ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Ένας απερίγραπτος πόνος κατακλύζει την πλατεία του επτακοσίων ετών καθεδρικού ναού, χιλιάδες άνθρωποι κοιτάζουν αφηρημένα τα πρόσωπα ο ένας του άλλου, που έχουν γεράσει τις τελευταίες επτά ημέρες, οι ήχοι των προσευχών αναμειγνύονται με το κλάμα, η αδυναμία απέναντι στο θάνατο σβήνει το φως από τα μάτια των ανθρώπων.
Φαίνεται να μην υπάρχει κάποιος στην Αμμόχωστο που να μην έχει χάσει κάποιον συγγενή του… Η πόλη έχασε το χρώμα της, χιλιάδες έχασαν τα παιδιά τους και ένα σχολείο έχασε τη φωνή του.
Μόλις πέσει και η τελευταία φτυαριά χώματος, θα ξεκινήσει η διαδικασία αποδοχής του θανάτου ή η αντιμετώπιση της πραγματικότητας … Μια αιχμηρή γραμμή χαρασσόταν στο οδυνηρό χρονοδιάγραμμα της προηγούμενης εβδομάδας, κατά τη διάρκεια της οποίας οι έννοιες της νύχτας και της ημέρας αναμείχθηκαν. Αυτά τα υπέροχα παιδιά θα παραμείνουν για πάντα χαραγμένα στις μνήμες μας με τα τελευταία τους χαμόγελα, μια φλόγα θα καίει παντοτινά και θα φουντώνει από τα τρίσβαθα και αυτή η απερίγραπτη και απροσδιόριστη αίσθηση της απώλειας θα μεταλαμπαδεύεται από γενιά σε γενιά.
Το πλήθος που συνωστίζονταν κάτω από τη σκιά του τζαμιού Λάλα Μουσταφά Πασά ή του καθεδρικού ναού του Αγίου Νικολάου δεν συμβιβάστηκε με αυτό το τελευταίο αντίο. Το κοινό αίσθημα ήταν δεμένο με το πόσο παράλογη είναι η ζωή, ένα μένος ενάντια στην ατιμία του θανάτου, και ένας κρυφός θυμός που σιγόβραζε από μέσα τους, παίρνοντας τη μορφή σφιγμένων γροθιών… Τα σώματα των παιδιών δεν ανήκαν σε αυτά τα φέρετρα…
Προσήλωσα το βλέμμα μου στην αφίσα [της ομάδας] που ήταν κρεμασμένη πάνω από τα φέρετρα, στην οποία τα παιδιά ποζάρουν ενωμένα σαν ένα, χέρι με χέρι… Δεν θα μπορούσαν να αποχαιρετισθούν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου… Μακάρι να μπορούσαμε όλοι μας να τους βάλουμε στη γη τον ένα δίπλα στον άλλο. Σαν μια ομάδα… Ο ιδρώτας τους, οι αναπνοές τους και τα μαλλιά τους να αναμειγνύονται ξανά σαν ένα…
***
Υπήρχαν παιδιά στην πλατεία του τζαμιού, που μάλλον είχαν έρθει να αποχαιρετήσουν τους φίλους τους… Κρατούσαν σφιχτά τους γονείς τους… Οι συμμαθητές τους… Το νόημα της ζωής άλλαξε για τον καθένα από αυτούς τώρα… Κοιτούσαν τους όγκους χώματος στο νεκροταφείο, προσπαθώντας να καταλάβουν… Μια μητέρα, ένας πατέρας και η κόρη τους αποχαιρετίσθηκαν μαζί. Μια μητέρα και μια κόρη θάβονταν στο χώμα δίπλα-δίπλα… Μια μητέρα αποχαιρετούσε το ένα της παιδί πιασμένη σφιχτά στο άλλο της παιδί. Ένα παιδί έμεινε ορφανό, ένας πατέρας έμεινε μόνος… Γέροι που ήρθαν στην κηδεία των εγγονών τους έκλαιγαν σιωπηλά…
Σε ένα τόπο όπου τα μέτρα συγχέονται με το «Takbir» [Σημείωση μεταφραστή: Η ισλαμική φράση «Αλλάχου Ακμπάρ» ή «ο Αλλάχ (ο Θεός) είναι μέγιστος»], δεν ήταν ο σεισμός αλλά η αμέλεια που σκότωσε τα παιδιά μας…
Το ξέραμε αυτό και δεν μπορούσαμε να το φωνάξουμε σε αυτή την κατάσταση θλίψης, πένθους και πόνου. Στην πραγματικότητα, παρόλο που θέλαμε να φωνάξουμε, η δύναμή και η φωνή μας είχαν εξαντληθεί…
***
Τα παιδιά δεν γνωρίζουν το θάνατο, δεν τον καταλαβαίνουν, ούτε τον σκέφτονται.
Τα παιδιά δεν σκέφτονται τον θάνατο…
Όσοι είναι μεγαλύτεροι, ειδικά οι παλιοί, όπου κι αν βρίσκονται στον κόσμο, επιθυμούν να πεθάνουν στην πατρίδα τους…
Να αναπαυθούν στην Κύπρο…
Ίσως αυτή να είναι η μόνη μας παρηγοριά… Για τα παιδιά μας, την ομάδα μας, όλα τα σώματα επιστρέφουν στη χώρα τους… Για να μπορέσουμε να τους αποχαιρετήσουμε…
Και δεν έχουμε τίποτα άλλο να παρηγορηθούμε.
