ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Το βράδυ της Κυριακής και τη Δευτέρα, το μισό Facebook θρηνούσε για την επερχόμενη καταστροφή και το υπόλοιπο πανηγύριζε για το «5 + 1» που μόλις είχε κάτσει στην πατρίδα μας. Ξεκινώ από εδώ.
Το βασικότερο των συμπερασμάτων που μπορεί και πρέπει, πιστεύω, κάποιος να αντλήσει, όχι μόνο από το αποτέλεσμα της Κυριακής αλλά -ίσως περισσότερο μάλιστα- από το έτος που προηγήθηκε είναι πως θα πρέπει, επιτέλους, κάποια στιγμή να σταματήσουμε να αναζητούμε μεσσίες σ’ αυτή τη χώρα.
Αν θέλετε, κυρίως για να είμαστε δίκαιοι. Ούτε ο Ανδρέας Μαυρογιάννης, ούτε ο Νίκος Χριστοδουλίδης μας έταξαν κάτι τέτοιο, το δε κλίμα πρωτοφανούς πόλωσης το οποίο σημάδεψε αυτές τις εκλογές, πολύ περισσότερο μάλιστα μετά τον Α’ γύρο, ήταν ένα τραγικό πισωγύρισμα το οποίο, ωστόσο, επιβάλλεται να μην ξεχνάμε ότι δεν προέκυψε από μόνο του.
Το κλίμα αυτό καλλιεργήθηκε και όσοι το καλλιέργησαν οφείλουν να σκεφτούν τι αφήνει πίσω του, τώρα που τελειώσαμε με τις εκλογές, ποια υπηρεσία προσέφεραν τελικά αλλά και ποιες δυσκολίες θα μας δημιουργήσει τα επόμενα χρόνια, σε πολύ δύσκολους μάλιστα καιρούς. Ήταν σαφώς κάτι που δεν χρειαζόμασταν.
Εμείς τουλάχιστον ως πολίτες δεν το χρειαζόμασταν.
Αυτοί που το καλλιέργησαν ήταν πρωτίστως οι χαμένοι των εκλογών της Κυριακής. Ίσως και οι μοναδικοί χαμένοι τελικά.
Ο Ανδρέας Μαυρογιάννης έδωσε έναν αγώνα με ήθος και αξιοπρέπεια οι δε γύρω του, είναι σίγουρα στους πιο κερδισμένους αφού αν και έχασαν τις εκλογές, κατάφεραν από εκεί που παρέλαβαν κάτι που δεν ήταν καν πολιτικό προϊόν και ήταν επίσης εξόχως αντιεπικοινωνιακό, να παραδώσουν μια εντελώς διαφορετική εικόνα.
Ποτέ προηγουμένως δεν είχαμε δει έναν υποψήφιο του 12% αρχικά, να πετυχαίνει κάτι τέτοιο.
Μαζί δε με τον ίδιο τον Ανδρέα Μαυρογιάννη κερδισμένο βγαίνει και το ΑΚΕΛ και προσωπικά ο Στέφανος Στεφάνου. Από εκεί που πέρσι τέτοια εποχή πολλοί, και δεν αναφέρομαι στους κακοπροαίρετους, έλεγαν ότι οι προεδρικές το 2023 θα ήταν η ταφόπλακα του ΑΚΕΛ, το κόμμα όχι μόνο κατάφερε να κρατηθεί αλλά και να πάει ανέλπιστα καλά.
Όσοι βέβαια πιστεύουν ότι αυτό θα διατηρηθεί και στη συνέχεια εάν το ΑΚΕΛ δεν μεταμορφωθεί σε κάτι νέο και παραμείνει γραφικό απολίθωμα μιας εποχής που έχει τελειώσει, νομίζω ότι θα βρεθούν σύντομα προ εκπλήξεων. Πολύ οδυνηρών μάλιστα.
Ο Νίκος Χριστοδουλίδης από την άλλη, καλείται να διαχειριστεί μια νίκη η οποία εάν δεν είναι πύρρειος είναι σίγουρα φαλκιδευμένη. Και ίσως και να είναι καλύτερα έτσι. Η εμπειρία δείχνει πως τίποτα δεν είναι χειρότερο για έναν ηγέτη, ειδικά για κάποιον ο οποίος κατέβηκε με την υπόσχεση να λειτουργήσει υπερβατικά και ενωτικά, από την άνετη επικράτηση και τον αέρα της εύκολης νίκης. Ο νέος μας Πρόεδρος καλείται μέσα σε δύσκολες συνθήκες να αποδείξει ότι θέλει και ότι μπορεί να λειτουργήσει σε μια τέτοια συλλογική λογική. Και δεν έχει παρά ένα ελάχιστο περιθώριο για να το κάνει με βάση το αποτέλεσμα της Κυριακής.
Η εμπειρία του προεκλογικού είναι σαφώς ενθαρρυντική. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης αντιμετώπισε ίσως τη χειρότερη πολεμική στα χρονικά των προεδρικών αναμετρήσεων, με όλων των ειδών τις επιθέσεις αλλά διατήρησε έναν ήπιο πολιτικό λόγο χωρίς να δώσει πρόσθετες αφορμές και χωρίς να διχάσει.
