ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Ο πολύ ακριβός λογαριασμός της ξαφνικής εγκατάλειψης της «ομοσπονδιακής λύσης» από την Τουρκία, που την είχε υιοθετήσει ως «εθνική πολιτική» πριν τη δεκαετία του 1960, γίνεται ολοένα και πιο εμφανής…
Η «παπαγαλίστικη» συμμόρφωση του κ. Τατάρ με τη «διχοτομική» πολιτική του Ερντογάν έχει προκαλέσει μεγάλη ζημιά στους Τουρκοκύπριους. Στην πραγματικότητα, αυτό το μοντέλο σχέσης – βασισμένο στη “μεταγενέστερη συγκατάθεση” – εμφανίζεται σε κάθε περίοδο της πολιτικής των Τουρκοκυπρίων.
Πριν τη δεκαετία του 1960, υπήρχαν εκείνοι που συμμορφωνόταν με τους Άγγλους, υπηρετώντας την αποικιακή διοίκηση ως «υπάκουοι υπηρέτες»…
Από τη δεκαετία του 1930 και μετά, όσοι υπερασπίζονταν τα «Έξι Βέλη» [Σημείωση επιμελητή: Τα «Έξι Βέλη» αντιπροσωπεύουν τους θεμελιώδεις πυλώνες του Κεμαλισμού, δηλαδή το Ρεπουμπλικανισμό, τον Λαϊκισμό, τον Εθνικισμό, τον Κοσμικισμό, τον Κρατισμό και την Επαναστατικότητα] – οι Κεμαλιστές, φανατικοί υποστηρικτές της Τουρκίας – στράφηκαν εναντίον αυτών των «δούρειων ίππων της Βρετανίας»…
Αλλά κι αυτοί πάντα υπήρξαν υπερβολικά υπάκουοι…
Αυτή η κακή κληρονομιά της αποικιακής περιόδου αντηχεί μεταγενέστερα και ποτέ δεν επέτρεψε στους Τουρκοκύπριους πολιτικούς να διαμορφώσουν μια πιο «αυτόνομη» πολιτική στάση απέναντι στη Τουρκική Δημοκρατία. Το «να αφήνουμε την Τουρκία στο απυρόβλητο» και το «να είμαστε αλληλέγγυοι με την Τουρκία» έγιναν αλληλένδετα…
Οι Τουρκοκύπριοι δεν κατάφεραν ποτέ να ρυθμίσουν τη «δοσολογία» αυτής τους της στάση στην πολιτική. Συχνά, ούτε τα αριστερά κόμματα κατάφεραν να εδραιώσουν ‘καλές σχέσεις με την Τουρκία’.
Για αυτό το λόγο, με την πάροδο του χρόνου, ούτε τα «Μαθήματα Κορανίου» μπόρεσαν να αποτραπούν, ούτε κανένα «όριο» μπόρεσε να τεθεί στην άνοδο των μιναρέδων σε όλο αυτό το «κοσμικό» κράτος, όπως ορίζει το Σύνταγμά του.
Τώρα, υπάρχουν τζαμιά και μιναρέδες μέσα στην πανεπιστημιούπολη και στα προαύλια των δικαστηρίων…
Έχουμε επίσης κανονικοποιήσει πανεπιστήμιο που φωνάζει «δεν είμαι στην πραγματικότητα κέντρο επιστήμης»…
Και η άνοδος των τζαμιών και των μιναρέδων θα αφήσουν τη δικαιοσύνη και τη νομοθετική εξουσία στη σκιά τους…
Στο παρελθόν, υπήρχαν πολιτικοί, όπως ο Μπουλέντ Ετζεβίτ, που αναγνώριζαν και σέβονταν την ιδιαίτερη «πολιτική κουλτούρα» των Τουρκοκυπρίων.
