ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Τα όσα διαδραματίστηκαν στον Λευκό Οίκο χθες προσφέρονται σίγουρα για συμπεράσματα ποδοσφαιρικού τύπου όπως μια από τις πιο trending συζητήσεις στα «δικά μας» μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το ποιος τελικά «ξεφτίλισε» ποιον.
Εάν, όμως, το ζητούμενο είναι σοβαρό τότε τα όσα είδαμε δεν έχουν νικητή και ηττημένο αλλά είναι το πιο ξεκάθαρο αποτύπωμα μιας νέας εποχής η οποία αρχίζει και η οποία αφενός μεν βάζει την ταφόπλακα στον κόσμο όπως τον ξέραμε μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αφετέρου δε, εισάγει εντελώς νέους και σίγουρα μη φιλικούς προς τη δημοκρατία όρους στο παιγνίδι.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν τους ξέρουμε. Και το ζητούμενο είναι να αποφασίσουμε εάν θα τους δούμε, ως απλοί παρατηρητές, να επιβάλλονται εκ των πραγμάτων και σε εμάς ή εάν θα μπούμε σε μια διαδικασία διαμόρφωσης των δικών μας πραγματικοτήτων.
Σε πολιτικό επίπεδο ο Τραμπ επιδιώκει να προσφέρει στη Ρωσία τον απεγκλωβισμό της από την οικονομική και στρατιωτική ηγεμονία της Κίνας ως μονόδρομο, καθιστώντας την εταίρο των ΗΠΑ αντί για μελλοντικό υποχείριο των Κινέζων. Πέρα όμως από αυτό, εκείνο που και οι Ρώσοι αλλά και ο Τραμπ βλέπουν στο βάθος του ορίζοντα είναι τον τεράστιο πλούτο της Ουκρανίας τον οποίο θέλουν να αρπάξουν με το καλό ή με το ζόρι.
Πέρα από τα όσα καταπίνουν αμάσητα οι κλώνοι των απολιθωμάτων του Υπαρκτού Σοσιαλισμού περί… απειλής ενάντια στη Ρωσία από τις απελευθερωμένες Βαλτικές ή περί «σφαγής» των ρωσόφωνων στην ανατολική Ουκρανία, ο πλούτος αυτός ήταν ανέκαθεν ο δεύτερος στόχος του επεκτατισμού της Ρωσίας, ουσιαστικά των μαφιόζων πλουτοκρατών που την ελέγχουν μετά από την κατάληψη της Κριμαίας.
Είναι ξεκάθαρο πως ο «παλιός κόσμος» συγκρούεται με έναν καινούργιο, σκοτεινό μέχρι στιγμής, κυνικό σίγουρα όπως είδαμε και χθες αλλά κυρίως άγνωστο «νέο κόσμο». Και επειδή έχουμε μάθει να θεωρούμε το «νέο κόσμο» ως το αύριο και τη λογική συνέχεια των πραγμάτων είναι δύσκολο αλλά επιβάλλεται να θυμόμαστε ότι δεν είναι πάντα έτσι τα πράγματα. Το σκότος του φασισμού είχε ακολουθήσει τα 20s και αρχή των 30s στην Ευρώπη που ήταν μια διαδικασία δημιουργικής αναγέννησης για την ήπειρο, τόσο μάλιστα που η αναγέννηση αυτή κινήθηκε μακράν των κατακλυσμιαίων πολιτικών και κοινωνικών συνεπειών της κρίσης του Κραχ στην Αμερική. Συνεπειών οι οποίες είχαν μεταφερθεί στην Ευρώπη ενισχύοντας τα δύο βασικά ρεύματα του ολοκληρωτισμού ως «απάντηση» στη σταδιακή φτωχοποίηση της Γηραιάς Ηπείρου, ειδικά της Γερμανίας, εκείνες τις μέρες.
Όποιος έχει έστω και περιληπτικά διαβάσει ή διδαχθεί την Ιστορία εκείνου του διαστήματος μπορεί να διακρίνει σήμερα τη διαγραφή στον ορίζοντα παρόμοιων – στην ουσία τους – φαινομένων με πρώτο και καλύτερο την αδράνεια της δημοκρατίας η οποία τότε είχε και ένα ελαφρυντικό ότι, με εξαίρεση ελάχιστες χώρες πουθενά δεν ήταν πραγματικά εδραιωμένη. Εδραιώθηκε μετά το 1945 και την καταστροφή. Σήμερα αυτό δεν υπάρχει.
Και εδώ είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος. Σήμερα έχουμε ένα δημοκρατικό οικοδόμημα, την Ευρωπαϊκή Ένωση το οποίο αν και έχει πετύχει σπουδαία πράγματα, ένα μέρος του, ένα κρίσιμο μέρος, έχει αφεθεί να βουλιάζει σε μια διαδικασία μαρασμού στα χέρια μιας γραφειοκρατίας η οποία δεν μπορεί να ευθυγραμμιστεί συχνά με την πραγματικότητα σε μια στιγμή μάλιστα κατά την οποία η ήπειρος βιώνει τη σοβαρότερη υπαρξιακή απειλή της.
