ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Η χώρα μας έχει μια ιδιαίτερα πλούσια ιστορία δράσης της κοινωνίας των πολιτών και του συνδικαλιστικού κινήματος. Δυστυχώς, αυτό δεν ισχύει πλέον. Τα συνδικάτα άρχισαν να παίρνουν τον κάτω δρόμο από τότε που ανέλαβαν οι «μαθητευόμενοι» των τότε συνδικαλιστών που γυροφέρονταν με κοντά παντελόνια. Υπήρξε μια τόσο ραγδαία πτώση που σε σύντομο χρονικό διάστημα πλήγηκε όχι μόνο το κύρος και η δύναμη των συνδικάτων, αλλά και η εμπιστοσύνη των εργαζομένων προς στους συνδικαλιστές.
Δεν το λέω για εκείνους τους συνδικαλιστές που λειτουργούν ως φερέφωνα των κυβερνώντων. Ο σκοπός και ο στόχος τους είναι ήδη ξεκάθαρος. Γράφω σε αυτούς που ηγούνται σήμερα εδραιωμένα και σεβαστά συνδικάτα όπως την KTÖS. Μακάρι να εγκαταλείπατε τον συνδικαλισμό και να επιστρέφατε στη διδασκαλία, ώστε να κατανοήσετε την πραγματική κατάσταση των εκπαιδευτικών. Ο συνδικαλισμός δεν συμβαίνει με το να κάθεστε στα κτίρια του συνδικάτου σαν να ήταν κεντρικά γραφεία επιχείρησης και να διασκεδάζετε. Τέτοια ακούω από εκπαιδευτικούς που για δεκαετίες έχουν εργαστεί ως φάροι της εκπαίδευσης. Και αν η διοίκηση της KTÖS άκουγε που και που τόσο τους εκπαιδευτικούς, παρόμοια λόγια θα άκουγαν.
Τέλος πάντων, θα ήθελα να αφήσω για σήμερα στην άκρη τον σημερινό, χωρίς κατεύθυνση και όραμα, συνδικαλισμό και να σας διηγηθώ τη σύντομη ιστορία μιας ενδιαφέρουσας συνδικαλιστικής δράσης από το παρελθόν και την ακόμα πιο ενδιαφέρουσα δικαστική διαδικασία που ακολούθησε.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε, οπότε οι περισσότεροι από τους αναγνώστες μας θα το θυμούνται. Βρισκόμαστε στο έτος 2015, όταν υπήρξε δημόσια κατακραυγή κατά του λεγόμενου μεταναστευτικού νόμου, προκαλώντας ηχηρές διαδηλώσεις από διάφορα συνδικάτα. Η ημερομηνία είναι η 2η Απριλίου 2015. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των εκπαιδευτικών εισβάλλουν στη Γενική Συνέλευση του Κοινοβουλίου της ΤΔΒΚ ενώ συζητείται ο νόμος και διανέμουν στους βουλευτές επιστολές που έχουν γραφτεί για το θέμα.
Μετά τη λήξη της διαμαρτυρίας, ο Πρόεδρος της Βουλής ενημερώνει την αστυνομία και υποβάλλει καταγγελίες σε βάρος 13 συνδικαλιστών. Η κατηγορία σε βάρος των συνδικαλιστών είναι «είσοδος στη Γενική Συνέλευση της Βουλής της ΤΔΒΚ χωρίς άδεια». Η αστυνομία απαγγέλλει κατηγορίες κατά των συνδικαλιστών.
Σκεπτόμενοι πώς να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, οι συνδικαλιστές έχουν μια ιδέα. Όπως είναι γνωστό, το κτίριο της Βουλής μας ήταν κάποτε το εργοστάσιο τσιγάρων του Διανέλλου Βεργόπουλου και διευθυντής του ήταν ο Κωνσταντίνος Δάμστσας. Η ιδέα που έρχεται στο μυαλό των συνδικαλιστών είναι να περάσουν στην ελληνοκυπριακή πλευρά, να συναντηθούν με τον διευθυντή Δαμστσά και να πάρουν άδεια εισόδου στο κτίριο. Οι συνδικαλιστές πηγαίνουν αμέσως στο γραφείο του Δαμστσά στη Λευκωσία, συναντιούνται μαζί του και παίρνουν μόνιμη άδεια εισόδου στο κτίριό του. Παίρνουν μάλιστα το έγγραφο επικυρωμένο από συμβολαιογράφο.
Όταν αρχίζει η ακροαματική διαδικασία, η εισαγγελία επαναλαμβάνει τον ισχυρισμό της και κατηγορεί τους συνδικαλιστές ως εξής: “Εισήλθατε στο κτίριο της Βουλής χωρίς άδεια”. Ένας από τους συνδικαλιστές παίρνει τον λόγο σε αυτό το σημείο και λέει “όχι, έχουμε άδεια” και δίνει το έγγραφο της άδειας που έλαβαν από τον ιδιοκτήτη, πρώτα στον δικηγόρο τους και μετά στον δικαστή. Εν τω μεταξύ, ο εισαγγελέας στον οποίο ο δικαστής έδωσε το εν λόγω έγγραφο λέει ότι η κατάσταση αυτή είναι εκτός του ελέγχου του και ότι θα πρέπει να συνεννοηθεί με τον προϊστάμενο εισαγγελέα, και το δικαστήριο διακόπτεται.
Στη συνέχεια, το θέμα επανεξετάζεται στο γραφείο του δικαστή. Ένας από τους συνδικαλιστές λέει ανοιχτά: «Αν μας καταδικάσετε, θα προσφύγουμε στο ΕΔΑΔ και θα διωχθείτε για την καταδίκη μας, παρόλο που έχουμε πλήρη άδεια εισόδου από τον ιδιοκτήτη του κτιρίου». Σε αυτό το σημείο, ο εισαγγελέας αποχωρεί από το γραφείο του δικαστή για να ζητήσει και πάλι τη γνώμη του προϊσταμένου της εισαγγελίας και αυτό ήταν όλο. Δεν εμφανίζεται ποτέ ξανά. Εξαφανίζεται φυσικά και η υπόθεση ως αποτέλεσμα.
Είναι πολύ εντυπωσιακό το γεγονός ότι το κτίριο στο οποίο εδρεύει το κοινοβούλιο της ΤΔΒΚ είναι ένα εργοστάσιο τσιγάρων που ανήκει σε Ελληνοκύπριο πολίτη, και ότι οι πολιτικοί μας, που κυκλοφορούν ως ισότιμοι κυρίαρχοι, δεν ντρέπονται γι’ αυτή την κατάσταση, ενώ εδώ και 50 χρόνια νομοθετούν στο κοινοβούλιο μας, όπου αντικατοπτρίζεται η βούληση του λαού. Αλλά αυτά είναι θέματα για άλλα άρθρα.
Ήθελα απλώς να δώσω ένα μικρό παράδειγμα των κεκτημένων που οι συνδικαλιστές μας πέτυχαν με έξυπνες κινήσεις στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν και να μοιραστώ μαζί σας αυτή την όμορφη ιστορία που μου άρεσε πολύ. Ίσως αποτελέσει έμπνευση και για τους σημερινούς συνδικαλιστές.
Πηγή: ΟΤΑΝ ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΟΣ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΤΙΡΙΟΥ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ
