ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Έχω επικαλεστεί κι άλλες φορές στο παρελθόν τη φράση αυτή του Μίλαν Κούντερα, παρμένη από τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου του, «Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι». Και κάθε φορά θαρρώ πως εφαρμόζει πολύ καλύτερα στη νέα περίπτωση. Όπως τώρα, καλή (;) ώρα, στον Νίκο Αναστασιάδη.
Ίσως εξαιτίας (και) του υψηλού αξιώματος που κατείχε, αυτό του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όπως και του γεγονότος ότι σ’ αυτό το υψηλό αξίωμα, τον ανέδειξε δύο φορές ο λαός, την πρώτη φορά με ποσοστό 57,48% και τη δεύτερη με 55,99%. Μια δεκαετής διακυβέρνηση που αναμφίβολα κανείς δεν θα χαρακτήριζε βατή. Μάλλον ως μια δεκαετία στην κόψη του γκρεμού, θα την χαρακτηρίζαμε.
Η κορύφωση της οικονομικής κρίσης, το κούρεμα καταθέσεων που για πρώτη φορά εφαρμόστηκε, το παρασκήνιο των Eurogroup, οι κλειστές τράπεζες, οι εσωτερικές αντιξοότητες και οι προσπάθειες ανόρθωσης εκ νέου της Οικονομίας… Παράλληλα, οι καθοριστικές εξελίξεις στο Κυπριακό, με τις κρίσιμες συναντήσεις σε Μοντ Πελεράν και Κραν Μοντανά, το ναυάγιο των συνομιλιών, τον ενταφιασμό της ομοσπονδιακής λύσης, τα δύο κράτη που επικράτησαν στο λεκτικό της επόμενης μέρας…
Συνάμα, ήταν και μια δεκαετία που στιγματίστηκε από σειρά σκανδάλων διαφθοράς και ηθικής αταξίας, που διέσυραν τη χώρα διεθνώς και εξαιτίας τους την είδαμε να πρωταγωνιστεί σε σειρές και ντοκιμαντέρ διεθνών δικτύων. Από αυτό τον λεκέ, δυστυχώς δεν έλειπε το όνομα του προέδρου της Δημοκρατίας. Απεναντίας, σε πολλά πρωταγωνιστούσε.
Ο ίδιος, πάλι, ο Νίκος Αναστασιάδης, δεν είναι ένας πολιτικός με μια διαδρομή στρωμένη με ροδοπέταλα. Δανειζόμενος τον εύγλωττο τίτλο του Σπύρου Παπαγεωργίου στο πολύ γνωστό σε όλους βιβλίο του για τον Μακάριο και ολίγον τι υπερβάλλοντας, θα έλεγα ότι υπήρξε ένας πολιτικός με μια πορεία «διά πυρός και σιδήρου». Σύγχρονης εκδοχής, ευτυχώς, και όχι μ’ εκείνη της άγριας χρήσης βίας, αλλοτινών εποχών. Πορεία που χαρακτηρίστηκε από έντονη και σκληρή εσωκομματική αμφισβήτηση, κομματικές κρίσεις, μηχανορραφίες, πολιτικές αντιπάθειες, ιδεολογικό μίσος… Ένας πολιτικός που δοξάστηκε από όσους μισήθηκε και μισήθηκε από όσους δοξάστηκε. Και επικράτησε. Είτε επειδή είχε στομάχι καρχαρία και δέρμα κροκόδειλου, όπως κάποτε μου είχε πει σε μια συνέντευξή μας, είτε γιατί μπορούσε να μεταμορφωθεί ανάλογα των περιστάσεων, έχοντας το ταλέντο να πείθει κάθε φορά, είτε επειδή είχε την ικανότητα, το εκτόπισμα και τους μηχανισμούς να στήνει, να διαμορφώνει και να καθορίζει το «παιχνίδι».
Εν ολίγοις, εάν ο Νίκος Αναστασιάδης με την τόσο έντονη και πλούσια σε βιώματα πολιτική διαδρομή και δε σε μια σημαντικών γεγονότων και καθοριστικών εξελίξεων χρονική συγκυρία για τον τόπο, είχε τη διάθεση να καταγράψει και να μοιραστεί τα απομνημονεύματά του, όπως πολλές φορές έχουμε δει να κάνουν αρχηγοί κρατών μετά τη λήξη της θητείας τους ή την οριστική απόσυρσή τους από την πολιτική, η ιστορία και οι ερευνητές, μα και όσοι άλλοι θα εντρυφούσαν σ’ αυτά, μόνο κερδισμένοι θα έβγαιναν. Έχουμε δει πολιτικούς να γράφουν για ένα πολύ συγκεκριμένο πολιτικό γεγονός, όπως ο Μιχαήλ Γκορπατσόφ στο «Περεστρόϊκα». Άλλους, όπως ο Άλ Γκορ, να μοιράζονται, με βάση τις εμπειρίες τους, τις ανησυχίες τους για το μέλλον του πλανήτη και της ανθρωπότητας. Και επίσης έχουμε δει ηγέτες να επιλέγουν μια συνολική καταγραφή της ζωής και της πολιτικής τους διαδρομής, όπως ο Μπαράκ Ομπάμα στο «Γη της Επαγγελίας». Στα εγχώρια, ο Γλαύκος Κληρίδης με μια καθαρά πολιτική προσέγγιση, αφιέρωσε στο Κυπριακό την τετράτομη Κατάθεσή του, ενώ την επιλογή της συνολικής καταγραφής μιας ιστορίας ζωής, προσωπικής και πολιτικής, έκανε ο Δημήτρης Χριστόφιας.
Ο Νίκος Αναστασιάδης, θα μπορούσε να πράξει και τα δυο. Για παράδειγμα, ένα βιβλίο με επίκεντρο την πρωτοφανών διαστάσεων τροπή που πήρε η οικονομική περιπέτεια της χώρας του, τότε που οι εταίροι του, τού είχαν βάλει το περίστροφο στον κρόταφο. Ή με επίκεντρο το κύκνειο άσμα της λύσης του Κυπριακού, με όσα βίωσε μέσα σε κλειστές αίθουσες και πολύωρες διαπραγματεύσεις. Όπως, εννοείται, και ένα βιβλίο – κατάθεση ζωής και πολιτικής δράσης, διανθισμένο με προσωπικές στιγμές, ξεκινώντας από τότε που η οικογένεια Αναστασιάδη ταξίδευε με τη μοτοσικλέτα με τη «βαρκούλα» δίπλα, με οδηγό τον πατέρα του, τον σκύλο τους να κάθεται στο τάγκι της βενζίνης, τη μητέρα του πίσω από τον πατέρα του, τους δίδυμους μέσα στη «βαρκούλα» και την αδελφή του στο χώρο αποσκευών. Βεβαίως, ο καθένας αποφασίζει ανάλογα το πραγματικό του μπόι, του νοήματος που έχει γι’ αυτόν η πολιτική, όπως και του τρόπου που αντιλαμβάνεται το αποτύπωμα του στον τόπο. Γι’ αυτό και θα μας αφήσει ένα βιβλίο με τίτλο «Ο συκοφάντης». Στο οποίο θα απαντά στα όσα του σούρνει ένας πρώην στενός συνεργάτης του. Και πληροφορώντας μας, στο σύντομο βιογραφικό σημείωμά του, ότι αναγορεύτηκε σε επίτιμο διδάκτορα από τέσσερα πανεπιστήμια. Καλοτάξιδο.
Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στις 16.02.2025
Πηγή: «Πριν ξεχαστούμε, θα μεταβληθούμε σε κιτς»
