ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Το σκέφτομαι από τη στιγμή που άκουσα την είδηση, αλλά δεν μπορώ να το εκλογικεύσω.
Πιθανότατα, δεν θα μπορέσω να το εκλογικεύσω ακόμα και όταν τελειώσω αυτό το άρθρο.
Όπως γνωρίζετε, ο Αρχηγός [Σημείωση συντάκτη: αναφορά στον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν] θα βρίσκεται στο νησί για τους «εορτασμούς» στις 20 Ιουλίου.
Θα παρευρεθεί σε διάφορες εκδηλώσεις και θα εκφωνήσει κάποιες ομιλίες, μεταξύ των οποίων και μία στο κοινοβούλιο. Ωστόσο, χωρίς να αποφεύγω την κουβέντα γύρω από το θέμα- και επιφυλάσσοντας το θέμα του «κοινοβουλίου» για ένα άλλο άρθρο- θα ήθελα να προχωρήσω στις ειδήσεις που άκουσα και με έχουν βάλει σε σκέψεις.
Ο Φιλελεύθερος, η εφημερίδα με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στον νότο, ανακοίνωσε χθες: Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κυριάκος Μητσοτάκης, θα παραστεί στις εκδηλώσεις για την καταδίκη της κατοχής στο νησί στις 20 Ιουλίου! Κατ’ ακρίβειαν, θα είναι ο πρώτος Έλληνας πρωθυπουργός στην ιστορία που θα το κάνει αυτό!
Αλλά δεν τελείωνει εκεί: Για πρώτη φορά στην ιστορία, τα ανώτατα κλιμάκια εξουσίας της Τουρκίας και της Ελλάδας, δηλαδή ο πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης, θα πατήσουν για πρώτη φορά στο έδαφος αυτού του νησιού ταυτόχρονα!
Και τώρα τί γίνεται;
Υπάρχουν σημάδια, υπάρχει εθνικιστικός σωβινισμός και υπάρχει νόημα σε όλα αυτά, αλλά όταν τα σκέφτεται κανείς υπό κανονικές συνθήκες, δεν είναι εύκολο να βρει τη λογική!
Γι’ αυτό είναι καλύτερα να προχωρήσουμε βήμα βήμα:
Η 20η Ιουλίου είναι η μέρα που ο εθνικιστικός σωβινισμός ξεπερνάει τα όρια, η ένταση κλιμακώνεται, γίνονται διάφορες διαδηλώσεις και εν ολίγοις, το μίσος φτάνει σε εξωφρενικά επίπεδα και στις δύο πλευρές του νησιού.
Κατ’ ακρίβειαν, η συνήθης προσδοκία μας από τέτοιες μέρες είναι η εξής: Η τουρκοκυπριακή πλευρά πανηγυρίζει τη νίκη λες και χρειάζεται κάποια δεξιοτεχνία για να το κάνει αυτό, στήνει διαδηλώσεις, παριστάνει το θύμα, κάνει ατελείωτες αναφορές στο «ελλαδικό-ελληνοκυπριακό δίδυμο»- καθίσταται αδύνατον να χωρέσει στην απεραντοσύνη των πραγμάτων το επίπεδο της ευγνωμοσύνης προς την Τουρκία και καταλήγει να ξεχειλίζει σε ολόκληρο τον γαλαξία…
Η ελληνοκυπριακή πλευρά, από την άλλη, μνημονεύει τις υλικές και μη απώλειές της και όσους αγνοούνται ακόμη, καταδικάζει την κατοχή, οργανώσεις όπως το ΕΛΑΜ διαδηλώνουν στα σύνορα, φωνάζοντας «Τούρκος καλός μόνο νεκρός», κάποιοι απρεπείς επιτίθενται σε αυτοκίνητα με τουρκοκυπριακές πινακίδες, αλλά αγνοούν ένα πράγμα: Το γεγονός ότι στην πραγματικότητα, το Κυπριακό δεν ξεκίνησε στις 20 Ιουλίου 1974.
Αν αφήσουμε και αυτό το θέμα να συζητηθεί κάποια άλλη στιγμή, και συνεχίσουμε με το σενάριό μας, εν ολίγοις, το νησί μεταμορφώνεται απόλυτα σε μια μαύρη γη του εθνικιστικού σωβινισμού, χωρίς να αφήνει ίχνος πράσινου χορταριού οπουδήποτε…
Επομένως, όταν θα μιλάει ο Ερντογάν, θα λαμβάνει υπόψη του όλο αυτόν τον εθνικιστικό σωβινισμό, ενώ ο Μητσοτάκης θα λαμβάνει υπόψη του την αντίθετη όψη του ίδιου εθνικιστικού σωβινισμού όταν θα μιλάει, και οι λόγοι του μίσους και της εχθρότητας θα εξαπλώνονται παντού.
Επιπλέον, όλα αυτά θα λάβουν χώρα σε μια εποχή που οι σχέσεις των δύο χωρών είναι πρωτοφανώς καλές.
Όλα αυτά, τη στιγμή που τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου είναι γεμάτα με Τούρκους τουρίστες, ενώ οι δύο χώρες, μέσα από μια σπάνια- για να μην πούμε πρωτοφανή- συνεργασία προτείνουν κοινό υποψηφίο για τον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ)- και πάλι, όλα αυτά θα λάβουν χώρα ενώ οι κοινωνικοοικονομικές αλλά κυρίως οι οικονομικές δραστηριότητες μεταξύ των δύο χωρών αυξάνονται. Αλήθεια;
Παρακαλώ, κάποιος να βρει κάποια λογική στο σενάριο που περιέγραψα παραπάνω και να μου εξηγήσει. Αυτό είναι ένα πολύ ειλικρινές αίτημα!
