Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΔΗΣΥ

Όταν εκλεγόταν ο Νίκος Χριστοδουλίδης -με τον τρόπο που εκλεγόταν- στο ύπατο αξίωμα, το ερώτημα που πολλοί έθεταν ήταν κατά πόσο η χώρα έμπαινε σ’ έναν νέο κύκλο ανανέωσης, όπου το απολιτίκ -η τέχνη του να μιλάς χωρίς να τοποθετείσαι- θα αποτελούσε τη νέα νόρμα. Η απάντηση εν μέρει δόθηκε στις εσωκομματικές του ΔΗΣΥ όταν ένα-ένα τα κομματικά στελέχη -υπό το βάρος της αμφισβήτησης του «παλαιού»- αποχωρούσαν κάνοντας χώρο στη νέα γενιά. Το δίδυμο που σχηματίστηκε, ο διάλογος που αναπτύχθηκε, κυρίως όμως η κάλυψη της οποίας έτυχε ο προεκλογικός επιβεβαίωσαν την επικυριαρχία της εικόνας. Αναδεικνύοντας, παράλληλα, ως κεντρικό κομμάτι της πολιτικής ρητορικής την ενότητα, η οποία δεν προϋπέθετε οποιαδήποτε παράθεση θέσεων ή κοινών αντιλήψεων. Την πρόταξή της ως πολιτική θέση αντί ως πολιτική πρόθεση.

Aννίτα Δημητρίου: «Αντίπαλο δέος» ή ακόμα ένας Νίκος Χριστοδουλίδης;

Ενδεικτική της νέας τάξης πραγμάτων ήταν και η τοποθέτηση της Αννίτας Δημητρίου μετά τη συνεδρία του Εθνικού Συμβουλίου. Αφού δήλωσε ότι οι εξελίξεις σε σχέση με το Κυπριακό θα πρέπει να αντιμετωπιστούν συλλογικά, εξέφρασε τη συμφωνία του ΔΗΣΥ όσον αφορά τον ενεργότερο ρόλο της ΕΕ, επισημαίνοντας ότι θα πρέπει να αξιοποιηθούν τα διπλωματικά μέσα και να καταγγέλλονται οι παράνομες ενέργειες της Τουρκίας. Ποιες θα είναι αυτές οι εξελίξεις και με ποιον τρόπο θα πρέπει να αντιμετωπιστούν δεν είπε. Ούτε πώς θα επιτευχθεί ο ενεργότερος ρόλος της ΕΕ ή με ποιον τρόπο η καταγγελία παράνομων ενεργειών της Τουρκίας θα οδηγήσει σε διαφορετικό αποτέλεσμα από αυτό που είχαμε μέχρι σήμερα. Όπως δεν είχε προηγουμένως πει τίποτε για επιλογές ή ενέργειες που έρχονταν σε ρήξη με προεκλογικές δεσμεύσεις του Προέδρου και για δηλώσεις υπουργών που αν μη τι άλλο δημιουργούσαν ερωτηματικά. Η πρώτη -και μόνη μέχρι σήμερα- ουσιαστικά πολιτική τοποθέτηση μετά τις εκλογές ήρθε από τον τέως πρόεδρο του κόμματος, όταν και επέκρινε δηλώσεις του Μάκη Κεραυνού επειδή, όπως είπε, υπερέβαιναν τον ρόλο του ως υπουργού Οικονομικών. Θυμίζοντας σε όλους ότι ο ΔΗΣΥ βρίσκεται στην αντιπολίτευση, κυρίως όμως στην πολιτική. Το υπόλοιπο διάστημα, ο ΔΗΣΥ και η νέα του πρόεδρος αναλώθηκαν στο να επικαλούνται την ενότητα και να διαβεβαιώνουν ως προς τη στήριξη που θα παρέχουν στην κυβέρνηση.

Προφανώς και χρειάζονται χρόνο το κόμμα και η νέα του ηγεσία για να βρουν τα πατήματά τους, αφού και οι συνθήκες (έχοντας απέναντί του μια κυβέρνηση δεξιά της οποίας ο Πρόεδρος και αρκετά στελέχη προέρχονται από τον χώρο του) είναι ιδιάζουσες και περίεργες. Αυτό όμως που παρακολουθούμε από τον ΔΗΣΥ εδώ και έναν μήνα είναι η απόλυτη απολιτικοποίηση του κόμματος. Ένα κόμμα απόν από τον δημόσιο διάλογο. Απόν από τον έλεγχο της εκτελεστικής εξουσίας. Καμία πολιτική θέση δεν έχει προταχθεί, καμία πολιτική πρόταση δεν έχει κατατεθεί. Βλέπουμε την απουσία πολιτικού στίγματος, μιας ξεκάθαρης ταυτότητας (που μετεκλογικά είχε αναδειχθεί από στελέχη ως μία από τις κύριες αιτίες της ήττας) να γιγαντώνεται, με τη φορτική και αόριστη επίκληση της ενότητας να υπερκαλύπτει τα πάντα.

