ENGLISH (İNGİLİZCE) ΕΛΛΗΝΙΚΑ (YUNANCA)
Her ne kadar RIK yaptığı açıklamada, Stavros Christodoulou’nun Treis Skales Istoria [Üç Dönüm Tarih olarak çevrilebilir] adlı kitabının filme dönüştürülmesinin dondurulmasını (hadi öyle diyelim), istilanın 50. yılı anısına (9 ay içinde tamamlanacak ve yapılacak olan her şey çoktan organize edilmiş ve harekete geçilmiş olmalıydı) başka öneriler görmek istemesiyle gerekçelendirse de, gerçek daha ziyade ilk tepkide gizlidir: “Kitabın konusu hassas ve Kıbrıs toplumu bununla başa çıkacak olgunlukta değil”. Yönetim Kurulu bir bütün olarak ya da Başkan ve Yönetim Kurulu’nun çoğunluğu buna inanıyor.
Hassas konu 1974 yılında bir Türk askerinin bir kadına tecavüz etmesi değildir. RIK izleyicileri gerek haberlerde, gerek film ve dizilerde, hatta Kıbrıs dizilerinde sayısız tecavüz ve şiddet sahnesi görmüştür. Ve onlarca yıldır tabu olan ’74 tecavüzleri konusunun artık Parlamento’da bile tartışıldığı düşünülürse.
Konunun hassasiyeti kitabın satır aralarında gizli. Kızının zor zamanlarında annenin neredeyse kayıtsız tavrı Yunanistan’ın tavrını mı simgeliyor? İşgalden önceki bölünmüşlüğe yapılan gönderme (ki bunun gerçek olduğunu artık hepimiz biliyoruz) bir gerekçe olarak görülebilir mi? Aloa, Maratha, Santalari köylerinde yaşananların bizim tarafımızdan dile getirilmesi gerekmez mi? Kitabın sonunda kurban ve failin 40 yıl sonra karşılaşmalarındaki sembolizm, spesifik olayın ötesinde bir şey mi ima ediyor?
Stavros Christodoulou’nun kitabının içeriği, daha önce birçok kişi tarafından yazıldığı gibi, aslında çok katmanlı. Kitabın siyasi yönleri de gözden kaçmıyor. RIK’in kitabın film uyarlamasına olan ilgisini geri çekmesinin nedeni de budur (olgun olmayabiliriz ama şüpheciyiz).
İlk bakışta bahse konu mesele, aynen son yıllarda işlenen suçların yeniden canlandırıldığı ve devlet televizyonunun dramatize etmekte bir sakınca görmediği gibi ilgi çekecek gibi görünse de ikinci bir okumada konu başka boyutlar kazanıyor. Öyle ki RIK (veya Kurum içerisinden bazı kişiler) konunun gelebileceği noktadan korktular ve bizleri ….. korumak istediler.
Bir yaratıcının bakış açısına katılmak zorunda değiliz. Ama kişi onu görebilir, duyabilir, okuyabilir ve sorular sorabilir. Olgunlaşmamız için (eğer olgun olmadığımızı kabul edersek) bir noktada tarih hakkında, sorumluluk hakkında, travma hakkında açıkça konuşmalıyız. Yeterince folklor gördük, yeterince peri masalı gördük, yeterince saman çiğnedik. Daha kaç dönümden geçmemiz gerekiyor koruyuculara ihtiyacımız kalmaması için?
