ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Δεν είναι μόνο πολιτικό το θέμα είναι και ανθρωπιστικό. Τριάντα άνθρωποι βρίσκονται εδώ και μέρες –άντρες, γυναίκες, παιδιά- σε ένα κομμάτι γης, στο μέσο δύο τόπων που θέλουν να ενωθούν ξανά και να γίνουν ένας. Αλλά στο παρόν στάδιο, ο χώρος αυτός είναι μία νεκρή ζώνη που χωρίζει τα δύο μέρη. Οι 30 αυτοί άνθρωποι δεν γνώριζαν από ιστορία, ούτε από γεωγραφία, ούτε πολιτική. Το μόνο που ήξεραν είναι πως κάπου υπάρχει παράδεισος και πως μπορούν με κάποιον τρόπο να φτάσουν σε αυτόν. Κάποιοι έμποροι τους έπεισαν πως ξέρουν τον δρόμο και θα τους οδηγήσουν εκεί. Και πήραν το ρίσκο. Δανείστηκαν λεφτά, πούλησαν ότι είχαν και ξεκίνησαν για το άγνωστο. Διέσχισαν εκατοντάδες χιλιόμετρα, πέρασαν από βουνά, ερημιές και θάλασσες, μέχρι που έφτασαν σε ένα νησί όπου έλπιζαν πως θα ξεκουραστούν. Θα μπουν σε ένα καταυλισμό, θα ζητήσουν άσυλο, θα πουν ο καθένας μια ιστορία-αληθινή ή ψεύτικη, δεν έχει σημασία- έτσι κι αλλιώς η φτώχια είναι βία. Είναι κάτι από το οποίο όλοι θέλουν να ξεφύγουν. Και πόλεμος να μην διεξάγεται, είναι οι συμμορίες, είναι η καταπίεση, είναι η έλλειψη δουλειάς, η έλλειψη κάθε ευκαιρίας. Φυσικά, ο εξεταστής της αίτησης δεν θα τα δεχτεί όλα αυτά, θα θελήσει κάτι περισσότερο, πιο συγκεκριμένη βία. Και θα την έχει.
Δεν πρόλαβαν όμως στο στάδιο αυτό. Εγκλωβίστηκαν σε ένα ανοικτό χώρο με ξερά χόρτα, φίδια και αλεπούδες. Οι ντόπιοι λένε πως η νεκρή ζώνη αποτελεί παράδεισο για την πανίδα αφού μπορεί να ζει και να αναπαράγεται ανενόχλητη από τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Ούτε κι αυτό το ξέρουν όμως. Νομίζουν πως είναι σε μια έρημο. Με τον ήλιο να καίει τις πέτρες. Κι οι μέρες περνούν κι ο παράδεισος που ονειρεύτηκαν αποδείχτηκε κόλαση. Τα παιδιά κλαίνε, θέλουν να πάνε πίσω στο σπίτι τους ή σε κάποιο σπίτι τέλος πάντων.
Ο πρόεδρος της χώρας έχει θυμώσει. «Δεν μπορούμε να δεχτούμε άλλους αιτητές ασύλου. Δεν μπορεί κανείς να μας εκβιάζει». Τα κόμματα σιωπούν. Ακόμα και όσοι είχαν στην ατζέντα τους κάποιες ευαισθησίες δεν τολμούν να αρθρώσουν λέξη γιατί ξέρουν πολύ καλά πως οι ψηφοφόροι τους δεν συμφωνούν. Αν αύριο πεθάνει ένα παιδί από τη ζέστη και τις συνθήκες εκεί, ίσως κλάψουν, ίσως εκφράσουν τη λύπη τους στο facebook, αλλά δεν θα φταίμε εμείς. Θα φταίνε οι γονείς που έθεσαν τα παιδιά τους σε μια τέτοια περιπέτεια. Θα φταίνε οι Τούρκοι που τους έστειλαν σε εμάς, θα φταίνε τα Ηνωμένα Έθνη που τους έστησαν τσαντήρια για να μένουν.
Πως γίναμε έτσι; (Κι η Νεκρή Ζώνη, ποιανού γη είναι; Δεν είναι τόπος μας;)
