ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Όταν θα έπρεπε να το αποκαλούν αγάπη, δεν μπορούν.
Τώρα, το αποκαλούν αγάπη αντί για ΕΓΚΛΗΜΑ!
Δεν αντιλαμβάνονται καν ότι «κανονικοποιούν» τη βία.
Στην πραγματικότητα, δικαιολογούν μια δολοφονία…
Δίνουν «στοιχεία» σε άλλους δολοφόνους, ανεύθυνα, απερίσκεπτα, άξεστα…
Θέλουν να δικαιολογήσουν τη βία χρησιμοποιώντας την αγάπη, όπως ακριβώς περιγράφουν τον πόλεμο ως ειρήνη.
Η γλώσσα τους κρέμεται όταν προσπαθούν να κατευνάσουν τους άλλους, χύνοντας σκουριά και ξερνώντας μούχλα παντού.
***
«Αδελφοί και αδελφές μου, αν δεν μπορέσουμε να εξετάσουμε το σκοτάδι που μετέτρεψε αυτό το μωρό σε δολοφόνο, δεν μπορούμε να πετύχουμε τίποτα», είχε πει η Ρακέλ Ντινκ, αποχαιρετώντας τον σύζυγό της. [Σημείωση μεταφραστή: Η Ρακέλ Ντινκ είναι η σύζυγος του Χραντ Ντινκ διανοούμενος Τουρκικής και Αρμένικης καταγωγής, αρχισυντάκτης της εφημερίδας Agosi, ο οποίος δολοφονήθηκε από Τούρκο εθνικιστή]
Αυτό είναι που πρέπει να αναγνωρίσουμε καθώς προσπαθούμε να κατανοήσουμε, να αισθανθούμε και να εμπεδώσουμε τη διάπραξη μιας δολοφονίας, σε μια κατάσταση όπου τα λόγια δεν επαρκούν, όπου το βλέμμα καρφώνεται ανούσια και σε απόγνωση…
Υπάρχει «σκοτάδι».
Πρέπει πρώτα να εξετάσουμε αυτό το σκοτάδι…
Πέρα από την κριτική, την περιέργεια και τις συνήθεις αντιδράσεις όπως «ποιος/α ήταν, περί τίνος επρόκειτο, από πού ήταν, γιατί συνέβη», πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε το σκοτάδι στο οποίο μας έσπρωξαν.
Πρέπει να αναγνωρίσουμε το σκοτάδι που φυτρώνει εκεί όπου έχει χαθεί η ελευθερία, η ισότητα, η βούληση και ο πολιτισμός.
***
Η «βία» δεν προκύπτει από μόνη της!
Μαθαίνεται.
Ξεχνούν τη βία που μας είχαν βάλει να απομνημονεύσουμε ως παιδιά – μέσα από μουσεία, βιβλία, ιστορίες, τελετές, ομιλίες και τη γλώσσα τους… Αυτοί που «αναγκάζουν» τους ανθρώπους να πάρουν όπλα και που τους διδάσκουν ότι είναι «υποχρεωτικό» να σκοτώνουν, παρακολουθούν τώρα μια δολοφονία σε κατάσταση σοκ!
***
Όσοι σωπαίνουν όταν ακούν πως το «Καθήκον της γυναίκας είναι να εκτελεί τις εντολές του άνδρα», δεν δύνανται να χύσουν δάκρυα για τη δολοφονία ενός κοριτσιού.
Αυτό είναι το «σκοτάδι»!
Σκοτάδι είναι το να είσαι θεματοφύλακας της ηθικής κόντρα στον σεξουαλικό προσανατολισμό των ανθρώπων!
Είναι το να καθαγιάζεις τον φανατισμό παρά την επιστήμη, τον εκσυγχρονισμό και την απόλυτη γνώση!
***
Οι άνθρωποι στην πατρίδα μου είναι συντετριμμένοι…
Γιατί ζουν χωρίς ελπίδα…
Οι ζωές μας, η χώρα μας και το μέλλον μας είναι κατακερματισμένα…
Οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους, το ίδιο και οι σκέψεις και η γνώση…
Ένας ατελείωτος πόνος στα σωθικά μας…
Δεν μας έμειναν πια ούτε τα γνώριμα πρωινά, ούτε κι οι ειλικρινείς φιλίες που έχουμε γνωρίσει…
Αυτή η κατάσταση του περιορισμού και της αβεβαιότητας, της μετριότητας, έχει διαλύσει τις προσωπικότητές μας…
Τα χαιρέκακα χαμόγελα του πρωτοκόλλου [Σημείωση μεταφραστή: αναφορά στους πολιτικούς] στα επίσημα θεάματα θράσους έχουν εξαντλήσει την υπομονή μας…
Εκείνοι ασκούν «εξουσία» πάνω σε όλους μας, κάθε στιγμή, παντού,…
Εμείς σαπίζουμε και διαβρωνόμαστε…
Οι φωνές μας δεν αντηχούν στο χρώμα των δρόμων…
Οι μητέρες δεν χαμογελούν, υπάρχει πάντα ανησυχία στις καρδιές μας, πάντα μια αίσθηση ανησυχίας.
