ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Ευτυχώς που οι συγκυρίες λειτούργησαν υπέρ της Κύπρου τούτη τη φορά και οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, περιέλαβαν στο project επικυριαρχίας στη Μέση Ανατολή το νησί μας ως ένα από τα εργαλεία-κλειδιά. Είναι γι’ αυτό που μόλις το Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2024, η Ουάσιγκτον, αιφνιδιάζοντας τη Λευκωσία, ειδοποίησε ότι κανόνισαν ραντεβού του προέδρου Τζο Μπάιντεν στο Οβάλ Γραφείο την Τετάρτη 30 Οκτωβρίου με τον πρόεδρο Νίκο Χριστοδουλίδη. Από όλα όσα προέκυψαν την Τετάρτη, φαίνεται καθαρά ότι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, δια της εδώ Αμερικανίδας πρέσβειρας έκαμε μια διεξοδική προετοιμασία επεξεργαζόμενο τους καλύτερους δυνατούς τρόπους για συμπλήρωση των κενών που έκαναν την Κυπριακή Δημοκρατία να νοιώθει επισφάλειες στα θεμέλια του κράτους της λόγω δραματικά λειψών αμυντικών δεδομένων αλλά και τον Κυπριακό λαό να βιώνει μια συνεχή ανασφάλεια λόγω κατοχής.
Επειδή η ημερομηνία 30.10.2024 θα καταγραφεί ως ιστορική, μάλλον η ιστορικότερη από την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της ΚΔ, την 16η Αυγούστου 1960, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι είναι η πρώτη φορά που η Κύπρος έχει τη δυνατότητα να δει στο τέλος του τούνελ, φως ασφάλειας, ανάπτυξης και προόδου. Για αυτή τη δυνατότητα έγραψα σε αυτή τη στήλη πριν από 130 μέρες (23.06.2024) μεταξύ άλλων και τα εξής: «Ανερμάτιστος υπήρξε ο βιός και η πολιτεία του πρώτου Προέδρου της ΚΔ Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, καθώς οδήγησε στην τραγωδία του 1974, με πολλές μικρές τραγωδίες να έχουν προηγηθεί ένεκα της καταστροφικής πρόσμιξης του δικού του θρησκευτικού «αλάθητου», με τους πολιτικούς του βυζαντινισμούς που κάθε άλλο από συγκροτημένη πολιτική για ένα νεόδμητο ανεξάρτητο κράτος μπορούσαν να δημιουργήσουν. Ήταν μια σχιζοφρενική πολιτική άξονας της οποίας ήταν ο αυτοθαυμασμός ενός παπά που θεωρούσε τον εαυτό του επαναστάτη-πολιτικό. Μια πρόσμιξη δηλαδή του Φιντέλ Κάστρο και του Τζον Κέννεντι. […] Έτσι αντί να προσπαθήσει αυθεντικά να οικοδομήσει ένα νέο κράτος μέλος των ΗΕ, προχώρησε στα 13 Σημεία, στο Σχέδιο Ακρίτας, που όπως πολλές φορές έγραψε ο Σενέρ Λεβέντ -χωρίς ουδείς να τον διαψέυσει- «ήταν ένα σχέδιο μαζικού αφανισμού των Τουρκοκυπρίων», πυροδότησε τις δικοινοτικές ταραχές – που οι επίγονοι του ακόμα και σήμερα χαρακτηρίζουν «τουρκανταρσία», προσάρτησε την Κύπρο στους Αδέσμευτους υπό την επίδραση της Ρωσίας και μας έφτασε μέχρι την τραγωδία του ’74, με τα ανδρείκελα του Γρίβα και της ΕΟΚΑ Β΄ και το προδοτικό πραξικόπημα να οδηγούν στην τουρκική εισβολή. Όλα αυτά μέσα σε 14 χρόνια. […] Η αυλαία των βασάνων της Κύπρου δεν έπεσε. Υπήρξε σειρά κρίσιμων οροσήμων. Το 1978 το αγγλοαμερικανοκαναδικό σχέδιο, το 2004 το Σχέδιο Ανάν ήταν δύο σημαντικές ευκαιρίες για λύση οι οποίες οδηγήθηκαν στις καλένδες.
