ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Τόσο κοντά, τόσο μακριά. Έχουμε μάθει να μην κοιτάζουμε από εκεί. Έχουμε συνηθίσει να σταματά ο κόσμος μας μέχρι σε κάποια σημεία. Κι από κει και πέρα είναι κάτι άλλο, απόμακρο, άγνωστο πια, σχεδόν ξένο. Μέχρι που να συμβεί κάτι αναπάντεχο, καλό ή κακό, για να ρίξουμε το βλέμμα προς τα εκεί. Αν ασπρίσει το βουνό από το χιόνι, αν καεί το βουνό… Είναι κάποια συμβάντα που περνάνε πάνω από τα οδοφράγματα, νοερά καταργούν τα συρματοπλέγματα και μας πάνε πίσω, εκεί που θα έπρεπε να είμαστε.
Πολλοί, όσοι ήμασταν μικροί το ’74 και όσοι γεννήθηκαν μετά και δεν διάβηκαν ποτέ τα οδοφράγματα, δεν ξέρουν καν πως είναι το τοπίο αυτό. Κοιτάμε τη μια πλευρά του Πενταδακτύλου που είναι γυμνή και κακοτράχαλη και στη μέση έχει χαραγμένη την τουρκική σημαία που αναβοσβήνει τα βράδια για να θυμίζει την κατοχή. Την οποία, ωστόσο, συνηθίσαμε. Μέχρι που μια καταστροφή έρχεται να μας την υπενθυμίσει.
Κάποιος είπε «ας καούν όλα, αφού δεν είναι δικά μας πια, ας μην τα χαίρονται ούτε αυτοί». Μικρόψυχη αντιμετώπιση. Σαν κάτι άντρες που όταν χωρίζουν σκοτώνουν τα παιδιά τους για να μην τα χαίρονται οι πρώην σύζυγοι τους. Το γενικό συναίσθημα όμως δεν είναι αυτό. Οι πιο πολλοί νιώσαμε να καίγεται το σπίτι μας και να μην μπορούμε να τρέξουμε να συνδράμουμε να σβήσει η φωτιά, αλλά καθηλωμένοι να παρακολουθούμε αμέτοχοι και να σκεφτόμαστε: Αυτοί που ανέλαβαν να τη σβήσουν αγαπούν τον τόπο όσο εμείς και θα κάνουν το παν; Νοιάζονται όσο και εμείς;