Ωστόσο, υπήρχαν και εκείνοι που θεωρούσαν αυτό τον τόπο ως «χάος» και προσπάθησαν να τον κυβερνήσουν όπως τους αρέσει…
Από την άλλη, το AKP αποφάσισε να «μεταμορφώσει» αυτό το κομμάτι γης – όπως είχε κάνει στην Τουρκία – προχωρώντας πολύ παραπέρα από ό,τι είχαν κάνει οι προηγούμενες τουρκικές κυβερνήσεις. Φυσικά, με τη βοήθεια των προαναφερθέντων «χαρακτηριστικών», πέτυχαν αξιοσημείωτες επιτυχίες.
Ο πολιτικός μας θεσμός, που μοιάζει με «χάρτινο κάστρο», ισοπεδώθηκε με ένα χτύπημα του Ερντογάν…
Δυστυχώς, δεν υπήρξε σοβαρή «αντίδραση» σε κοινωνικό επίπεδο εναντίον της Άγκυρας, που είπε «Η συζήτηση για την ομοσπονδία έχει τελειώσει»…
Το AKP, με την παρέμβαση του στις εκλογές, σχεδόν μας πάτησε σαν οδοστρωτήρας με την «αλατούρκα» σκληρότητά του.
Δημιούργησε μια εκπληκτική ατμόσφαιρα «παράδοσης» μέσω μιας σειράς «δολοφονιών χαρακτήρα».
Αυτό ήθελε και αυτό πέτυχε.
Τόσο στην πολιτική όσο και στο ευρύ κοινό…
Το 2017, αναδύθηκε από αυτήν την κοινωνία ένας πολιτικός που μπορούσε να αντισταθεί σε αυτές τις «πολιτικές της μεταγενέστερης συναίνεσης» και επέμενε ότι οι Τουρκοκύπριοι θα πρέπει να μπορούν να αποφασίζουν μόνοι τους: ο Μουσταφά Ακιντζί…
Από το 1987, ο Ακιντζί έλεγε, «Ο σωβινισμός που βασίζεται στη ρητορική Μητέρα Πατρίδα-μικρή πατρίδα πρέπει να τελειώσει, και οι σχέσεις ΤΚ-ΤΔΒΚ πρέπει να επαναξιολογηθούν στη βάση του αμοιβαίου σεβασμού.»
Στο Κραν Μοντανά το 2017, εκπλήρωσε τις προϋποθέσεις για να «αποφασίσουν οι Τουρκοκύπριοι μόνοι τους»…
Όπως παραδέχτηκε πρόσφατα και ο Αναστασιάδης, ο Ακιντζί πήρε την πρωτοβουλία σεβόμενος τις «ευαισθησίες της ελληνοκυπριακής κοινότητας», έκανε προτάσεις και συνέβαλε στη διαπραγματευτική διαδικασία.
Ωστόσο, όπως δεν επιτεύχθηκε κάτι την εποχή του Σχεδίου Ανάν, δεν επιτεύχθηκε ξανά στο Κραν Μοντανά…
Σε εκείνο το στάδιο, η Τουρκία είχε δείξει σημάδια ότι θα έδειχνε ευελιξία στο «δικαίωμα μονομερούς επέμβασης», όπως ανακοίνωσε και ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ.
Ωστόσο, όταν η διαδικασία του Κραν Μοντανά κατέρρευσε, η Τουρκία ξεκίνησε μια πολύ ριψοκίνδυνη πορεία. Αθέτησε την παλιά της θέση για την ομοσπονδία και υιοθέτησε τη «διχοτομική πολιτική», διατυπωμένη ως λύση «δύο κρατών».
Και τότε, βρήκαν εδώ έναν «τοπικό πολιτικό παράγοντα» που θα προωθούσε ακούραστα αυτή την πολιτική, μέρα και νύχτα.
Τα τελευταία πέντε χρόνια, συνεχίζουν με αυτή την «τελετουργική» πολιτική σε απόλυτη αρμονία, βασισμένη στον καθαρό «σωβινισμό».
