ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Η οικοδόμηση της ειρήνης στην Κύπρο δεν χρειάζεται ηγέτες χωρίς αξιοπρέπεια, φανατικές και δόλιες προσωπικότητες, μάτια τυφλωμένα από τον εθνικισμό.
Μια νέα «συμφωνία» μπορεί να χρειαστεί την υπογραφή τους.
Η ειρήνη όμως δεν την χρειάζεται!
Οι κοινωνίες μπορούν να κτίσουν την ειρήνη…
Η ειρήνη μπορεί να ανθίσει μέσα από τη ζωή, τα κοινά όνειρα μπορούν να μετατραπούν σε δάση…
Οι νέοι είναι πολύ πιο δυναμικοί σε αυτό…
Υπάρχει ακόμα μια σημαντική πλειοψηφία που αισθάνεται την Κύπρο ως κοινή πατρίδα…
Και αυτή η πλειοψηφία υπερασπίζεται την ταυτότητά της, την προσωπικότητά της, την πατρίδα της και τις αξίες της…
Παρά τις πιέσεις, τις επιβολές, το φόβο…
Οι νέοι αναλαμβάνουν την πρόκληση να οικοδομήσουν ένα μέλλον πιο προηγμένο, πιο ποιοτικό και ειρηνικό από αυτό που ζούμε σήμερα… Γιατί τα “εθνικά παραμύθια” δεν τους γεμίζουν την κοιλιά, δεν τους διευρύνουν τον κόσμο και δεν τους επιτρέπουν να ανακαλύψουν τα ταλέντα τους…
Δεν θέλουν την «προσάρτηση».
Δεν βλέπουν τη ζωή μέσα από μια “μοιρολατρική” προοπτική.
Δεν παραδίδονται στη μετριότητα.
Γνωρίζουν την Ευρώπη!
Απορρίπτουν την απαξίωση.
***
Ας πάρουμε παράδειγμα την ομάδα των Winds of Change.
Τα κατάφεραν!
Έγιναν νομίζω η πρώτη ιστιοπλοϊκή ομάδα που έκανε τον γύρο του νησιού.
«Το ταξίδι μας δεν αφορούσε μόνο τον περίπλους του νησιού μας, ήταν ένα ταξίδι της καρδιάς. Ξεκινήσαμε ατομικά αυτή την περιπέτεια αλλά επιστρέφουμε ως μια ενωμένη οικογένεια» είπαν.
Ο Ανδριανός, η Erem, η Gözde, ο Gürdal, η Κουλία, η Luana, η Melek, η Nilhan, ο Πάρης και ο Berke είναι οι πραγματικοί πατριώτες αυτής της χώρας.
Δεν θα μπορούσαμε παρά να είμαστε πολύ περήφανοι γι’ αυτούς.
Μπράβο παιδιά!
Είστε η ελπίδα της Κύπρου κόντρα σε αυτούς που λακταρούν και εκλιπαρούν αξιώματα και στάτους, σε αυτούς που με υποτακτικότητα και υπεκφυγές καταστρέφουν την ταυτότητα, τον πολιτισμό και τις αξίες αυτής της κοινωνίας, και σε αυτούς που παίζουν το παιχνίδι του κρατισμού νομίζοντας ότι μπορούν να κοροϊδεύουν τον κόσμο όλο.
***
Η αγάπη μέσα στην καρδιά τους, για την ανθρωπιά και την πατρίδα, μετατράπηκε σε άνεμο που γέμισε τα πανιά τους, ταξιδεύοντας τους γύρω από ολόκληρο το νησί!
Ενώθηκαν ενάντια στα αφηγήματα της εχθρότητας, τη γλώσσα του μίσους και την κουλτούρα της μνησικακίας.
