ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Πριν 86 χρόνια, ένα ανοιξιάτικο πρωινό του 1937, οι Εθνικιστές του δικτάτορα Φράνκο, με τη βοήθεια των γερμανικών δυνάμεων, βομβάρδισαν την πόλη Γκερνίκα στη βόρεια Ισπανία, σκοτώνοντας εκατοντάδες αθώους πολίτες κι ισοπεδώνοντας μεγάλο μέρος της πόλης. Για την εποχή εκείνη, ήταν μια από τις πιο βάρβαρες αεροπορικές επιθέσεις καθώς οι βομβαρδισμοί στρέφονταν κατά αμάχων, γεγονός που θεωρήθηκε η απαρχή της κατάλυσης των ηθικών ορίων και κανόνων στον πόλεμο.
Ο Ισπανός ζωγράφος, Πάμπλο Πικάσο, από το Παρίσι όπου ζούσε, φαντάστηκε την σκηνή με τους ανθρώπους και τα ζώα να γίνονται ένα στα ερείπια της πόλης. Και ζωγράφισε ένα από τα πιο εμβληματικά έργα της ιστορίας της τέχνης, το οποίο παρέμεινε σύμβολο κατά του πολέμου.
Στα πρόσωπα ανθρώπων και ζώων, απεικονίζεται η απόγνωση κι ο τρόμος. Ακόμα και σήμερα μπορούμε να κοιτάμε το έργο με τα διαμελισμένα σώματα και τα αλλόκοτα πρόσωπα και να μπορούμε –σχεδόν- να ακούσουμε τις κραυγές των θυμάτων. Δίπλα μας όμως, μπορεί να εξελίσσεται μια πολύ χειρότερη σφαγή αμάχων, αλλά ούτε βλέπουμε, ούτε ακούμε.
Στην πόλη Γκερνίκα σκοτώθηκαν 1600 άνθρωποι (ίσως και λιγότεροι, δεν υπάρχει ακριβής αριθμός). Στη Γάζα σκοτώθηκαν σε ένα μήνα πέραν των 10,000 εκ των οποίων οι 4500 είναι παιδιά. Άλλα ακρωτηριάστηκαν, άλλα έμειναν ορφανά, άλλα έχασαν τα πάντα, κυρίως την πίστη στη ζωή. Η παγκόσμια θλίψη όμως, κράτησε λίγες μόνο μέρες. Έπειτα έγινε ρουτίνα. Όπως συνέβη και στην Ουκρανία, όπου δεν ξέρουμε πια τι γίνεται.
«Ο εφιάλτης στη Γάζα είναι κάτι περισσότερο από ανθρωπιστική κρίση, είναι μια κρίση της ανθρωπότητας», τόνισε από την πλευρά του ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες. Πριν 86 χρόνια ο βομβαρδισμός αμάχων θεωρείτο παραβίαση των κανόνων ηθικής του πολέμου (αν υπάρχει ηθική στον πόλεμο). Σήμερα, αυτοί που σκοτώνουν αμάχους, δικαιολογούν το έγκλημα χαρακτηρίζοντας τα θύματα «αχρείους, κακούς και επικίνδυνους, που δεν αξίζουν οίκτο και λύπηση». Κι η εκδοχή αυτή βρίσκει αρκετούς υποστηριχτές. Ανθρώπους που, ίσως, όταν βρεθούν μπροστά στον πίνακα του Πικάσο θα νοιώσουν ρίγος. Αυτό θα πει «κρίση της ανθρωπότητας». Να μην μπορούμε να διαχωρίσουμε το δίκαιο από το άδικο, να μην συμπάσχουμε με το θύμα αλλά να ταυτιζόμαστε με τον θύτη και να τον δικαιολογούμε.
Η κρίση της ανθρωπότητας φαίνεται κι από τον τρόπο που αντιμετωπίζονται τα Ηνωμένα Έθνη. Ένα σώμα στο οποίο προσέβλεπε η ανθρωπότητα και επένδυε ελπίδες για επιβολή ειρήνης, μοιάζει πλέον ένας οργανισμός χωρίς δύναμη που όχι μόνο δεν εισακούεται αλλά λοιδορείται ώστε να καταστεί εντελώς ανίσχυρος.
