ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Όπως σε πολλά σοβαρά ζητήματα, έτσι και στο Κυπριακό, όταν κάποιος μας δείχνει τον ουρανό, εμείς κοιτάμε το δάκτυλο. Ζούμε ουσιαστικά σ’ έναν μικρόκοσμο και αναπαράγουμε θέσεις και τακτικές οι οποίες μας είναι γνωστές και, ως εκ τούτου, δεν χρειάζονται πολύ κόπο. Κάπως έτσι διαμορφώνονται και σήμερα τα δεδομένα, με την επανάληψη προτάσεων και μεθόδων που δοκιμάστηκαν και στο παρελθόν χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα.
Που κινείται αυτή τη στιγμή η κυρίαρχη πολιτική σκέψη; Ενεργότερη εμπλοκή της ΕΕ, ενδεχομένως και με διορισμό ειδικού απεσταλμένου, και επανέναρξη των συνομιλιών στη βάση των όσων μέχρι σήμερα συζητήθηκαν. Και η μία και η άλλη κατεύθυνση των επιλογών μας, θα αποδειχτούν αδιέξοδες. Κι αυτό γιατί, η ΕΕ έχει η ίδια πολύ μεγαλύτερα ζητήματα να θέσει στην Τουρκία σε ένα πιθανό παζάρι ανταλλαγμάτων, ενώ η τουρκική πλευρά δεν πρόκειται -υπό τα σημερινά δεδομένα- να επιστρέψει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να συζητήσει τη λύση διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας. Το να πιστεύουμε αυτή τη χρονική περίοδο ότι είναι δυνατό να αναβιώσει μια διαδικασία όπως την ξέραμε τις τελευταίες πέντε δεκαετίες, είναι μάλλον επιπόλαιο.
Αυτό που πρέπει να αντιληφθούμε είναι ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει καταλυτικά διαμορφώσει ένα καινούργιο διεθνές πολιτικό σκηνικό. Μέσα σε αυτό, ζυμώνεται ήδη η επόμενη μέρα του παγκόσμιου συστήματος. Το που θα καταλήξει αυτη η ζύμωση, είναι ενδεχομένως νωρίς να προβλέψει κάποιος. Εκείνο ωστόσο που έχει σημασία, είναι να αντιληφθούμε τις μεγάλες ανατροπές, τους βασικούς παίκτες και το περιβάλλον μέσα στο οποίο θα έχει προοπτική το δικό μας εθνικό θέμα. Με απλά λόγια, το Κυπριακό δεν πρόκειται πλέον να λυθεί μέσα από νέους γύρους συνομιλιών, ούτε και με κάποια ανταλλάγματα που είναι πιθανό να προσφερθούν από μέρους της ΕΕ. Η μόνη πλέον πιθανότητα επίλυσης του Κυπριακού, προκύπτει μέσα από το σενάριο ενός ευρύτερου διακανονισμού στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου ο οποίος θα περιλαμβάνει την αποκατάσταση των σχέσεων της Τουρκίας με χώρες όπως το Ισραήλ και η Αίγυπτος και, κυρίως, την επίλυση των διαφορών της με την Ελλάδα. Είναι αυτό εφικτό; Κάποια μικρά βήματα άρχισαν να γίνονται, χωρίς ωστόσο αυτά να προεξοφλουν το αποτέλεσμα. Κι αυτό γιατί θα πρέπει να τρέξει πολύ νερό στο αυλάκι των πολιτικών αντιλήψεων αλλά και της διαμορφωμένης -επί δεκαετίες- κοινής γνώμης.
Το θέμα είναι εάν εμείς εδώ στην Κύπρο αντιλαμβανόμαστε το μεγάλο πεδίο των εξελίξεων που διαμορφώνονται ή αν συνεχίζουμε να κοιτάμε -όπως το συνηθίσαμε- το δάκτυλο…
