ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙ ΤΟ ΜΕΤΡΟ

Όταν στις 23 του Απρίλη το 2003, 29 χρόνια από την εισβολή, είχαμε το άνοιγμα του οδοφράγματος του Λήδρας Πάλας, εμείς που μεγαλώσαμε μαζί του, παρακολουθούσαμε αποσβολωμένοι την εξέλιξη.

Θυμάμαι που, προς το απόγευμα εκείνης της μέρας, είχαμε πάει με μια φίλη για «αυτοψία», κοντοσταθήκαμε κάτω από τον Προμαχώνα Ρόκκας και μείναμε ώρα πολλή βλέποντας τον κόσμο, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, άλλους να περιμένουν υπομονετικά να περάσουν «απέναντι» και άλλους να επιστρέφουν μιλώντας για την εμπειρία και τα συναισθήματα της μετάβασης στα χωριά και στα σπίτια τους.

Τις προηγούμενες μέρες, κανείς δεν πίστευε όσα μεταδίδονταν από τις τηλεοράσεις για τις προθέσεις του Ραούφ Ντενκτάς. «Έχεις καταλάβει τι ζούμε;», ρώτησα κάποια στιγμή τη φίλη και χωρίς να περιμένω να απαντήσει, είπα: «Βλέπουμε την ιστορία να γράφεται μπροστά στα μάτια μας. Όταν απόψε, στις ειδήσεις, δουν ότι είναι γεγονός, πως κόσμος πήγε στα χωριά του και στα σπίτια του και, κυρίως, επέστρεψε χωρίς να σπάσει μύτη, ούτε που διανοείσαι τι θα γίνει αύριο εδώ». Όπερ και εγένετο, με τις κεντρικές οδικές αρτηρίες της Λευκωσίας να παραλύουν. Τα στοιχεία της εποχής δείχνουν πως μόνο τις πρώτες 15 ημέρες, 260 χιλιάδες Ελληνοκύπριοι πέρασαν στην άλλη πλευρά της «Πράσινης Γραμμής», ανάλογος και ο αριθμός των Τουρκοκυπρίων.

Έκτοτε, μεσολάβησαν 20 τόσα χρόνια, 240 μήνες, 7.300 μέρες… Ναι, πολλοί δεν είδαν τότε, όπως ούτε και σήμερα βλέπουν, με καλό μάτι το άνοιγμα των οδοφραγμάτων. Πολλοί θα ήθελαν η κατάσταση να ήταν αλλιώς κι αν περνούσε από το χέρι τους, θα τα έκλειναν διά παντός, θα προχωρούσαν σ’ αυτό που συνεχώς ευαγγελίζονται – «…τζιαι τοίχο μες τη μέση». Μια φορά, πάντως, μακελειό δεν είχαμε.

Θυμάμαι, μάλιστα, τις προσπάθειες που κατέβαλαν διάφοροι τότε, τους φόβους που έσπερναν προκειμένου να αποτρέψουν τον κόσμο από του να μεταβαίνει. Θυμάμαι επίσης τον υπουργό της τότε κυβέρνησης που, όταν ένα χρόνο μετά ο Μόρφου Νεόφυτος (στα σύγκαλά του ακόμα τότε) θα λειτουργούσε για πρώτη φορά στον Άη Μάμα, δήλωνε στις τηλεοράσεις πως είχε πληροφορίες για δολοφονίες Ελληνοκυπρίων…

Ασφαλώς και στα 20 χρόνια υπήρξαν επιθέσεις και περιστατικά βίας – ύβρεις, προπηλακισμοί, πετροβολισμοί αυτοκινήτων, σκίσιμο ελαστικών, εμπρησμοί… Αρκετά δε από τα περιστατικά αυτά έδειξαν να προέρχονταν από άτομα συγκεκριμένης τοποθέτησης, συνδεδεμένα με συγκεκριμένη ποδοσφαιρική ομάδα και πολιτικό χώρο. Και σαφώς ήταν εφορμούμενα από πολιτικά, εθνικιστικά, ρατσιστικά κίνητρα.

Γεγονός, επίσης, είναι ότι υπήρξε από πολλούς (ΜΜΕ, μη εξαιρούμενα) και ξέπλυμα πολλών τέτοιων επιθέσεων, κάτι που κακίσαμε και επικρίναμε έντονα όταν συνέβαινε. Ωστόσο, επαναλαμβάνω, μακελειό, αυτό που «περίμεναν» κάποιοι ότι θα συνέβαινε μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων, δεν είχαμε στο διάστημα των είκοσι χρόνων.

Ναι, δεν σας κρύβω ότι με προβληματίζουν πολλά. Και με ανησυχούν άλλα τόσα. Καθώς τα τελευταία χρόνια, παρατηρώ μια εθνικιστική έξαρση (και μια έντονη θρησκοληψία – δεν ξέρω αν σχετίζονται, αλλά το σημειώνω) και μάλιστα, σε νέους ανθρώπους. Πολύς φανατισμός. Διαβάζοντας δε τα σχόλια με αφορμή το πρόσφατο συμβάν, αντιλαμβάνεται κανείς ότι, άσχετα με τα κίνητρα και τους λόγους του περιστατικού, υπάρχει εκεί έξω μεγάλο μένος κατά των Τουρκοκυπρίων όπως και μια -κρυφή να την πω; Μπα… – ικανοποίηση σε πολλούς για επιθέσεις εναντίον τους.

Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, πως το χάνεται το μέτρο κι απ’ την «άλλη πλευρά» -ανάμεσα σ’ εμάς, στους Ελληνοκύπριους εννοώ- η ανησυχία εντείνεται. Διότι, ακριβώς εξαιτίας όλων των πιο πάνω, ο νους πρέπει να δουλεύει διπλά. Υστερίες, παρορμητισμοί και βιαστικά συμπεράσματα δεν ωφελούν. Δεν χρειάζεται να ρίχνουμε λάδι στη φωτιά, ούτε να τραβάμε κάποια περιστατικά απ’ τα μαλλιά, όταν μάλιστα υπάρχει ταχύτατη αντίδραση. Να θυμόμαστε ότι δυο πελλοί αρκούν και περισσεύουν (και αφορμολοημένοι πολλοί ) για να χάσουμε τον μπούσουλα και τη γη -κυριολεκτικά- κάτω από τα πόδια μας. Μόνο η σωφροσύνη, η νηφαλιότητα και η ψυχραιμία θα μάς σώσουν σ’ αυτό τον τόπο.

Πηγή: ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙ ΤΟ ΜΕΤΡΟ

Print