«Αποδείξαμε ότι η ειρήνη είναι εφικτή και ότι η ειρήνη ξεκινά με την κατανόηση, την εμπιστοσύνη και την επικοινωνία» λένε τώρα…
***
Μπορούμε να τα καταφέρουμε, παρόλους τους κακόβουλους που θέλουν να διχάσουν την Κύπρο.
Με περισσότερη συνεργασία…
Με ανάπτυξη περισσότερου κοινού εδάφους…
Με περισσότερη ενότητα…
Λειτουργώντας έξω από το σύστημα της διαίρεσης και της αισχροκέδρειας, στο βορρά ή στο νότο της Κύπρου…
Ξεφεύγοντας από το κοπάδι και αναλαμβάνοντας την πρόκληση!
* (Η πρωτοβουλία “Winds of Change” σχεδιάστηκε και αναπτύχθηκε από την Ολυμπιονίκη αθλήτρια και Κύπρια Νεαρή Ηγέτιδα της ΔΟΕ Δρ Σοφία Παπαμιχαλοπούλου OLY με την υποστήριξη του Προγράμματος Νέων Ηγετών της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής)
Η κερδοσκοπία των “μέσων ενημέρωσης” και η κερδοσκοπία της “συνταγογράφησης”!
Δεν υπάρχει «αλλά», «ωστόσο», «έτσι» και «αν» στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων!
Η παραβίαση είναι παραβίαση και το βόρειο τμήμα της Κύπρου απέχει πολύ από τον πολιτισμό σε αυτή την έννοια.
Μια από τις σημαντικότερες μας δεξιότητες είναι να βρίσκουμε πάντα κάλυψη για τα σφάλματά μας, με λεκτικές ακροβασίες να καλύπτουμε την ντροπή μας και να νομιμοποιούμε τα ελαττώματά μας, δικαιολογώντας έτσι και τους εαυτούς μας.
Στο φυσικό δίκαιο, η αρχή που ονομάζεται «τεκμήριο αθωότητας» είναι σαφής.
Δεν μπορείς να κηρύξεις τον οποιοδήποτε “ένοχο” αν η ενοχή του δεν αποδειχθεί!
«Δεν τους κηρύξαμε ένοχους, γράψαμε μόνο ότι είναι ύποπτοι».
Φυσικά, αγαπητέ μου!
Αν, μέρα νύχτα, εκθέτεις τους ανθρώπους ενώπιον του κοινού, χρησιμοποιώντας το όνομα τους, την εμφάνιση και το επάγγελμα τους, πως να μην χαρακτηριστούν ως “εγκληματίες”;
Ναι, αυτό αποτελεί σαφή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Δεν έχει σημασία αν μιλάμε για γιατρό ή για εργάτη!
Το ίδιο ισχύει αν μιλάμε για εργολάβο ή για τοκογλύφο…
Ένα άτομο που φέρεται να έχει διαπράξει έγκλημα, είναι αθώο μέχρι που ο δικαστής να πει «ένοχος».
Το να χαρακτηρίζεις κάποιο ως «ένοχο» πριν ακόμη καταδικαστεί στα πλαίσια μιας δίκαιης και ανοιχτής δίκης σε ανεξάρτητο δικαστήριο, αποτελεί παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως κι αν το αιτιολογείς.
Ανοίξτε την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και διαβάστε την.
Λυπάμαι, αλλά το βασικότερο ανθρώπινο δικαίωμα παραβιάζεται για σκοπούς λαϊκισμού και εντυπωσιασμού, για περισσότερες προβολές, κλικ και likes, για περισσότερη προσοχή και αναγνωσιμότητα.
Αυτό, για το βόρειο τμήμα της Κύπρου, δεν αποτελεί έκπληξη!
Ζούμε σε μια καθεστηκυία τάξη πραγμάτων που είναι κτισμένη στη βάση της παραβίαση των πιο βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως το δικαίωμα στην ιδιοκτησία.
