηση επικεντρώθηκε στο κατά πόσον η Κύπρος θα ακολουθούσε το παράδειγμα της Γαλλίας, αναδεικνύοντας στο ύπατο αξίωμα της χώρας έναν πολιτικό που δεν θα ήταν ο υποψήφιος ενός εκ των δύο μεγάλων κομμάτων, ούτε και θα στηριζόταν από αυτά. Η συνεχιζόμενη υπεροχή του στις δημοσκοπήσεις και η οριζόντια στήριξη της οποίας τυγχάνει από όλους τους κομματικούς χώρους, μαζί με την αδυναμία κυρίως του Αβέρωφ Νεοφύτου να συσπειρώσει τον ΔΗΣΥ, οδήγησε αρκετούς στο να τον αναγάγουν σε Μακρόν της Κύπρου, δίνοντας στην υποψηφιότητά του εκλογικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά του Γάλλου Προέδρου. Είναι, όμως, ο Νίκος Χριστοδουλίδης ο Μακρόν της Κύπρου;
Παρά τις ξεκάθαρες διαφορές (ο Μακρόν π.χ. ήρθε σε ρήξη με το κόμμα του και υποσχέθηκε αλλαγή στις ακολουθούμενες πολιτικές, ενώ ο Χριστοδουλίδης παραμένει μέλος του ΔΗΣΥ και δηλώνει πως «ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο»), είναι γεγονός ότι η υποψηφιότητα του τέως υπουργού Εξωτερικών παρουσιάζει ομοιότητες με αυτή του Γάλλου Προέδρου, κυρίως σε θέματα εικόνας. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης, όπως και ο Μακρόν, αποτέλεσε κομμάτι του Υπουργικού της κυβέρνησης Αναστασιάδη και υπηρέτησε το κατεστημένο χωρίς κανέναν ενδοιασμό (μέχρι που ο ΔΗΣΥ θεώρησε λογικό να απαιτήσει την απομάκρυνσή του, επιτρέποντας στο ίδιο να αποστασιοποιηθεί στα μάτια του κόσμου από τη διακυβέρνηση και στην αντιπολίτευση να τον στηρίξει χωρίς να στηρίζει την κυβέρνηση Αναστασιάδη). Έχει, λοιπόν, με έναν παράδοξο τρόπο, αναδειχθεί ως η αλλαγή στο πολιτικό κατεστημένο, προερχόμενος από τα σπλάχνα του. Επιπλέον, όπως και στην περίπτωση του Εμανουέλ Μακρόν, η δημοτικότητά του είναι αποτέλεσμα της αποσυσπείρωσης των κομμάτων και της πιο χαλαρής πλέον σχέσης των ψηφοφόρων με τα κόμματα. Το πιο χαρακτηριστικό κοινό των δύο, όμως, είναι η πολιτική ανέλιξή τους και τα όσα οδήγησαν σε αυτή. Και αυτό είναι που καθιστά δύσκολη και την αντιμετώπιση του πρώην ΥΠΕΞ από το υφιστάμενο δυναμικό. Διότι τα όσα οδήγησαν σε αυτή την άνοδο δεν έχουν να κάνουν, ούτε με τις θέσεις που εκφράζει, ούτε και με τις πολιτικές που υπόσχεται να φέρει. Έχουν να κάνουν με την ανάγκη της κοινωνίας για αλλαγή και την πεποίθησή της πως αυτή η αλλαγή είναι δυνατή απλά με την αλλαγή προσώπων.
Ζούμε σε μη φυσιολογικές εποχές. Η ολοκληρωτική διάλυση του κομματικού συστήματος όπως το ξέραμε σε μια ιστορική Δημοκρατία όπως η Γαλλία, με την καταβαράθρωση της παλιάς Δεξιάς και την εξαύλωση των Σοσιαλιστών, δείχνει ότι το παραδοσιακό κομματικό σύστημα βρίσκεται υπό πρωτόγνωρη αμφισβήτηση, η οποία ανοίγει τον δρόμο σε δυνάμεις- πρόσωπα που δεν είναι ξεκάθαρο τι πρεσβεύουν, ούτε πού σκοπεύσουν να οδηγήσουν τις χώρες. Απότοκο αυτής της αμφισβήτησης ήταν η εκλογή Μακρόν, η άνοδος της Λεπέν στο 43%, και η διαφαινόμενη υπεροχή του Νίκου Χριστοδουλίδη. O κόσμος συγχαίνεται τα κόμματα, δεν του έχει μείνει στάλα υπομονής. Και θέλει απαλλαγή από το κατεστημένο με κάθε τρόπο.
