ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
“Το γεγονός και μόνο ότι η Κύπρος επιλέχθηκε ανάμεσα στις χώρες για να συμμετάσχουν στη Σύνοδο για τη Μέση Ανατολή που θα γίνει το Σάββατο στην Αίγυπτο, αποδεικνύει και την αναγνώριση του ρόλου που μπορεί να διαδραματίσει η Κυπριακή Δημοκρατία” είπε σήμερα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νίκος Χριστοδουλίδης για να προσθέσει ότι “πρώτη φορά υπάρχουν τόσα πολλά αιτήματα από χώρες για να απομακρύνουν υπηκόους χρησιμοποιώντας τη χώρα μας”.
Μπράβο μας. Είμαστε οι καλύτεροι στο να αξιοποιούμε τον πόνο και τη δυστυχία των άλλων προς όφελός μας. Και να το διατυμπανίζουμε στους ιθαγενείς χειροκροτητές του εσωτερικού με την έκδηλη χαρά απελπισμένου hasbeen που σταύρωσε μικρομεσαίο hit μετά από σερί αποτυχιών.
Μήπως κάποια στιγμή αυτός ο αρχοντοχωριατισμός και το σύνδρομο του ποντικιού που βρυχάται να μετριαστεί κάπως ή ακόμα καλύτερα να αποβληθεί παντελώς από την πολιτική μας ζωή; Είμαστε ένα μικροσκοπικό νησιωτικό κράτος -κι αυτό μισό- τοποθετημένο απέναντι από την πυριτιδαποθήκη της Μέσης Ανατολής. Έχουμε πλούσιο παρελθόν, αδιάφορο παρόν και αμφίβολο μέλλον ενώ το μόνο “όνομα” που καταφέραμε να χτίσουμε την τελευταία δεκαετία είναι αυτό του αβύθιστου πλυντηρίου μαύρου χρήματος και της βιοτεχνίας έκδοσης διαβατηρίων για κάθε διεθνώς καταζητούμενο απατεώνα – κατά προτίμηση white collar ώστε να διαθέτει το απαιτούμενο χρήμα. Όχι πως δεν πετύχαμε κάτι. Η Κύπρος αναφέρεται σχεδόν σε κάθε προϊόν της σύγχρονης ποπ κουλτούρας που έχει να κάνει με ξέπλυμα, φοροδιαφυγή ή διαφθορά, από Ozark και Mr. Robot μέχρι Suits και The Laundromat – το λες και το πιο χειροπιαστό μας επίτευγμα ελλείψει άλλων.
Όμως αυτοί είμαστε με τα καλά μας και τα στραβά μας, με τα προτερήματα και τα ελαττώματα, με το μικρό μας μέγεθος και το δυσανάλογα τεράστιο εγώ μας, με τη θέση μας σ’ αυτή τη διαρκώς ταραγμένη γωνιά του πλανήτη που σπάνια αναφέρεται στις παγκόσμιες ειδήσεις για κάτι καλό. Δεν χρειάζεται να υποκριθούμε ότι η συμβολή μας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι είναι κάτι περισσότερο από έναν decent τόπο για διακοπές, shell companies και κάπου να αράξουν τα σκάφη των πλούσιων Λιβανέζων και Ισραηλινών κάθε φορά που μυρίζει μπαρούτι απέναντι. Δεν είναι κακό, ο καθένας με τον ρόλο που του ανέθεσε ο Θεός, η φύση, η τύχη, η ιστορία – διαλέξτε ένα ή όλα μαζί. Και μπορεί κατά καιρούς οι κυβερνώντες να μας βαφτίζουν διάφορα βαρύγδουπα όπως “τεχνολογικός κόμβος της ΝΑ Μεσογείου”, “παράρτημα του Χόλιγουντ/Μπόλιγουντ”, “διεθνής ελκυστικός προορισμός επενδύσεων”, “ενεργειακό κέντρο της περιοχής” κλπ (όταν δεν μας προσγειώνει ανώμαλα ο πιο εύστοχος χαρακτηρισμός ever “Ιράν της Μεσογείου”) αλλά τουλάχιστον μόνοι μας τα λέμε μόνοι μας χαιρόμαστε και ποτέ σε βάρος κάποιου άλλου (πέρα φυσικά από τη νοημοσύνη μας την οποία γαμάνε τόσο συχνά που έπρεπε να τα κονομάει στο OnlyFans).