Το AKP έχει διεισδύσει πλήρως στην κοινωνία μας.
Οι πολιτικοί που υπηρετούσαν ως «υπηρέτες» του AKP συνήθισαν σε αυτό με τον καιρό και υποκύπτουν.
Ο Τατάρ, που υποστηρίζει ότι δεν μπορούν να γίνουν συνομιλίες χωρίς την αναγνώριση της ΤΔΒΚ, δεν ένιωσε ποτέ την πίεση της παγκόσμιας κοινής γνώμης σε αυτή τη διαδικασία.
Προωθούσε ελεύθερα τη «διχοτομική πολιτική» όπως ήθελε. Κανείς δεν νοιάστηκε γι’ αυτό.
Ο Τατάρ δεν ένιωσε καν στο ελάχιστο τη διεθνή πίεση που δέχτηκε ο Ντενκτάς στο παρελθόν.
Από την άλλη, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Γκουτέρες, αρκέστηκε στη «διαχείριση της κατάστασης» για χάρη του «Ερντογάν».
Αυτή η βόμβα, φυσικά, εξερράγη στα χέρια του Χριστοδουλίδη…
Χάρη στον Τατάρ, ο άνθρωπος παρουσιάστηκε ως πολιτικός που ξεκίνησε προς την «ειρήνη» στα μάτια της ΕΕ και της Δύσης.
Για την ελληνοκυπριακή πλευρά, το όνειρο της τουρκικής πλευράς για «δύο κράτη» ήταν σαν ένα τέλειο πιάτο «καταΐφι σερβιρισμένο με καϊμάκι»…
Και ο Χριστοδουλίδης αποκόμισε το καϊμάκι από αυτή την κατάσταση.
Πέτυχε αυτό που κανένας Ελληνοκύπριος πρόεδρος δεν τόλμησε να κάνει.
Έθαψε τη «στρατηγική συνεργασία» με τη Ρωσία στο παρελθόν και στράφηκε προς τη Δύση, προς τις ΗΠΑ. Και έλαβε περισσότερα από όσα μπορούσε να περιμένει.
Από εδώ και στο εξής, η «Δημοκρατία της Κύπρου» διαθέτει μια «ασπίδα ασφαλείας», με στρατό εκπαιδευμένο από τις ΗΠΑ και καλύτερα όπλα που θα φέρει από εκεί.
Ενάντια σε ποιον;
Ενάντια στην Τουρκία, φυσικά…
Η Ελληνοκυπριακή πλευρά ανέλαβε αμέσως μια στάση,εκεί όπου η Τουρκία έχει χαλάσει τις σχέσεις της, και επέκτεινε την «εμπροσθοφυλακή» της για να προστατευθεί.
Προς το παρόν, η Γαλλία μπορεί να ενεργεί όπως της αρέσει σε αυτά τα εδάφη…
Το Ισραήλ έχει πάρει τη «Δημοκρατία της Κύπρου» υπό την προστασία του.
Λοιπόν, ποιος έχει καταστήσει δυνατά αυτά τα διεθνή στρατηγικά βήματα της Ελληνοκυπριακής πλευράς;
Αναμφισβήτητα, η Τουρκία, με την αλλαγή πορείας της στο Κυπριακό και την αποχώρησή της από την ιδέα της ομοσπονδίας, όπως επίσης και η στάση της Τουρκοκυπριακής πλευράς, αλλά και η συμπεριφορά του Τάταρ ως ο «Κύριος Όχι» είναι οι κύριοι λόγοι για αυτές τις εξελίξεις.
Δυστυχώς, ο λογαριασμός των τελευταίων πέντε ετών ήταν πολύ ακριβός.
Δυστυχώς, όλα αυτά μας έχουν κοστίσει πάρα πολύ ακριβά…
Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στις 18.02.2025
