ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Μια από τις ιστορίες των αγνοουμένων του 1974, την έγραψα στις 4.03.2012. Ήταν για τον Κώστα Γιάγκου, αδελφό του φίλου μου Μιχάλη Γιάγκου, από τον Άγιο Παύλο. Και έκτοτε, τη θυμάμαι όποτε κάτι για τον μακαριστό πρώην υπουργό Άμυνας, Κώστα Παπακώστα. Έτσι και τώρα που δικαιώθηκε, μετά θάνατο, από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας, τον σκέφτηκα ψηλά στον Πενταδάκτυλο να καθοδηγεί ένα τάγμα αμούστακων παιδιών, πολεμώντας μέρες και νύχτες με τα λιανοντούφεκα, και να το κατεβάζει από τον Άγιο Ιλαρίωνα προς τη Λευκωσία σώζοντάς το από του χάρου τα δόντια.
Ήταν το 301 Τ.Π. που όταν έφτασε στον Κοντεμένο, στην αναφορά τάγματος που έγινε απουσίαζαν μόνο έξι: Κώστας Σάββα Γιάγκου – Άγιος Παύλος, Κώστας Πέτρου Κωνσταντίνου –Ευρύχου, Χαράλαμπος Ποταμίτης –Μόρφου, Δημήτρης Θεοχαρίδης – Λευκωσία, Χρίστος Χρυσοστόμου –Παλλουριώτισσα, Δημήτρης Νεοφύτου Παναγή – Σαλαμιού.
Ο Κώστας Γιάγκου, 23 ετών το 1974, υδραυλικός το επάγγελμα, στις 20 Ιουλίου άφησε πίσω τη 19χρονη σύζυγό του, Νίτσα, και την τριών μηνών κόρη του, Μαρία, και μαζί με το 301 Τ.Π., με λοχαγό τον Κώστα Παπακώστα, έφυγε για το μέτωπο. Στις 22 Ιουλίου, με επίθεση από τον Άγιο Ερμόλαο, κατέλαβαν ένα δύσβατο ύψωμα στον Πενταδάκτυλο, πάνω από το τ/κ χωριό Πιλέρι. Στις 26 Ιουλίου, δέχτηκαν επίθεση από αλεξιπτωτιστές και τεθωρακισμένα από την κατεύθυνση του Αγίου Ιλαρίωνα. Το τάγμα υποχώρησε, υπό την κάλυψη των πυρών έξι στρατιωτών, οι οποίοι, ταμπουρωμένοι σε ένα φυσικό οχυρό του υψώματος, με ένα μπρεν, ένα στεν και τέσσερα τυφέκια, έδωσαν την ευκαιρία στους συμπολεμιστές τους να οπισθοχωρήσουν και να σωθούν.
Την περιπέτεια της προδοσίας του ’74, μου την αφηγήθηκε ο ίδιος Παπακώστας σε μια αυλή, στην Παλιά Αγλαντζιά, λίγες μέρες πριν από την τραγωδία του Μαρί, επειδή γνώριζε ότι ερευνούσα το ζήτημα των αγνοουμένων. Τι έγιναν οι έξι; Το 2008, ο αδελφός του Κώστα Γιάγκου, ο Μιχάλης, βλέποντας ότι οι εκταφές αγνοουμένων προχωρούσαν με βραδείς ρυθμούς, αποφάσισε να πάρει τα πράγματα στα χέρια του. Πήγε στον Παπακώστα, ο οποίος του σχεδίασε έναν πρόχειρο χάρτη με το ύψωμα στο Πιλέρι, και τον Αύγουστο άρχισε την αναζήτηση στις κακοτράχαλες εκείνες περιοχές που κράτησε ένα χρόνο. Τον Αύγουστο του 2009 καθώς συνέχισε να ψάχνει, τον πλησίασε ένας 80χρονος Τ/κ βοσκός, ο οποίος του είπε: «Για σένα άρχισαν ήδη και ρωτούν, θα βρεις τον μπελά σου. Πες μου τι ψάχνεις τόσο καιρό, ίσως σε βοηθήσω». Ο Μιχάλης τού εξήγησε, και ο βοσκός τού είπε ότι ήξερε πού ήταν οι έξι. Μάλιστα, του είπε ότι μέρες μετά τις μάχες στο ύψωμα, όταν πέρασε από το σημείο εκείνο με το κοπάδι, είδε άγρια σκυλιά μαζεμένα εκεί, τα έδιωξε και επειδή το έδαφος είναι πετρώδες, κάλυψε τον χώρο με πέτρες. Την άλλη μέρα, ο βοσκός ανέβασε με το τρακτέρ του τον Μιχάλη μέχρις ενός σημείου στο βουνό και από εκεί ο Μιχάλης πεζός ανέβηκε στην κορυφή. Βρήκε το σημείο, μετακίνησε κάμποσες πέτρες κι άρχισε να βρίσκει ανθρώπινα οστά. Τους βρήκε όλους. Τους ταυτοποίησαν μετά από τρία χρόνια κι αφού οι γονείς τους είχανε στο μεταξύ πεθάνει στο μεταξύ. Η θυσία τους δεν ήταν αρκετή για να κρατήσει ελεύθερο τον Πενταδάκτυλο…
Μάλλον γι’ αυτό -λέω εγώ- έγραψε στο Twitter (31.05.2023) και ο εκ των δικηγόρων της οικογένειας Παπακώστα, «κρατούσαν τον Παπακώστα 657 μέρες έγκλειστο σε ένα δωμάτιο. Δεν του επιτρεπόταν να βγει έξω από το θάλαμο, να δει το φως του ήλιου και να αναπνεύσει καθαρό αέρα».
