ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Αυτό που συμβαίνει γύρω μας δεν έχει να κάνει με τους Παλαιστίνιους, ούτε με τους Ισραηλινούς. Αμφότεροι σύρθηκαν σε αυτή τη νέα σύγκρουση. Έχει να κάνει με τη μάχη που ο Άξονας δίνει για αποσταθεροποιήσει την περιοχή μας και να επιβληθεί δια του χάους που προκαλεί.
Τον περασμένο Οκτώβριο τα πράγματα ήταν, για πολλούς έστω, συγκεχυμένα. Και αυτό δεν αφορούσε μόνο τους χρήσιμους ηλίθιους, αφενός μεν τους εθελουσίως λοβοτομημένους του πάλαι ποτέ Υπαρκτού Σοσιαλισμού αφετέρου δε τους ανενημέρωτους.
Εκείνες τις μέρες και ειδικά τις συνακόλουθες της πλύσης εγκεφάλου μέσω του Τik Τok και άλλων social media από την καλοκουρδισμένη μηχανή του νέου Τρίτου Δρόμου – της σκοτεινής Κίνας με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και την παρακολούθηση των πολιτών σε κάθε τους βήμα, της Ρωσίας των διεθφαρμένων ολιγαρχών και του Πούτλερ, του Ιράν των διεστραμμένων μουλάδων, την Τουρκία του κατά φαντασίαν Πασά και των υπολοίπων – εκείνες λοιπόν τις μέρες ήταν λογικό και αναμενόμενο πως κάποιος κόσμος θα επηρεαζόταν.
Και ναι, κανείς δεν υπολόγιζε σίγουρα ότι το χειρότερο έγκλημα αντισημιτισμού μετά το Ολοκαύτωμα θα το ακολουθούσε, την επομένη κιόλας, ένα κύμα αντιεβραϊκού μίσους πρωτόγνωρου επίσης μετά το 1945, προτού καν το Ισραήλ αντιδράσει στις θηριωδίες της 7ης Οκτωβρίου.
Τότε όμως, υπήρχε μια κατανόηση για εκείνους οι οποίοι τοποθετούσαν την 7η Οκτωβρίου στο κανονικό πλαίσιο της αραβοϊσραηλινής διένεξης.
Υπήρχε μια κατανόηση για όσους – τότε – δεν μπορούσαν να αντιληφθούν πως αυτό που σήμερα συμβαίνει στη Μέση Ανατολή, είναι πολύ πιο βαθύ και ενορχηστρωμένο από αυτό τον σκοτεινό άξονα, κυρίως δε το Ιράν, το οποίο Ιράν, έπρεπε να κάνει κάτι προκειμένου να εκτροχιάσει την προσέγγιση του Ισραήλ με τη Σαουδική Αραβία. Μια προσέγγιση η οποία θα έφερνε και ίσως θα φέρει διότι δεν εκτροχιάστηκε ακόμα εντελώς, κοσμογονικές αλλαγές στην περιοχή, αποδυναμώνοντας το Ιράν και τον υπόλοιπο άξονα των δικτατόρων και των παρανοϊκών.
Τότε ήταν ακόμα κατανοητό.
Στους μήνες που ακολούθησαν, όμως, με την ιρανική ηγεσία να παραδέχεται σταδιακά αυτό που πολλοί έλεγαν από την πρώτη ημέρα, ότι εκείνη σχεδίασε την 7η Οκτωβρίου, εκπαιδεύοντας τον εγκέφαλο των επιθέσεων Μοχάμεντ Ντέιφ που ευτυχώς εστάλη προσφάτως στον «παράδεισο» αλλά και με όλα τα άλλα, τα αμέτρητα, αυτά τα οποία δεν αφήνουν κανένα ίχνος αμφισβήτησης για το τι επιχειρείται αλλά και τι διακυβεύεται στην περιοχή μας, το περιθώριο της κατανόησης για τον κανονικό κόσμο ο οποίος δεν εμπίπτει στις δύο κατηγορίες που λέγαμε στην αρχή, χάνεται οριστικά. Ευτυχώς κι αυτός ο κόσμος μειώνεται.
