ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Τα ζητήματα στέγασης των ξένων εργαζομένων που βρίσκεται στην ατζέντα εδώ και χρόνια, καθώς και οι καημένος άνθρωπος που περιφέρεται παράνομα στους δρόμους της Λευκωσίας για πάνω από 5.000 μέρες, μας ωθούν να συζητήσουμε εκ νέου το θέμα των «ξένων» στη χώρα μας.
Σε μια συνέντευξη που δημοσιεύσαμε κάποτε στην YENİDÜZEN, ένας φοιτητής από την Αφρική είπε για τους Τουρκοκύπριους: Επειδή το χρώμα του δέρματός μου είναι πιο σκούρο, δεν μου φέρονται ισότιμα!
Πριν από χρόνια, οι συνεντεύξεις που δημοσιεύονταν στην εφημερίδα είχαν τόσα πολλά μαθήματα που θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά άρθρα πάνω σ’ αυτές…
Ας γράψουμε ένα τώρα.
***
Βλέπουμε και παρακολουθούμε τα γεγονότα στις ΗΠΑ και το πού μπορεί να φτάσει η ξενοφοβία στις ευρωπαϊκές χώρες.
Πρόσφατα, ειδικά τα τελευταία 5 χρόνια, το μεγαλύτερο πρόβλημα στις πόλεις της βόρειας Κύπρου είναι οι ξένοι φοιτητές…
Ή για να το θέσω πιο σωστά, χωρίς να κάνω γενικεύσεις, τα ποινικά περιστατικά στα οποία εμπλέκονται ορισμένοι ξένοι φοιτητές και ο τρόπος που μιλάμε για αυτά τα περιστατικά, δημιουργούν σοβαρά προβλήματα…
Αναρωτηθήκατε ποτέ που βρίσκονται οι Τουρκοκύπριοι σε όλο αυτό, ειδικά στη νέα παγκόσμια τάξη όπου ο συντηρητισμός αυξάνεται συνεχώς;
Πιστεύω ότι κι εμείς γινόμαστε όλο και πιο συντηρητικοί, ή οι νέες εξελίξεις αποκαλύπτουν τον συντηρητισμό μας. Για να το θέσω πιο σωστά, αυτά που βιώνουμε μας σπρώχνουν προς μια συντηρητική, ξενοφοβική θέση.
Ένα από αυτά είναι το ζήτημα των «Αφρικανών φοιτητών»…
Έχω γράψει για αυτό το θέμα και στο παρελθόν.
Φυσικά, η πρώτη μας αντίδραση για θέματα και ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε είναι συνήθως η γενίκευση.
Παρόλο που είναι μια λανθασμένη αντίδραση, η «γενίκευση» εξελίσσεται σε πρόβλημα, σαν μια ασθένεια που εξαπλώνεται και στο βόρειο τμήμα της Κύπρου…
***
Έχουμε πανεπιστήμια από τύχη.
Είμαστε ένα νησί της εκπαίδευσης…
Φοιτητές έρχονται στη χώρα μας…
Ξένοι φοιτητές… Βέβαια, θέλω να προσθέσω ότι υπάρχουν έντονες φήμες πως πολλοί από αυτούς ήρθαν στη χώρα με «φοιτητική» άδεια εμπλέκονται σε κάθε είδουςπαράνομες υποθέσεις.
Ξεχάστε τις φήμες – υπάρχουν περιπτώσεις που φτάνουν στο δικαστήριο, η αστυνομία βγαίνει και ανακοινώνει για πόσο καιρό καταζητείται ο ύποπτος…
***
Παλιά, η μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών ήταν από την Τουρκία…
Τώρα είναι κάθε εθνικότητας…
Ομάδες ξένων ζουν μαζί μας στις πόλεις μας.
Αυτή η κατάσταση δημιουργεί θετικές και αρνητικές εξελίξεις.
Αν δούμε τις αντιδράσεις πολλών στρωμάτων της κοινωνίας, οι αρνητικές συμπεριφορές, ειδικά προς τους αλλοδαπούς φοιτητές, αυξάνονται συνεχώς. Ιδιαίτερα, εκφράζεται μεγάλη δυσφορία για τους Αφρικανούς φοιτητές.
Όπως είπα, αν και το θέμα φαίνεται προσωπικό, στην πραγματικότητα είναι «γενικό»…
Προφανώς, υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους γίνονται (σωστές ή λανθασμένες) γενικεύσεις, και μπορούμε να τους συζητήσουμε.
Ωστόσο, δεν θα ήταν λάθος να πούμε ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ντόπιοι πολίτες με ορισμένους ξένους φοιτητές (ειδικά από την Αφρική) στις μεγάλες πόλεις μας έχουν αρχίσει να αυξάνονται σε σημαντικό βαθμό.