Εξ ου και η μη ύπαρξη ξεκάθαρων θέσεων δεν στοιχίζει στον Νίκο Χριστοδουλίδη, αλλά και που όσοι ελπίζουν ότι αν δεν προτάξει ένα ξεκάθαρο πρόγραμμα θα αποτύχει, θα βρεθούν προ εκπλήξεως. Δεν είναι για τις θέσεις του που προτιμάται απ’ όσους προτιμάται. Κι αυτό είναι που καθιστά δύσκολη την αντιμετώπισή του με πολιτικούς όρους. Όσο αδυνατεί το σύστημα να αλλάξει, τόσο πρόσωπα που υπόσχονται την αλλαγή θα προβάλλουν ως εναλλακτική. Και θα πείθουν ένα σημαντικό ποσοστό των κοινωνιών να τους ακολουθήσει.
Είναι γι’ αυτό που και η απάντηση στο ερώτημα που μου έθεσε ένας φίλος χαριτολογώντας, κατά πόσο τελικά ο Νίκος Χριστοδουλίδης είναι ο Μακρόν ή η Λεπέν της Κύπρου, όταν συζητούσαμε τις εκλογές στη Γαλλία, ίσως και να μην είναι το ουσιώδες ερώτημα. Κάποιος μπορεί να αναδείξει τον «κεντρώο» χαρακτήρα και το ήπιο προφίλ του και κάποιος άλλος τη φερόμενη στενή σχέση του με τη Ρωσία και την Εκκλησία. Κάποιος θα μπορούσε να πει πως είναι ο Μακρόν πριν πέντε χρόνια και κάποιος άλλος η Λεπέν φέτος. Και θα είχαν και οι δύο δίκαιο. Διότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης δεν είναι οι θέσεις και οι τοποθετήσεις του. Είναι η αντίδραση της κοινωνίας προς το πολιτικό σύστημα. Έστω κι αν δεν είναι η απάντηση και στα προβλήματα της χώρας. Άλλωστε, αν κάτι έδειξαν οι εκλογικές μάχες παντού τα τελευταία χρόνια, είναι ότι το σύστημα δύσκολα αλλάζει από την αλλαγή προσώπων. Τα όσα οδήγησαν τον Μακρόν πριν πέντε χρόνια από το πουθενά στην εξουσία, έφεραν μια πενταετία μετά-παρά την επανεκλογή του- την αμφισβήτησή του, και την Λεπέν στο 43%. Όπως έδειξαν ότι το σύστημα δεν αλλάζει όσο δεν αλλάζουν οι κοινωνίες.
Και εδώ είναι που θα πρέπει να επικεντρωθούμε. Πώς αλλάζει το σύστημα, πώς περιορίζουμε τις προσβάσεις συγκεκριμένων ομάδων στις εκτελεστικές αποφάσεις, πώς το αναγκάζουμε να λειτουργήσει προς όφελος των πολλών, πώς ελέγχουμε το σύστημα γενικά. Εφόσον το επιτύχουμε αυτό, τότε και οι επιλογές θα καταστούν διαφορετικές και το διακύβευμα των εκλογών θα γίνει μεγαλύτερο. Οι ιδέες και τα διλήμματα θα γίνουν πραγματικά. Εύκολες λύσεις, όπως αποδείχθηκε, δεν υπάρχουν. Και οι λύσεις που φαντάζουν εύκολες σπάνια αποδεικνύονται ουσιαστικές.
Πηγή: ΕΙΝΑΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΗΣ Ο ΜΑΚΡΟΝ Η Η ΛΕΠΕΝ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ;