Ωστόσο μετά το 1974, άνοιξε μια τεράστια πύλη για την Κύπρο, η ένταξη στην Ε.Ε., η οποία στόχευε στην ταυτόχρονη λύση του Κυπριακού. Οι επίγονοι Μακαρίου (βλ. Τάσσος Παπαδόπουλος), την κουτσούρεψαν ξεγελώντας τη διεθνή αμφικτιονία. Έτσι τη 1η Μαΐου 2004 η Κύπρος έγινε πλήρες κράτος μέλος της ΕΕ, με το κεκτημένο να μη λειτουργεί στις κατεχόμενες περιοχές, ωστόσο να δίνεται στην Κύπρο η δυνατότητα να λειτουργεί ισότιμα στο πλαίσιο μιας ισχυρής σύμπραξης κρατών που της προσφέρει ανυπολόγιστες δυνατότητες. Ταυτόχρονα η Λευκωσία, ακουσίως απεγκλωβίστηκε από το ρωσικό κλοιό τόσο του Κρεμλίνου όσο και των ολιγαρχών που έφεραν απίστευτο πλούτο στο νησί αλλά και εξάρτηση από τον ένοχο κόσμο του ξεπλύματος χρήματος. Αυτό κρέμασε την Κύπρο στα μανταλάκια της διεθνούς απαξίωσης σε σημείο που η Λευκωσία αναγκάστηκε στην πραγματικότητα να δώσει τα κλειδιά του υπουργείου Οικονομικών στις ΗΠΑ που έστειλαν τους ειδικούς τους εδώ και μας ελέγχουν. Τώρα μια δεύτερη πύλη ανοίγει για την Κύπρο με τη θεσμοθέτηση του Στρατηγικού Διαλόγου μεταξύ ΗΠΑ και ΚΔ, η οποία και καθιστά τη Λευκωσία αξιόπιστο εταίρο για την Ουάσιγκτον». Αξιόπιστος εταίρος διότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης αν και διάδοχος του τσιρακιού Ρώσσων ολιγαρχών, αντιλήφθηκε ότι δεν μπορεί να ακολουθήσει την πορεία του Νίκαρου διότι άρχισε ήδη να εξαντλεί το πολιτικό του καύσιμο. Ο μόνος που μπορεί να του δώσει καύσιμο να φτάσει μέχρι τις εκλογές και παραπέρα ίσως είναι ο Στρατηγικός Διάλογος, δηλαδή οι ΗΠΑ.
Τι μας προσφέρεται τώρα από τους Αμερικάνους; Σύμφωνα με τον αναπληρωτή Κυβερνητικό Εκπρόσωπο Γιάννη Αντωνίου, «λύση, η ποιότητα και το περιεχόμενο της οποίας να δημιουργεί συνθήκες ασφάλειας και σταθερότητας και όχι να προκαλεί κάτι αβέβαιο και απρόβλεπτο». Δηλαδή στην Ουάσιγκτον, αν ορθά εκτιμούμε την κατάσταση είδαν ότι η Κύπρος, καθαρή πια από επιλήψιμες επιρροές, μπορεί να καταστεί μια εξαιρετική βάση ελέγχου της κατάστασης στη Μέση Ανατολή με το πλεονέκτημα ότι είναι και χώρα μέλος της Ε.Ε. Έτσι όπως ενημέρωσε η αμερικανική πλευρά την κυπριακή στην Ουάσιγκτον, φροντίζουν να μας διασφαλίσουν, πολύ βασικά εργαλεία πολιτικής και οικονομικής δραστηριότητας και βιωσιμότητας, με αντίτιμο ένα αυτονόητο κωδικό ελέγχου. Διότι στη χώρα μας υπάρχει μια σπουδαία νατοϊκή βάση, αυτή του Ακρωτηρίου με πανίσχυρα όπλα και προώρισθαι να προστεθεί και ένα πανίσχυρο και πολύ προσοδοφόρο αμερικάνικο project.
Τι θα μας διασφαλίσουν;
- Λύση για όλους τους Κυπρίους στο πλαίσιο ενός νατοϊκού συστήματος ασφάλειας έστω κι αν θα είμαστε στην περιφέρεια του ΝΑΤΟ και όχι εντός.
- Διαχείριση των κεφαλαίων ενέργειας και τεχνολογίας, στα οποία με το κινέζικο πάθημα στο Τερματικό Βασιλικού, δείξαμε ότι είμαστε ακόμα επιρρεπείς στις μίζες.
- Το άλλο μεγάλο Project που κινδύνευσε να βαλτώσει στον πόλεμο της μίζας ήταν το λιμάνι στη Λάρνακα που οι ΗΠΑ δεν θα το αφήσουν να πέσει στα χέρια Κινέζων, όπως αυτό της Λεμεσού.
- Ακόμα εκτός από τις Chevron-Exxon στο γκάζι, αμερικανικές επενδύσεις θα εμπλακούν και στον Interconnector κατόπιν αρμόδιων υποδείξεων ώστε να γίνει ένα project μεγάλης ισχύος.
- Ακόμα αναβάθμιση των δυνάμεων ασφαλείας της Κύπρου σε οπλισμό, εξοπλισμό και εκπαίδευση, στο μοντέλο νατοϊκής δύναμης.
- Πριν το τέλος του 2024 θα καταργηθεί για τους Κύπριους η βίζα για είσοδο στις ΗΠΑ.
- Το Αμάλθεια και το Εστία είναι δύο κεφάλαια που προσδίδουν περιφερειακό κύρος στη Λευκωσία αλλά δεν είναι τόσο σημαντικά στρατηγικά για τις ΗΠΑ.
Το μεγάλο στοίχημα για την Ουάσιγκτον τώρα, στο πλαίσιο του υψηλότερου στόχου της (βλ. προστασία του Ισραήλ και δεσπόζουσα θέση στη Μέση Ανατολή), είναι αυτό που οικοδομείται στην Κύπρο, να διαχυθεί στην Τουρκία. Έτσι ώστε τα οφέλη της Άγκυρας, που θα είναι πολύ περισσότερα και πιο σημαντικά από ότι της Κύπρου, να αντισταθμίζουν την απώλεια της κατοχής και να γέρνουν την τουρκική πλάστιγγα προς τη Δύση.
