ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Τις τελευταίες μέρες αντιπαραβάλλονται δύο φωτογραφίες: Μία ενός τουρίστα που περπατά σε χωματόδρομο της Ρόδου έχοντας στην αγκαλιά του το παιδί του σε μια προσπάθεια να γλυτώσουν από τη φωτιά και μία ενός Σύρου που περπατά στη βροχή και στην ομίχλη φορώντας μια κάπα από σακούλες σκουπιδιών έχοντας –επίσης– στην αγκαλιά του το παιδί του το οποίο φιλά παρηγορητικά στο μάγουλο. Μια συγκλονιστική φωτογραφία που έβγαλε ο Γιάννης Μπεχράκης το 2015 στην κορύφωση της προσφυγικής κρίσης.
Οι δύο φωτογραφίες όντως έχουν κοινά στοιχεία: Την προσπάθεια του ανθρώπου να απομακρυνθεί από το κακό και να σωθεί, την αγάπη του πατέρα στο παιδί του, τον φόβο αλλά και την ελπίδα μαζί. Και οι δύο ελπίζουν πως θα φτάσουν σε κάποιο ξέφωτο. Κι από κει και πέρα οι ομοιότητες παύουν να υπάρχουν. Ο ένας θα έχει αφήσει πίσω του μόνο μία βαλίτσα με ρούχα που δεν μπορούσε να κουβαλήσει μαζί του κι ο άλλος θα έχει αφήσει πίσω το σπίτι του, την οικογένεια, τους φίλους του, τη δουλειά του, τη μέχρι τότε καθημερινότητα που τον έκανε να νοιώθει καλά. Ο ένας θα φτάσει σύντομα στο σπίτι του και θα συνεχίσει από εκεί που είχε μείνει προτού ταξιδέψει για τη Ρόδο, χωρίς να διαταραχτεί τίποτα από την καθημερινότητα του.
Οι δυο φωτογραφίες, λοιπόν, δεν μοιάζουν και τόσο πολύ όπως νομίζει κάποιος με μια πρώτη φευγαλέα ματιά. Δείχνουν, όμως, κάτι το οποίο δεν μπορούμε να δούμε στην πρώτη ανάγνωση. Δείχνουν πόσο εύκολα μπορούν να ανατραπούν οι ζωές μας. Να χαθεί η ανεμελιά και να βρεθούμε στους δρόμους αναζητώντας διαφυγή. Κι η έκβαση της αναζήτησης δεν είναι δεδομένο πως θα είναι πάντα θετική.