Εμείς τώρα αγωνιούμε να τρέξουμε στα πάρκα, να περιπλανηθούμε ανέμελα, να υπερασπιστούμε τη ζωή, να ζήσουμε ελευθερίες…
Εκείνοι σχεδιάζουν οργή, φόνους και βία και πάντα έχουν έναν λόγο.
Αυτό είναι το σκοτάδι!
***
«Αδελφοί και αδελφές μου, αν δεν μπορέσουμε να εξετάσουμε το σκοτάδι που μετέτρεψε αυτό το μωρό σε δολοφόνο, δεν μπορούμε να πετύχουμε τίποτα».
Σκοτώνουν ένα κορίτσι χτυπώντας το στο κεφάλι ξανά και ξανά…
Είναι αδύνατο, δεν μπορεί, μην το πιστεύετε, ο ήλιος δεν ανατέλλει…
Θάβουμε τις καρδιές των παιδιών στο χώμα…
Ρίχνουμε χώμα στα μάτια τους…
Τοποθετούμε τα σώματά τους στο σκοτάδι, στη μέση αυτού του σκοταδιού…
«Η αγάπη δεν σκοτώνει»
«Δεν είναι η αγάπη που σκοτώνει, είναι οι αμόρφωτοι, εγωιστές, πνευματικά υπανάπτυκτοι άνθρωποι που σκοτώνουν. Το πρόβλημα δεν είναι η αγάπη, είναι οι ανθρώποι που δεν ξέρουν πώς να αγαπούν. Εφόσον είναι κυρίως άνδρες που πραγματοποιούν τέτοιες βίαιες επιθέσεις, το πρόβλημα αφορά τους άνδρες που δεν ξέρουν πώς να αγαπούν…».
Αχμέτ Ουμίτ | Η αγάπη μας είναι ένα Παλιό Μυθιστόρημα
«Το τελευταίο ταξίδι και η ντροπή που έκανε τον πόνο μεγαλύτερο» δεν πέρασαν απαρατήρητα
Μοιράστηκα τις εμπειρίες ενός γιου που πενθεί.
Είχε μεταφέρει τον πατέρα του, ο οποίος λάμβανε ιατρική περίθαλψη στην Κωνσταντινούπολη, στο αεροδρόμιο της Τύμπου με αερο-ασθενοφόρο, και ζορίστηκε να περάσει τον διασωληνωμένο πατέρα του από τις διαδικασίες ελέγχου των διαβατηρίων.
Μοιράστηκε μαζί μας τα συναισθήματά του, καθώς η επιστολή καταγγελίας του προς τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση παρέμενε αναπάντητη.
Η ταλαιπωρεία που υπέστη ο άνθρωπος αυτός ήταν ένα πραγματικό παράδειγμα αναισθησίας…
Ο αδικημένος πολίτης που έγραψε την επιστολή αυτή μου τηλεφώνησε χθες, και μου είπε ότι μετά τη δημοσίευση της στήλης μου στην εφημερίδα, ένας υψηλόβαθμος αξιωματικός της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης τον επισκέφθηκε και ζήτησε συγγνώμη αυτοπροσώπως.
«Μου είπαν ότι [η αστυνομία] είχε παρακολουθήσει το υλικό από τις κάμερες ασφαλείας και επιβεβαίωσε την ιστορία μου – μου είπαν ότι είχα δίκιο που παραπονέθηκα, ότι το περιστατικό τους είχε στεναχωρήσει και ζήτησαν συγγνώμη. Ήταν εξαιρετικά ευγενικοί και με ενημέρωσαν ότι θα διεξαχθεί έρευνα για το περιστατικό».
Η ευαισθησία που επιδεικνύεται είναι σημαντική… Ελπίζω ότι θα αποτελέσει μάθημα, ώστε τα δημόσια καθήκοντα να εκτελούνται με πολύ μεγαλύτερη υπευθυνότητα, πειθαρχία και ενθουσιασμό, και ότι η ανθρωπιά δεν έχει ξεχαστεί.