Για τους υπόλοιπους δε, για τον πολύ κόσμο ο οποίος και καταλαβαίνει τι συμβαίνει και το ιεραρχεί ως σημαντικότερο των ιδεολογιών ή και των ιδεολογημάτων του, όπως δηλαδή είναι, προκύπτει ένα δίλημμα: πώς αντιμετωπίζει αυτή την εν εξελίξει προσπάθεια για εξάλειψη της δυτικής παρουσίας στην περιοχή και την επικράτηση αυτών των δυνάμεων με ότι αυτό συνεπάγεται; Πώς φαντάζεται αλήθεια τη ζωή του σε ένα τέτοιο περιβάλλον που θα το χαρακτηρίζει η ανελευθερία και τα θέλω όλων αυτών;
Αυτό που συμβαίνει γύρω μας δεν έχει να κάνει με τους Παλαιστίνιους, ούτε με τους Ισραηλινούς. Αμφότεροι σύρθηκαν σε αυτή τη νέα σύγκρουση από αυτούς που τη σχεδίασαν. Έχει να κάνει με τη μάχη που ο Άξονας δίνει για αποσταθεροποιήσει την περιοχή μας και να επιβληθεί δια του χάους που δημιουργεί.
Η Ιστορία, κάπως καθησυχαστικά ίσως, μας θυμίζει ότι είναι δύσκολο να αλλάξουν πράγματα προαιώνια και για αυτό η προσπάθεια αυτή δεν θα είναι εύκολη. Είναι δύσκολο το Ιράν λ.χ. να επιτρέψει στην Τουρκία να πάρει κάτι περισσότερο από αυτό που της «αναλογεί», αν και εμείς βέβαια θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε με πολλαπλό φόβο αυτό το ενδεχόμενο. Ούτε οι Άραβες θα της το επιτρέψουν.
Αμφότεροι βλέπουν με φόβο την προσπάθεια της Άγκυρας να αποκτήσει έρεισμα στη Μέση Ανατολή ενώ οι Άραβες προσπαθούν με κάθε τρόπο να περιορίσουν την επίδραση του Ιράν στην περιοχή η οποία είναι ολοφάνερα η μεγαλύτερη απειλή για τους ίδιους.
Όμως τίποτα δεν είναι εγγυημένο, ούτε δεδομένο. Καταστάσεις αλλάζουν και ανατρέπονται ειδικά σε ένα διεθνές περιβάλλον το οποίο τουλάχιστον στο κομμάτι που μας αφορά και μας συμφέρει (στον Άξονα πολύ λιγότερο) παραμένει ρευστ;o. Περιορίζοντας τις δυνατότητας αντίδρασης και άμυνάς μας κατά πολύ.
Τα όσα ζούμε από τον Οκτώβριο είναι η κορύφωση ενός πολέμου ακήρυχτου ο οποίος μοιάζει με ένα ακόμα, το σοβαρότερο εδώ και δεκαετίες, επεισόδιο στο Μεσανατολικό. Δυστυχώς, δεν είναι μόνο αυτό, ούτε καν αυτό κυρίως. Είναι ένα πολύ ευρύτερο παιγνίδι μέσα από το οποίο επιχειρείται η ριζική αλλαγή των δεδομένων, με τρόπο μάλιστα που τα τελευταία προπύργια της Δύσης, επί της ουσίας το Ισραήλ και εμείς απλώς θα περισσεύουμε. Δεν θα υπάρχει ζωτικός χώρος για εμάς.
Τα όσα συμβαίνουν και στην Ευρώπη αλλά και αλλού εντάσσονται επίσης στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας. Μόνο που εδώ είναι πολύ πιο καταλυτικά.
Όποιος επιμένει να συνδράμει αυτή την κατάσταση ή να προωθεί εργολαβικά την απόσπαση της προσοχής από την πραγματική της ουσία, όσο κι αν η πιο πάνω προσέγγιση είναι γενική και δεν καλύπτει αμέτρητες παράλληλες, τοπικές και άλλες πτυχές, αντιμάχεται τα συμφέροντα του ελεύθερου κόσμου, στον οποίο εμείς ανήκουμε. Πολιτισμικά και άλλως πώς.
Είτε το κάνει εκουσίως, είτε ακουσίως, δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει το αποτέλεσμα σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές. Όπως επίσης και το ότι πλέον, δεν έχει καμία μα καμία δικαιολογία μια προσέγγιση εξαιρετικά επιζήμια για τη δημοκρατία, για την ελευθερία αλλά και στο τέλος για την επιβίωση όλων μας.