Πέραν του ότι η επίκληση της ενότητας, όμως, αποτελεί τον ασφαλέστερο τρόπο για να μην προχωρά τίποτα, διαμορφώνει και ένα σκηνικό που δεν επιτρέπει την εκφορά πολιτικού λόγου. Την πρόταξη και αντιπαράθεση θέσεων. Θεωρεί ο ΔΗΣΥ εφικτή την πιο ενεργό εμπλοκή της ΕΕ και ρεαλιστική την αλλαγή στάσης κρατών μελών σε ζητήματα που αφορούν την Τουρκία ώστε να διευκολυνθεί η προσπάθεια επανέναρξης των συνομιλιών; Αν, ναι, γιατί δεν επιτεύχθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα; Συμφωνούν ο ΔΗΣΥ και η νέα του πρόεδρος με την επιλογή στο Υπουργικό ατόμων δηλωμένων αντιομοσπονδιακών, ο ένας μάλιστα στο Υπουργείο Άμυνας; Τους βρίσκει σύμφωνους η θέση της νέας υπουργού Παιδείας για αναβαθμισμένο ρόλο της Εκκλησίας στα σχολεία; Ποια η άποψη της νέας ηγεσίας στην επίκληση του Σαμψών για επιστροφή του κόμματος στο τρίπτυχο «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια»; Πιστεύει στον φιλελευθερισμό ή σ’ ένα κλειστό κλαμπ χριστιανοσύνης; Τι πρεσβεύει στα κοινωνικά θέματα; Πώς αντιλαμβάνεται τα ζητήματα διαφθοράς; Τι εκπροσωπεί, τι πολιτικές στοχεύσεις έχει; Για να έχει ουσία η ενότητα θα πρέπει να βασίζεται σε θέσεις. Μια ξεκάθαρη πολιτική φιλοσοφία. Το ίδιο και η πολιτική.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Αννίτα βοηθήθηκε από την εικόνα που έχτισε – μια εικόνα συναινετική. Ίσως (όπως και ο Νίκος Χριστοδουλίδης) να βοηθήθηκε και από τις συγκρίσεις με τον Αβέρωφ Νεοφύτου σε μια εποχή που η κοινωνία δείχνει να αποστρέφεται τις συγκρούσεις, σε μεγάλο ποσοστό της, και την πολιτική. Η αποχή από συγκρούσεις όμως δεν σημαίνει και αποχή από πολιτικές θέσεις. Μπορεί ο κόσμος να σιχαίνεται την πολιτική, την ίδια όμως στιγμή απαιτεί λύσεις.

Την επόμενη πενταετία η νέα κυβέρνηση θα κληθεί να διαχειριστεί συγκεκριμένα υπαρκτά προβλήματα. Και ο ΔΗΣΥ να τοποθετηθεί επί αυτών. Ως πρόεδρος της μεγαλύτερης παράταξης πλέον δεν θα μπορεί να συνεχίσει να πολιτεύεται απλώς επικαλούμενη την ενότητα. Ή συντηρώντας μια ωραία εικόνα. Θα αναγκαστεί να τοποθετηθεί είτε προτάσσοντας θέσεις αντιδημοφιλείς με πολιτικό κόστος ενδεχομένως, είτε παίρνοντας το βάρος κυβερνητικών αποφάσεων στις οποίες δεν αντιτάχθηκε. Αν δεν συνειδητοποιήσει πως ένα ωραίο περιτύλιγμα δεν μπορεί για πάντα να κρύβει το περιεχόμενο, ότι και στη νέα τάξη πραγμάτων χρειάζονται πολιτικές τοποθετήσεις -οι οποίες αναλαμβάνονται ή κατανέμονται με ή χωρίς την πρόταξη θέσεων- σύντομα θα βρεθεί προ εκπλήξεως. Τα λάθη στην πολιτική (όπως θα μπορούσε να της υποδείξει ο Αβέρωφ) μπορούν να αποβούν καταστροφικά. Το ίδιο όμως καταστροφική μπορεί να αποβεί και η πολιτική ανυπαρξία. Καθιστώντας τον ΔΗΣΥ αδιάφορο. Και την ίδια αναλώσιμη.

Πηγή: Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΔΗΣΥ

Print