Όμως το να είσαι ηγέτης ενός κράτους (ακόμα και Μπανανίας) και να δηλώνεις ευθαρσώς και δημόσια πως το αιματοκύλισμα στη Μέση Ανατολή αποτελεί “αναγνώριση του ρόλου που μπορεί να διαδραματίσει η Κυπριακή Δημοκρατία στην περιοχή” επειδή κάλεσαν τα δημοφιλή παιδιά τον loser του σχολείου στο τραπέζι τους (είπε και “δεν θέλω να υπερβάλλω” τρομάρα του) είναι το λιγότερο άκομψο, τυχοδιωκτικό, ξιπασμένο και αρχοντοχωριάτικο. Ειδικά όταν υπουργός σου δήλωνε τρεις μέρες μετά τις σφαγές της Χαμάς στο νότιο Ισραήλ αυτό: [Σημείωση μεταφραστή: φωτογραφικό ένθετο ειδησεογραφικού άρθρου με τίτλο: Υπ. Ενέργειας: «Παράθυρο ευκαιρίας ο πόλεμος για την Κύπρο»]
(Τον τίτλο τον άλλαξαν μετά γιατί προφανώς κάποιος τους σφύριξε ότι ακόμα μαζεύουν πτώματα απ’ τα κιμπούτς)
Και στ’ αλήθεια, ποια ήταν ακριβώς η συμβολή της κυβέρνησης Χριστοδουλίδη; Τι έκανε ακριβώς που δεν γίνεται εδώ και δεκαετίες; Επί των ημερών του έγινε η Κύπρος μια στιβαρή δημοκρατία, μέλος της ΕΕ και παράγοντας σταθερότητας σε μια περιοχή που μαστίζεται από εμφυλίους, ένοπλες συγκρούσεις, δικτατορίσκους και θρησκευτικό φανατισμό; Ή μήπως τώρα έμαθαν στο αεροδρόμιο να υποδέχονται έκτακτες πτήσεις από το Ισραήλ; Τι είναι αυτό που μας κάνει να καμαρώνουμε σαν γύφτικα σκεπάρνια επειδή “πρώτη φορά υπάρχουν τόσα πολλά αιτήματα από χώρες για να απομακρύνουν υπηκόους χρησιμοποιώντας τη χώρα μας”; Αυτά αφήνεις να τα πουν άλλοι, να σε ευχαριστήσουν οι χώρες που βοήθησες (έστω και για τα αυτονόητα) κι εσύ να δεις πως μπορείς να βοηθήσεις εμπράκτως είτε με κάποια πρωτοβουλία εκτόνωσης της κρίσης, είτε με την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας όπου χρειάζεται (τώρα αναμφίβολα στον άμαχο πληθυσμό της Γάζας). Αλλά όχι ρε συ να κάθεσαι να ευλογείς τα γένια σου στις κάμερες για το απόλυτα τυχαίο γεγονός ότι βρίσκεσαι ακριβώς απέναντι και δεν είσαι κάποια ισλαμική δικτατορία!
Αλλά όταν ως κυβέρνηση έχεις στο ενεργητικό σου περισσότερες γκάφες κι από σλάπστικ κωμωδία, ψάχνεις εναγωνίως κάτι να σε ξελασπώσει, από κάπου να πιαστείς. Ακόμα κι αν δεν είναι καν δικό σου. Ακόμα κι αν πρόκειται για τους σφαγμένους γείτονές σου…