Συν τοις άλλοις, το μεγάλο μέρος των κοινωνιών της, δεν είναι ούτε καν επαρκώς ιστορημένο, δεν ενημερώνεται και λειτουργεί στη βάση του ενστίκτου αντί της λογικής και της γνώσης με αποτέλεσμα αυτό που παράγει να είναι η διαμαρτυρία στην καλύτερη περίπτωση, συνήθως ως επακόλουθο υποβολών από λαϊκιστές και δημαγωγούς ή από τα άκρα της αριστεράς και της δεξιάς και του ολοκληρωτισμού που προωθούν. Και στη χειρότερη η βία.
Τα πρώτα δείγματα γραφής των ημερών Τραμπ μπορεί να μας σοκάρουν και έτσι πρέπει αλλά, όπως λέγαμε και τις προάλλες, είναι σημαντικό αντί να τα αγνοήσουμε και να προχωρήσουμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα να τα δούμε με ψυχραιμία και να αντικρίσουμε αλήθειες πικρές που χρειάζεται να διαχειριστούμε. Χθες. Ο Τραμπ είναι εδώ και εξαιρουμένης της περίπτωσης που ο μηχανισμός τον οποίο προσπαθεί να διαλύσει αλλάζοντας τις ΗΠΑ τον βγάλει από τη μέση με κάποιο τρόπο, εδώ θα μείνει. Και εάν μείνει, είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτή θα είναι η πραγματικότητα.
Ο Τραμπ είναι λοιπόν μια ευκαιρία για εμάς να δούμε τις δικές μας αδυναμίες και, εάν μιλάμε για την Ευρώπη, να καταλάβουμε ότι η πολιτική ορθότητα, ο Γουοκισμός, οι τύποι και η απραξία δεν μας βοηθούν. Είναι η καταδίκη μας.
Είτε η Ευρωπαϊκή Ένωση θα ξυπνήσει και θα επιχειρήσει να μεταμορφωθεί σε μια νέα δύναμη, μακράν της άλλοτε πολύ βολικής αμυντικής κηδεμονίας των ΗΠΑ, περιορίζοντας για ένα διάστημα έστω και μέσω αναστολών πραγμάτων που θεωρούνται δεδομένα ό,τι προκαλεί φαινόμενα διαλυτικά και αντιμετωπίζοντας τις ηγεσίες μερικών μικρών (προς το παρόν και μόνο) χωρών που τα προωθούν είτε θα εξαρτηθούν όλα από τις συμμαχίες που θα διαμορφωθούν αναλόγως εθνικών συμφερόντων. Με το τεράστιο διακύβευμα που αυτό συνεπάγεται.
Χθες, όποια άποψη κι αν έχει κανείς για το Ουκρανικό, ο Πρόεδρος της Ουκρανίας εκπροσωπούσε τον δικό μας «παλιό» κόσμο: μια χώρα η οποία αγωνίζεται για να επιβιώσει απέναντι σε ένα σκοτεινό καθεστώς, έναν εισβολέα ο οποίος προκειμένου να της αρπάξει τον πλούτο αρνείται ακόμα και την ταυτότητά της, μια ταυτότητα η οποία αποδεικνύεται και από την ίδια την καταγωγή των Ουκρανών.
Ο Τραμπ χθες ήταν ο επιχειρηματικός συνέταιρος αυτού του εισβολέα και ενός «νέου κόσμου». Ο συνέταιρος ο οποίος εκβίασε και προσέβαλε μπροστά σε όλο τον πλανήτη τον Πρόεδρο της χώρας αυτής στη λογική του take it or leave it και, σήμερα το πρωί, ανακοίνωσε ότι τον αφήνει στο έλεος της τύχης του, μαζί με τη χώρα του.
Εάν η Ευρώπη δεν ξυπνήσει, δεν βγει από την εσωστρέφειά της και δεν καταλάβει ότι είναι όχι μόνο μέρος αλλά και στο επίκεντρο της έλευσης αυτού του «νέου κόσμου», τότε ο κόσμος αυτός θα είναι και η δική της πραγματικότητα πολύ σύντομα.
Στη δε προσπάθεια να φανταστεί κανείς το χάος που θα έρθει, οι παραλληλισμοί με την περίοδο πριν από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πολλαπλασιάζονται εφιαλτικά. Για την ίδια ήπειρο μιλάμε.
Το θέμα είναι στο μυαλό μας, να ξυπνήσουμε, ο καθένας και η καθεμία, να βάλουμε κάτω τον κόσμο μας και αφού τον καθαρίσουμε από το λεπτό αλλά συμπαγές στρώμα των συμπτωμάτων του μαρασμού και της σήψης που τον περιέβαλαν, να δούμε πόσο – απείρως περισσότερο – είναι αυτό που απομένει μέσα.Συγκρίνοντας το με το τι αντίστοιχο θα έχουμε με αυτό που έρχεται.
Τότε μόνο θα καταλάβουμε τι πρόκειται να χάσουμε.
Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στις 28.02.2025
