ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Αν και το ΡΙΚ, με ανακοίνωση του, δικαιολογεί την παγιοποίηση (ας την πούμε έτσι) της μεταφοράς του βιβλίου «Τρεις σκάλες ιστορία», του Σταύρου Χριστοδούλου, θέλοντας –τάχα- να δει κι άλλες προτάσεις για το αφιέρωμα στα 50 χρόνια της εισβολής (τα οποία ολοκληρώνονται σε 9 μήνες και ότι ήταν να γίνει θα έπρεπε να έχει ήδη οργανωθεί και τροχοδρομηθεί), η αλήθεια κρύβεται μάλλον στην πρώτη αντίδραση: «Το θέμα του βιβλίου είναι λεπτό κι η κυπριακή κοινωνία δεν είναι ώριμη να το αντιμετωπίσει». Αυτό πιστεύει το Διοικητικό Συμβούλιο, σύσσωμο ή ο πρόεδρος και η πλειοψηφία του.
Και το λεπτό θέμα, δεν είναι ο βιασμός μίας γυναίκας από Τούρκο στρατιώτη το 1974. Οι θεατές του ΡΙΚ έχουν δει άπειρους βιασμούς και σκηνές βίας, είτε στις ειδήσεις, είτε σε ταινία και σήριαλ, ακόμα και στα κυπριώτικα σκετς. Το θέμα των βιασμών του ’74 δε, για δεκαετίες ταμπού, συζητείται πλέον ακόμα και στη Βουλή.
Η λεπτότητα του θέματος κρύβεται ανάμεσα στις γραμμές του βιβλίου. Μήπως η στάση της μάνας, η σχεδόν απαθής, τις δύσκολες ώρες της κόρης της συμβολίζει τη στάση της Ελλάδας; Μήπως η αναφορά στο διχασμό που προηγήθηκε της εισβολής (που οι πάντες ξέρουμε πως είναι πραγματικότητα) μπορεί να θεωρηθεί ως άλλοθι; Μήπως το τι συνέβη στα χωριά Αλόα, Μάραθα, Σανταλάρη δεν πρέπει να το αναφέρει η δική μας πλευρά; Μήπως ο συμβολισμός στο τέλος όταν θύμα και θύτης συναντιούνται 40 χρόνια μετά, υπονοεί κάτι πέραν του συγκεκριμένου γεγονότος;
Το περιεχόμενο του βιβλίου του Σταύρου Χριστοδούλου, όπως έχει ήδη γραφτεί από πολλούς, είναι πολυεπίπεδο. Οι πολιτικές πτυχές του βιβλίου δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητες. Κι αυτό είναι που προκάλεσε την απόσυρση του ενδιαφέροντος του ΡΙΚ για μεταφορά στην οθόνη (ώριμοι μπορεί να μην είμαστε, αλλά υποψιασμένοι είμαστε).
Σε μια πρώτη ανάγνωση το θέμα μπορεί να μοιάζει πιασάρικο, όπως και η αναπαράσταση εγκλημάτων που έγιναν τα τελευταία χρόνια, τα οποία η κρατική τηλεόραση δεν έχει πρόβλημα να προβάλει δραματοποιημένα. Σε μια δεύτερη ανάγνωση όμως, το θέμα παίρνει άλλες διαστάσεις. Τις διαστάσεις αυτές φοβήθηκε το ΡΙΚ (ή κάποιοι στο Ίδρυμα) και θέλησαν να μας… προστατεύσουν.
Δεν είναι ανάγκη να συμφωνεί κάποιος με την οπτική ενός δημιουργού. Μπορεί όμως να την βλέπει, να την ακούει, να τη διαβάζει και να θέτει ερωτήματα. Για να ωριμάσουμε (αν δεχτούμε πως δεν είμαστε ώριμοι) θα πρέπει κάποτε να μιλήσουμε ανοιχτά για την ιστορία, για ευθύνες, για τραύματα. Αρκετό φολκλόρ είδαμε, αρκετά παραμυθιαστήκαμε, αρκετό σανό μασήσαμε. Πόσες σκάλες πρέπει να διανύσουμε ακόμα για να μην χρειαζόμαστε προστάτες;
