ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Σαν σήμερα, 12 Ιουλίου, το 2005 ο νεαρός ομογενής από την Αυστραλία Θανάσης Νικολάου κατετάγη -χωρίς να υποχρεούται- στην Εθνική Φρουρά καθαρά από την αίσθηση καθήκοντος να υπηρετήσει την πατρίδα του. Στις 29 Σεπτεμβρίου βρίσκεται νεκρός κάτω από μια γέφυρα. Αυτοκτονία είπαν και έκλεισαν την υπόθεση με συνοπτικές διαδικασίες.
Για 18 χρόνια Αρχές, κυβερνήσεις, κράτος και τα παπαγαλάκια τους κορόιδευαν κατάμουτρα τη μάνα του Θανάση, Ανδριάνα που ποτέ δεν πίστεψε το επίσημο πόρισμα και συνέχισε τον άνισο και μοναχικό αγώνα της για δικαίωση κόντρα στο πιο στυγνό κατεστημένο που αντιμετώπισε ποτέ ένας άνθρωπος μόνος του: το ανάλγητο κυπριακό κράτος που όχι μόνο σκοτώνει τους πολίτες του που υποτίθεται ότι πρέπει να προστατεύει αλλά εξακολουθεί να καλύπτει τους δολοφόνους και τους ηθικούς αυτουργούς. Η οικογένεια του Θανάση δικαιώθηκε όταν με την εκταφή και νέα νεκροψία αποκαλύφθηκε το έγκλημα που ήταν από την αρχή μπροστά τα μάτια των Αρχών αλλά φρόντισαν να καλύψουν μεθοδικά βγάζοντας τρελό, παρανοϊκό ή εχθρό του κράτους όποιον ισχυριζόταν το αντίθετο. Μετρήστε πόσοι Πρόεδροι, Υπουργοί Δικαιοσύνης, Γενικοί Εισαγγελείς και Αρχηγοί Αστυνομίας πέρασαν αυτά τα 18 χρόνια και τι έκαναν για την υπόθεση. Απολύτως τίποτα. Σήκωναν τα χέρια ψηλά και της έλεγαν “δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό, όλα έγιναν σωστά, ο γιος σου δεν άντεξε τη θητεία και αυτοκτόνησε”. Όλοι τους ένοχοι, άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο, για αδιαφορία, αναλγησία, ανικανότητα και κάποιοι ίσως και για σκοπιμότητα. Κι ας γαβγίζουν τα απανταχού κομματόσκυλα ότι “εμείς εν τζιαι” δείχνοντας πάντα τους άλλους. Προσπεράστε τους. Το έχει κάνει άλλωστε ήδη η ιστορία.
Με τον νυν Γενικό Εισαγγελέα να βάζει οριστική ταφόπλακα στις έρευνες και τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη να προσφέρει, ουσιαστικά, blood money για την κάλυψη των εξόδων των ιδιωτικών ποινικών υποθέσεων που θα καταχωρήσει η οικογένεια του θύματος. Το κράτος ένιψε τας χείρας του, έχωσε τα σκουπίδια κάτω απ’ το χαλάκι και καμαρώνει ότι καθάρισε.
Mε τη δολοφονία του και τα όσα την ακολούθησαν, o Θανάσης έπαψε να είναι το παιδί μόνο των γονιών του. Έγινε παιδί όλων μας. Ή τουλάχιστον θα μπορούσε να είναι. Το γεγονός ότι βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, είδε κάτι που δεν έπρεπε να δει και το εμπιστεύτηκε στους λάθος ανθρώπους σφραγίζοντας έτσι τη μοίρα του, θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα από εμάς. Θα μπορούσε να είναι το παγωμένο, άψυχο κορμί του δικού σου παιδιού πάνω στον πάγκο του “ιατροδικαστή” που αποφάνθηκε αυτοκτονία πριν καλά καλά το εξετάσει. Θα μπορούσες ΕΣΥ να περιφέρεσαι όλα αυτά τα χρόνια με το πρόσωπο σκυθρωπό και σκαμμένο από τον πόνο και την ταλαιπωρία, το βλέμμα σκληρό από την οργή για την απώλεια και την κοροϊδία ενώ το πάθος για τη δικαίωση να είναι το μοναδικό κίνητρο για να σηκωθείς το πρωί από το κρεβάτι, ο μόνος λόγος να συνεχίσεις να αναπνέεις. Να στοιχειώνεις σαν μαυροντυμένη φιγούρα γοτθικού μυθιστορήματος το πεζοδρόμιο έξω από τη Νομική Υπηρεσία ή το Προεδρικό, κρατώντας πλακάτ με μακάβριες φωτογραφίες του πτώματος του ΔΙΚΟΥ ΣΟΥ παιδιού. Και να σου λένε κάποιοι “πονόψυχοι” να τις καλύψεις ή να φύγεις γιατί τρομάζεις τα παιδιά τους. Και να σκέφτεσαι ότι τουλάχιστον τα δικά τους ζουν ακόμα.
Γι’ αυτό επιβάλλεται να είσαι σήμερα στις 18.30 έξω από τη Νομική Υπηρεσία. Μην το κάνεις για τον Θανάση ή την Ανδριάνα. Κάντο για το δικό σου παιδί, αδέρφι, φίλο, αγαπημένο πρόσωπο που δεν αντέχεις να χάσεις. Και το κυριότερο, δείξε τους ότι είσαι εκεί. Απέναντι στην αδικία, την ανυπαρξία, την ανικανότητα, την αναλγησία, την αναξιοκρατία, τη διαφθορά, την αδιαφορία, την εγκληματική αμέλεια. Γιατί η υπόθεση του Θανάση Νικολάου συμπυκνώνει όλες τις παθογένειες ενός κράτους που αν δεν σκοτώνει το ίδιο τα παιδιά του, σίγουρα δεν κάνει κι ό,τι καλύτερο για να τα προστατεύσει.
Πηγή: ΝΟΜΙΚΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ: ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ (ΓΙΑ ΤΟΝ) ΘΑΝΑΣΗ;