***
Θέλω να προσθέσω ότι θεωρώ ότι πολλές από τις αντιδράσεις για ορισμένους φοιτητές,δικαιολογημένες.
Ο στόχος μου δεν είναι να απορρίψω αυτές τις αντιδράσεις λέγοντας «είστε ρατσιστές», αλλά αντιθέτως, να συζητήσω πώς μπορούμε να εξαλείψουμε τις αιτίες αυτών των δικαιολογημένων στάσεων, προτού τα πράγματα χειροτερέψουν…
Οι αντιλήψεις μας μας στέλνουν μηνύματα ότι η χώρα μας αλλάζει σταδιακά. Αυτό είναι γεγονός…
Οι κοινωνικοί χώροι και οι αλληλεπιδράσεις μας δίνουν ευκαιρίες να κάνουμε αυτή τη διαπίστωση.
Όποιος πάει στο δημόσιο νοσοκομείο, το ίδιο βράδυ σκέφτεται, «είμαστε τελειωμένοι».
Ένας δάσκαλος σε ένα σχολείο όπου η πλειοψηφία των παιδιών είναι μετανάστες από την Τουρκία, μπορεί να φτάσει στην ίδια διαπίστωση.
Το ίδιο και κάποιος που του λήστεψαν το σπίτι, μέρα μεσημέρι…
Τώρα σε παρόμοια κατάσταση βρίσκονται οι κάτοικοι διαμερισμάτων όπου ζουν ξένοι φοιτητές…
Έχουν άδικο αυτοί που αντιδρούν έτσι; Όχι, δεν έχουν άδικο! Αντιθέτως, έχουν απόλυτο δίκιο!
Σε ποιον μπορείς να πεις ότι κάνει λάθος;
***
Αυτό το παραμορφωμένο σύστημα που έχει δημιουργηθεί στη βόρεια Κύπρο προκαλεί προβλήματα σε κάθε πτυχή της ζωής μας.
Τα πάντα έχουν γίνει περίπλοκα, όλα έχουν μπλεχτεί μεταξύ τους.
Δεν είναι σαφές ποιος είναι«κάτοικος», ποιος είναι εποχιακός εργάτης, ποιος είναι παράτυπος, ποιος είναι φοιτητής, ποιος είναι προσωρινός εργαζόμενος!
Δεν ξέρουμε τι ποσοστό από αυτούς που «φαίνονται»στο βόρειο κομμάτι της Κύπρου είναι πραγματικά πολίτες.
Και στην καλύτερη περίπτωση, είμαστε εμείς οι «άλλοι».
Είναι σαφές ότι ακόμη και το «κράτος» που εμείς οι ίδιοι ιδρύσαμε μας βλέπει ως «άλλους»!
Δηλαδή, ως ξένους!
Πώς μπορώ να υπερασπιστώ τα δικαιώματα των «άλλων» όταν το «κράτος μου», «για το οποίο έχυσα αίμα και πολέμησα», δεν μου δίνει καν το δικαίωμα να πω ότι είμαι «Τουρκοκύπριος»; Αυτή είναι η σημαντική ερώτηση, φίλοι μου.
«Πώς να υποστηρίξω τα δικαιώματα των ξένων; Ειδικά αν έχουν αρχίσει να διαπράττουν εγκλήματα, ας φύγουν από εδώ»…
Αυτή είναι η κατάστασή στην οποία βρισκόμαστε.
«Ήδη είμαι ο ‘άλλος’ στη γη όπου ζω, είμαι μειονότητα, γίνομαι ολοένα και πιο μόνος»
Οι άνθρωποι που απομονώνονται συνεχώς στην ίδια τους τη χώρα, των οποίων τα θέλω τους αγνοούνται, που αντιμετωπίζονται σαν κοπάδι που πρέπει να καθοδηγηθεί, τώρα αισθάνονται ότι κινδυνεύουν.
Πρόκειται για κίνδυνο εξαφάνισης…
***
Λοιπόν, ποια είναι η λύση στο πρόβλημα;
Να μια ακόμη κρίσιμη ερώτηση: Πως θα λυθεί αυτό το ζήτημα;
Πρέπει να εργαστούμε σκληρά για να καταφέρουμε να γίνουμε «εμείς».
Το πιο σημαντικό: πρέπει να σταματήσουν πολιτικές που δημιουργήθηκαν από τις δεξιές κυβερνήσεις στη βόρεια Κύπρο και που απομονώνουν και περιθωριοποιούν τους Τουρκοκύπριους.
Πρέπει να κάνουμε μαζί τα βήματα που θα σταματήσουν αυτή την κατάσταση.