[Ζούμε] Σε μια δημοκρατία όπου η κοινωνία δεν μπορεί να εκλέξει τους ανθρώπους που θα την κυβερνήσουν…
Τι άλλο περιμένεις;
***
Τι γίνεται με αυτούς που δεν χρησιμοποιούν τα ονόματα [υπόπτων] αλλά δημοσιεύουν απροκάλυπτα τις φωτογραφίες τυς;
Ή με αυτούς που πρώτα ντροπιάζουν [τους υπόπτους] και μετά ομολογούν τις αμαρτίες τους…
Και αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει όσο εσείς, «περίεργοι» μου, επιμένετε να ρωτάτε τα μέσα ενημέρωσης «ποιος είναι;», και να τα επικρίνετε επειδή «τα κρύβουν» και δεν βλέπετε λίγο τα δικά σας ηθικά όρια για να δείτε τι λέει το φυσικό δίκαιο.
Όταν όμως συμβεί κάτι τέτοιος σε σας, τότε ξυπνάτε, και αυτό δεν είναι σωστό.
***
Και φυσικά υπάρχει και το θέμα των «χειροπέδων»…
Δεν ξέρω τι προβλέπει ο νόμος.
Νομίζω ότι αυτό είναι επίσης ενάντια στην «αρχή της αθωότητας»!
Αν ένα άτομο δεν είναι επιθετικό… Αν δεν έχει διαπράξει φόνο ανοιχτά… Αν δεν υπάρχει απειλή…
Όταν του περνάς τις «χειροπέδες» μπροστά στο κοινό, το άτομο γίνεται «εγκληματίας».
Πριν ακόμα τελειώσει η δίκη…
Αν τώρα το δικαστήριο πει «ένοχος»… Τότε τους βάζεις τις χειροπέδες… Μας λες «μπορεί να δραπετεύσει…»
Δεν είναι καθόλου ειλικρινές…
Έχω δει κρατούμενο στη φυλακή να δραπετεύει…
Δεν έχω δει ποτέ τέτοιους υπόπτους…
Ας κρίνουμε τους ανθρώπους, αλλά μην τους ταπεινώνουμε!
Όποιος είναι ένοχος θα τιμωρηθεί έτσι κι αλλιώς…
Είναι σαν ένα ταξίδι στα αξιοθέατα της Νέας Υόρκης!
Πόσο «υποκριτικό»!
Δεν σε καλούν στη Νέα Υόρκη ως «Πρόεδρο της ΤΔΒΚ».
Σε καλούν ως «ηγέτη της κοινότητας»!
Και πας!
Μετά σου λένε «τριμερής συνάντηση».
Και εσύ απαντάς «αναγνωρίστε την ΤΔΒΚ».
Ε τότε, δεν έπρεπε να μπεις στο αεροπλάνο!
Δεν έπρεπε να πατήσεις το πόδι σου στα Ηνωμένα Έθνη.
Δεν την αναγνωρίζουν!
Δεν θα την αναγνωρίσουν!
Στο λένε!
[Αν δεν ήταν έτσι] Δεν θα πήγαινες στη Νέα Υόρκη και να επέστρεφες χωρίς να συναντήσεις ούτε και έναν παγκόσμιο ηγέτη…
Όσο περισσότερο απομακρύνεσαι από το τραπέζι, τόσο πιο βρώμικο γίνεται το μισό νησί στο οποίο επιστρέφεις…
Και, το «αξίωμα» που κατέχεις ολοένα γίνεται και πιο συνηθισμένο…
Αν δεν καθίσεις στο τραπέζι, το μόνο που σου μένει είναι «τα πανηγύρια, οι γάμοι, οι κηδείες»!
Ααα και κάτι ακόμα «ναι κύριε, εντάξει κύριε, βέβαια κύριε…».
Τι ευχαρίστηση, τι ευχαρίστηση!
Πηγή: ΟΙ ΝΕΟΙ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΟΚΛΗΣΗ, ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ!