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Ειλικρινά, τι είναι αυτή την τρέλα που ονομάζεται το Κυπριακό πρόβλημα;
Ή, ας το θέσουμε αλλιώς: Γιατί έχουμε γίνει αιχμάλωτοι του Κυπριακού προβλήματος;
Γιατί να πρέπει να επιδιδόμαστε σε εθνικιστικούς σωβινισμούς και να τα ρισκάρουμε όλα αυτά, όταν μπορούμε να επικεντρωθούμε στο να κάνουμε επιχειρήσεις, να βγάλουμε λεφτά και να επικεντρωθούμε στην ευημερία των ανθρώπων των δύο χωρών με φιλικό, αδελφικό και δίκαιο τρόπο, χωρίς καβγάδες και διαπληκτισμούς;
Ναι, το Κυπριακό μπορεί να εξακολουθεί να αποφέρει χρήματα σε ορισμένες ομάδες με συμφερόντα ή ίσως και σε πολιτικούς. Είναι επίσης πιθανόν να αποκομίζεται κάποιο κέρδος από την ύπαρξη αυτού του προβλήματος, αλλά μέχρι πού μπορούμε να τραβήξουμε το πράγμα;
Δεν είναι βιώσιμο, δεν το βλέπετε; Είναι τόσο δύσκολο να σταματήσουμε;
Κοιτάξτε, για παράδειγμα, εγώ βιοπορίζομαι από το Κυπριακό πρόβλημα. Είμαι, λοιπόν, δημοσιογράφος που είναι γνωστός ως ειδικός για αυτό το θέμα.
Αν τελειώσουν όλα, σε λίγο καιρό, τι στο καλό θα κάνω;
Ο Πολάτ Αλπέρ [Σημείωση συντάκτη: ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος της CityPress Group, η οποία διαχειρίζεται την Kıbrıs Postası] πάντα με κοροϊδεύει για αυτό το ενδεχόμενο και μου λέει: «Θα σου αγοράσω μια απίστευτη φωτογραφική μηχανή, ώστε να μπορέσεις να προχωρήσεις στη δημοσιογραφία των διασημοτήτων».
Φανταστείτε, ένας δημοσιογράφος διασημοτήτων με κοιλιά και με χαβανέζικο πουκάμισο! Θα δουλέψει;
Ωστόσο, στην τελική, γι’ αυτό δουλεύω: για να λήξει το Κυπριακό πρόβλημα και να μπορώ να γίνω δημοσιογράφος διασημοτήτων!
Τώρα, με ενοχλεί το γεγονός ότι κανείς δεν κουνάει το δαχτυλάκι του τη στιγμή που είμαι έτοιμος να θυσιάσω τόσα πολλά… Έχει αρχίσει να με κουράζει.
Λοιπόν, πέρα από την πλάκα, τι και αν τα πράγματα εξελιχθούν με βάση το σενάριο που θα γράψω παρακάτω;
Αφού, για πρώτη φορά στην ιστορία, οι ηγέτες των «μητέρων πατρίδων» βρίσκονται στο νησί… Και οι σχέσεις είναι σε κατάσταση τύπου Ρωμαίου και Ιουλιέτας…
Τι θα γίνει αν βγουν έξω, περπατήσουν μέχρι τα σύνορα, περάσουν τα σύνορα στα οδοφράγματα του Λήδρα Πάλας, σταθούν στη μέση της νεκρής ζώνης και κάνουν χειραψία…
Δεν θα υπήρχε καν η ανάγκη να μιλήσουν.
Μια τέτοια φωτογραφία, από μόνη της, θα ήταν αρκετή για να περάσει το Κυπριακό στην ιστορία.
Θα μπορούσε αυτό να είναι εφικτό;
Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο εκτός από το ότι εύχομαι να ήταν.
Ορκίζομαι ότι όλη μου τη ζωή λαχταρώ για αυτή τη φωτογραφία…
Έζησα όλη μου τη ζωή για να κάνω αυτή την ανακοίνωση…
Για να τουιτάρω αυτό το μήνυμα και να δω αυτό το σύνθημα να γίνεται πραγματικότητα…
Μόνο το να σκέφτομαι και να φαντάζομαι αυτά τα πράγματα ενώ γράφω αυτές τις προτάσεις με κάνει να κλαίω…
Δεν ξέρω, ίσως έχω τρελαθεί και δεν το έχω καταλάβει.
Ή αν δεν έχω τρελαθεί, ίσως υπάρχει ακόμα ελπίδα για μένα.
Ίσως είμαι αυτό που περιγράφουν στην ατάκα από την ταινία «Kuru Otlar Üstüne»'[Περί ξερού χορταριού]: «Η ελπίδα με έχει κουράσει…»
Δεν ξέρω, αλλά όπως είπα στην αρχή του άρθρου, το σκέφτομαι από τη στιγμή που άκουσα τα νέα…
Αλλά δεν μπορώ να εκλογικεύσω τις σκέψεις μου με κανέναν τρόπο.
Ίσως εσείς μπορείτε…