Εάν λοιπόν ο στόχος του είναι να ενώσει, αυτή η πραότητα και η υπομονή ομολογουμένως, θα τον βοηθήσει να το πράξει. Γνωρίζοντας ότι προορίζει εαυτόν για Πρόεδρο δεκαετίας και όχι πενταετίας, ο νέος Πρόεδρος νομίζω ότι δεν έχει άλλη επιλογή από το να κρατήσει λεπτές ισορροπίες με όλους, αποφεύγοντας κινήσεις είτε προς τη μία είτε προς την άλλη κατεύθυνση οι οποίες θα πλήξουν την εικόνα συναίνεσης που ο ίδιος καλλιέργησε και η οποία κάθε άλλο παρά δεδομένη είναι πια μετά την κατάληξη των προεδρικών.
Άλλωστε αυτό είναι και πιο κοντά στη μέχρι σήμερα πορεία του.
Το Κυπριακό, εάν προκύψει κάτι από εδώ και πέρα, θα είναι ίσως ο καλύτερος δείκτης του πόσο ο Νίκος Χριστοδουλίδης μπορεί να κινηθεί σ’ αυτό το πλαίσιο.
Μελανότερο σημείο τέλος, ήταν η στάση της ομάδας Αβέρωφ στον ΔΗΣΥ η οποία εξ αρχής ιεράρχησε υπεράνω όλων τις προσωπικές φιλοδοξίες του προέδρου του ΔΗΣΥ, με τον τελευταίο να ποντάρει ακόμα τον αποκλεισμό του κόμματός του στο στοίχημα της ικανοποίησης της δικής του ματαιοδοξίας. Και ακόμα κι όταν έχασε, προτίμησε να καλλιεργήσει εμφυλιοπολεμικό κλίμα στον ΔΗΣΥ με την τοξικότητα τελικά να εκθέτει τον ίδιο και μόνο, αφού επτά στους δέκα Συναγερμικούς δεν ακολούθησαν τις παρασκηνιακές οδηγίες και παροτρύνσεις, για εκδικητική ψήφο υπέρ του Ανδρέα Μαυρογιάννη η οποία απλώς αποσκοπούσε στη διάσωση του Αβέρωφ. Το μέλλον του ετέθη και πάλι υπεράνω όλων. Του συμφέροντος του κόμματός του επίσης.
Όσο για τις θεωρίες περί διάσωσης Αναστασιάδη μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, πολύ φοβάμαι ότι κι αυτές είναι ένας προεκλογικός μύθος, στη λογική ότι όποιος και εάν εκλεγόταν οι υποθέσεις για τις οποίες θα μπορούσε κάποιος να ζητήσει να του αποδωθούν ευθύνες έχουν κλείσει «για λόγους δημοσίου συμφέροντος» ή άλλως πώς, με το κλειδί στην όποια αλλαγή αυτού του δεδομένου, να βρίσκεται στα χέρια του έμπιστού του γενικού εισαγγελέα ο οποίος και ο ίδιος ενέκρινε ως υπουργός διαβατήρια και άλλα, αλλά και του βοηθού γενικού εισαγγελέα ο οποίος πέραν του ότι και εκείνος ενέκρινε ως υπουργός τα προαναφερθέντα, πουλούσε κιόλας ως δικηγόρος διαβατήρια.
Το ζήτημα λοιπόν της κάθαρσης είχε δυστυχώς κλείσει προ πολλού, όσο κι αν πουλούσε ως προεκλογικό επιχείρημα. Και οι εκλογές έχουν τελειώσει.
Η πόλωση είναι κάτι που κανένας λογικά σκεπτόμενος πολίτης δεν πρέπει να επιτρέψει να περάσει στο μετεκλογικό κλίμα. Αυτό που χρειάζεται είναι κριτική, αυστηρή αλλά εποικοδομητική, έλεγχος, πίεση για να αλλάξουν πράγματα αλλά αποφυγή και απομόνωση της τοξικότητας της μισαλλοδοξίας και όλων των άλλων προβλημάτων τα οποία αυτή η περίοδος έχει αφήσει.
Και είναι προς το συμφέρον του τόπου να πετύχει ο νέος Πρόεδρος. Δεν είναι προς το συμφέρον του, οι τοξικοί όλων των κομμάτων και των ΜΔΚ να συνεχίσουν να δηλητηριάζουν το κλίμα και να το ποδηγετούν προκειμένου να επαληθευτούν οι ίδιοι και οι προβλέψεις της μοναξιάς και της αυτοεξύψωσής τους.
Ούτε κάποια καταστροφή έρχεται, λοιπόν, ούτε κάποιο προφήτη ανακαλύψαμε. Έρχεται μια εκ των πραγμάτων και των συνθηκών πολύ δύσκολη πενταετία στην οποία όλοι και όλα θα κριθούν. Όσο πιο δίκαια κρίνουμε, τόσο το καλύτερο για το αύριο όλων μας.
Υστερόγραφο: Η Στήλη θα απουσιάσει για μια εβδομάδα.