Ποιανού; Του Κώστα Παπακώστα, που σύμφωνα με το βιογραφικό του, γεννήθηκε στην Αγία Τριάδα Αμμοχώστουστις 12.11.1939. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Πολέμου και στη Σχολή Εθνικής Άμυνας της Ελλάδας και έκαμε μετεκπαιδεύσεις σε ειδικές αστυνομικές σχολές των ΗΠΑ και της Γερμανίας. Συμμετείχε στον αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959, στις επιχειρήσεις 1963-64 και της τουρκικής εισβολής του 1974.Υπηρέτησε στον Κυπριακό Στρατό και στην Εθνική Φρουρά 18 χρόνια, φτάνοντας τον βαθμό του συνταγματάρχη. Το 1973 αποσπάστηκε στο Εφεδρικό Σώμα για αντιμετώπιση της παράνομης δράσης της ΕΟΚΑ Β΄. Στο πραξικόπημα ανέπτυξε αντιστασιακή δράση, λόγω της οποίας συνελήφθη, κακοποιήθηκε και φυλακίστηκε. Το 1978 αποσπάστηκε ξανά στην Αστυνομία και συγκρότησε τη Μηχανοκίνητη Μονάδα Άμεσης Δράσης (ΜΜΑΔ), η οποία σκοπό έχει την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και του οργανωμένου εγκλήματος. Ακολούθησε ο οριστικός διορισμός του στην αστυνομία το 1984, με τον βαθμό Ανώτερου Αστυνόμου.Έφτασε έως τον βαθμό του Υπαρχηγού Αστυνομίας. Παραιτήθηκε τον Ιανουάριο του 1996, διαμαρτυρόμενος για τα κακώς κείμενα στο σώμα.Αμέσως μετά εκλέγεται για τρεις θητείες βουλευτής Αμμοχώστου με το ΑΚΕΛ . Την 1η Μαρτίου 2008 διορίστηκε Υπουργός Άμυνας στην κυβέρνηση Δημήτρη Χριστόφια. Στις 11 Ιουλίου 2011, ημέρα της έκρηξης στη ναυτική βάση «Ευάγγελος Φλωράκης», υπέβαλλε την παραίτηση του. Τον Ιούλιο 2013 το Κακουργιοδικείο Λευκωσίας τον βρήκε ένοχο στις κατηγορίες της ανθρωποκτονίας και της πρόκλησης θανάτου λόγω αλόγιστης, απερίσκεπτης ή επικίνδυνης πράξης και συμπεριφοράς, σχετικά με την έκρηξη στο Μαρί. Πέθανε βαριά άρρωστος στη φυλακή τον Σεπτέμβριο του 2015, χωρίς τα επανειλημμένα αιτήματα του για προεδρική χάρη να εισακουστούν.
Γιατί τον περιφρόνησαν, ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης και ο υπουργός Δικαιοσύνης Ιωνάς Νικολάου και για 657 μέρες δεν τον άφηναν να δει το φως του ήλιου; Η αλήθεια είναι προφανής αλλά δύσκολο να γραφτεί σε χαρτί δικαστικής απόφασης. Μα επειδή δεν ήταν πραξικοπηματίας! Οι 62 αποζημιώθηκαν και οι υπόλοιποι διορίστηκαν. Ο παππούς μου έλεγε πως «όλα εδώ πληρώνονται». Λέτε;