Αυτό είναι το βασικό ζήτημα – είναι απαραίτητο.
Ταυτόχρονα, να σημειωθεί ότι πρέπει να σεβόμαστε τις ταυτότητες των ανθρώπων που έρχονται στο νησί από την Τουρκία ή από οποιαδήποτε άλλη χώρα, ιδιαίτερα τους φτωχούς, τους κοινωνικά αποκλεισμένους, τους περιφρονημένους, αυτούς που δεν μπορούν να σταθούν στα πόδια τους, που δεν έχουν εθνικότητα…
Φυσικά χρειάζεται να αλλάξουμε, πρέπει να αλλάξουμε, πρέπει να αλλάξουμε και την πορεία των πραγμάτων.
Καθώς συνεχίζεται αυτή η αλλαγή και ο αγώνας, η διοίκηση στη βόρεια Κύπρο έχει επίσης σημαντικές ευθύνες.
Για παράδειγμα, η αστυνομία και το δικαστήριο θα πρέπει να τιμωρήσουν τον «φοιτητή που προκαλεί ενόχληση σε διαμέρισμα», εδώ δεν είναι ξέφραγο αμπέλι! Φτάνει πια!
***
Η αστυνομία, που αντιδρά πάντα πρώτη στα κοινωνικά γεγονότα, πρέπει να εξασφαλίσει την ασφάλεια και την ηρεμία σε όλη τη χώρα.
Η αστυνομία, που έστησε οδόφραγμα στην Πύλη Κερύνειας και μου έβαλε πρόστιμο επειδή καθυστέρησα 1 μήνα να πληρώσω την άδεια κυκλοφορίας μου, ας κάνει τον κόπο να ελέγξει και τους ξένους που διαπράττουν εγκλήματα, καθώς και φοιτητές που ενδέχεται να είναι παράνομοι.
Να κάνει έλεγχο ταυτότητας στον κάθε ένα για να εντοπίσει αν υπάρχουν παράνομοι και να πράξει ό,τι είναι απαραίτητο.
Πρώτα απ’ όλα, το «κράτος» πρέπει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του ως κράτος, και να επικεντρωθεί στην δημόσια τάξη.
Κι εμείς, ως γνήσιοι νησιώτες, ας δείξουμε την ικανότητά μας να ζούμε μαζί, σεβόμενοι την κουλτούρα του καθενός, χωρίς να τους περιθωριοποιούμε. Πρέπει να το κάνουμε.
Αν όλα αυτά που ανέφερα δεν συμβούν, οι Αφρικανοί φοιτητές που αποκαλούμε «Αράπηδες» θα συνεχίσουν να μας κρατούν ξύπνιους τη νύχτα.
Κι εμείς θα συνεχίσουμε να αντιδρούμε…
Και το πιο τρομακτικό είναι ότι αυτές οι αντιδράσεις θα αυξάνονται.
Πρέπει να εξετάσουμε τον αναβρασμό στην κοινωνία και να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα εγκαίρως.
Πρέπει να ασχοληθούμε με την πηγή του προβλήματος χωρίς να μπούμε στον φαύλο κύκλο του ρατσισμού, βλέποντας την πραγματικότητα και συζητώντας, χωρίς να τσακωνόμαστε άσκοπα μεταξύ μας.
Η πρώτιστη ευθύνη ανήκει στην αστυνομία.
Η αστυνομία θα δώσει το αίσθημα ότι υπάρχει κράτος, και οι πολίτες ότι είναι άνθρωποι…
Ο κρατικός μηχανισμός, επίσης, είναι απαραίτητο να λειτουργήσει – δηλαδή οι κοινωνικές υπηρεσίες.
Το κράτος πρέπει να εντοπίσει τους ανθρώπους στη χώρα που χρειάζονται βοήθεια, που πεινούν, που αντιμετωπίζουν προβλήματα στέγασης, με λίγα λόγια που προσπαθούν να ζήσουν σε αυτή τη χώρα χωρίς ανθρώπινες συνθήκες, και να λάβει μέτρα.
Όποιος εργοδοτεί ανθρώπους υπό τέτοιες συνθήκες, πρέπει να τιμωρηθεί. Πρέπει, επίσης, να διασφαλίζονται ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. Το κράτος έχει σημαντικό ρόλο να παίξει προς αυτή την κατεύθυνση.
Το να ζεις, να εργάζεσαι και να κατοικείς σε υγιείς συνθήκες είναι δικαίωμα κάθε ανθρώπου, και αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο!
Το χρώμα του δέρματος ή η καταγωγή κάποιου δεν έχει και δεν μπορεί να έχει καμία σημασία για την πρόσβασή του σε ανθρώπινες συνθήκες.
Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στις 27.08.2024