Είμαστε σε απόγνωση: Πώς θα κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη αυτών των παιδιών;
Ελπίζω να τα καταφέρουμε…
Θα διεξαχθεί έρευνα για αυτό το ετοιμόρροπο ξενοδοχείο;
Οι βιαστικές ανακοινώσεις ότι «έχει ξεκινήσει έρευνα» με τρομάζουν.
Ποιος θα ερευνήσει ποιον;
Πιστεύετε πραγματικά ότι θα ερευνηθεί το «ετοιμόρροπο» ξενοδοχείο που μετατράπηκε σε ομαδικό τάφο για τα παιδιά μας στον σεισμό του Καχραμάνμαρας;
Εγώ δεν το πιστεύω.
Θα ήταν αφελές να πιστέψουμε ότι ένα καθεστώς που είναι υπεύθυνο για όλη αυτή τη διαφθορά θα το κάνει.
Και υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες ότι η κυβέρνηση που επιβλήθηκε σε αυτό το νησί, που ήρθε στην εξουσία χάρη σε αυτό το καθεστώς, θα δώσει συνέχεια στο θέμα…
Αυτές οι δηλώσεις δημιουργούν την εντύπωση ότι αποσκοπούν στον κατευνασμό των αντιδράσεων και στην επίδειξη συμπόνοιας…
Δεν είναι ειλικρινείς…
Γιατί αν ήταν, θα είχαν διακόψει την «παράνομη οικοδόμηση» που είχαν ξεκινήσει και θα έδιναν οδηγίες για τη συμμόρφωση με τους οικοδομικούς κανονισμούς.
Με τη βία εξέλεξαν ως πρόεδρο αυτής της χώρας τον άνθρωπο που είπε: «Ποιο διάταγμα, ποιο ρυθμιστικό σχέδιο, είμαστε πίσω σας». [Σημείωση μεταφραστή: Αναφορά σε παλαιότερη ομιλία του Τ/Κ ηγέτη Ερσίν Τατάρ σε εργολάβους στο Τρίκωμο]
Ποιος τον εξέλεξε;
Αυτοί στην Τουρκία που καυχιούνται για την «οικοδομική αμνηστία»!
Η οικοδομική αμνηστία εφαρμόστηκε με την έγκριση κτιρίων που δεν υποβλήθηκαν σε κανενός είδους επιθεώρηση ή που κατασκευάστηκαν κατά παράβαση των οικοδομικών κανονισμών και αδειών.
Η μισή χώρα που κυβερνούσαν μόνοι τους τα τελευταία 21 χρόνια έχει καταστραφεί…
Η αγάπη για το μπετόν [την αστική ανάπτυξη], αυτό το μέγεθος κερδοσκοπίας και τα παζάρια από την πίσω πόρτα για τα ρυθμιστικά σχέδια δεν είναι κάτι καινούργιο για τους ανθρώπους αυτής της χώρας.
Εάν θέλουμε να λογοδοτήσει κάποιος, αυτό θα πρέπει να επιτευχθεί μέσω της «κοινωνίας των πολιτών».
Η Ένωση Δικηγορικών Συλλόγων καθώς και τα Επιμελητήρια Πολιτικών Μηχανικών και Αρχιτεκτόνων πρέπει να πάνε στα ερείπια του κτιρίου του ξενοδοχείου και να αναλάβουν την ευθύνη της συλλογής στοιχείων.
Δεν θα ξεχάσουμε!
1 – Τα παιδιά μας
2 – Τις προσπάθειες της ομάδας της Πολιτικής Άμυνας που πάλεψε νυχθημερόν στο Αντιγιαμάν και όλων των άλλων εθελοντών που έσπευσαν από την Κύπρο στην Ανατολία.
3 – Τα λόγια του Υπουργού Παιδείας Ναζίμ Τσαβούσογλου, «Ήμουν εκεί με την πρώτη πτήση και θα επιστρέψω με την τελευταία» και τις ανυστερόβουλες προσπάθειές του…
4 – Το ότι η κυβέρνηση πραγματοποίησε την πρώτη της συνεδρίαση 6,5 ώρες μετά τον σεισμό, την ανευθυνότητά της όταν έστειλε την πρώτη ομάδα διάσωσης στο Αντιγιαμάν 18 ώρες μετά τον σεισμό…
5 – Τους άχρηστους «δημοσιογράφους», τους καιροσκόπους και τους χιμπατζήδες των ΜΜΕ που ανεύθυνα μετέδωσαν παραπλανητικές και ψευδείς ειδήσεις.
6 – Τον ρατσιστή, αποσχιστικό και διχοτομιστή υπουργό που αρνήθηκε τη βοήθεια από το νότο και που εξέπεμψε μίσος.
7 – Τον λαό μας, και ιδιαίτερα τους δήμους μας, οι οποίοι ενήργησαν όλοι με αίσθημα αλληλεγγύης…
8 – Τους φίλους μας δημοσιογράφους, συμπεριλαμβανομένου του φίλου μας Αϊντάν του οποίου ο ίδιος ο γιος επέζησε του σεισμού και λειτούργησε ως τα μάτια και τα αυτιά μας…
9 – Τον καλλιτέχνη Αλί Ρίζα Πακντέλ που ζωγράφισε εκείνο το όμορφο σκίτσο που απεικονίζει μια μπάλα του βόλεϊ να ανεβαίνει από τα χαλάσματα στον ουρανό.
10 -Τον πόνο, τη θλίψη, τη λύπη, τον σεισμό…
Πηγή: Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΤΥΑΡΙΑ ΧΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΟΡΓΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΑΝΤΙΟ
