ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Μετά από μήνες συζητήσεων για το ποιος θα είναι ή δεν θα είναι υποψήφιος, τα κυβερνητικά κόμματα αποφάσισαν να συσπειρωθούν γύρω από τον Ερσίν Τατάρ για τις προεδρικές εκλογές του 2025 μετά από μια παρωδία, την οποία ονόμασαν «Συμφωνία Κοινής Λογικής».
Η συμφωνία, η οποία ανακοινώθηκε με ένα κείμενο που προφανώς δεν γράφτηκε στην Κύπρο, έλεγε: «Ως τρία κόμματα, στηρίζουμε τον κύριο Πρόεδρο Ερσίν Τατάρ ως κοινό μας υποψήφιο».
Αυτή η συνεργασία, που δεν θα χρησιμεύσει σε τίποτα άλλο παρά το ότι θα αποτελέσει μια «συμφωνία του κακού» για τον τουρκοκυπριακό λαό, είναι κάτι που έχει μεγάλες πιθανότητες να βιώσει προβλήματα και στο εσωτερικό της.
Μάλιστα, ο μικρότερος αλλά πιο επιδραστικός εταίρος της κυβέρνησης, Ερχάν Αρίκλι, που έκανε δηλώσεις στον Τύπο προτού στεγνώσει καν το μελάνι της συμφωνίας, μίλησε για την ΤΔΒΚ λέγοντας «αν δεν αναγνωριστεί, μπορούμε να πάρουμε ως παράδειγμα το μοντέλο της Ταϊβάν ή του Ναχιτσεβάν».
Ως Τουρανιστής, ο απώτερος στόχος του Αρίκλι είναι να προσαρτήσει το βόρειο τμήμα της Κύπρου – και, αν μπορούσε, ολόκληρο το νησί – στην Τουρκία.
Γι’ αυτό δηλώνει ξεκάθαρα ότι είναι κατά της επανένωσης του νησιού μέσω ομοσπονδίας.
Είναι λοιπόν φυσικό να ονειρεύεται τέτοια μοντέλα όπως το Ναχιτσεβάν. Όπως και τα όνειρα του Ταχσίν Ερτουγρουλόγλου για το μοντέλο του Μονακό, αυτά είναι φυσικά πράγματα.
Αυτό που δεν είναι φυσικό είναι η στήριξη προς τον Τατάρ από τον Πρωθυπουργό Ουνάλ Ουστέλ, ο οποίος προφανώς εξαναγκάστηκε να το κάνει, αφού έχει πει σε κοντινά του πρόσωπα ότι θα προτιμούσε να κόψει το χέρι του παρά να τον ψηφίσει.
Ας το ξεκαθαρίσουμε: οι εκλογές του Οκτωβρίου είναι πλέον ψήφος εμπιστοσύνης για την κυβέρνηση. Εάν ο Τατάρ χάσει, αυτό θα καταλογιστεί στον Πρωθυπουργό. Φυσικά, θα είναι αδύνατον να παραμείνει Πρωθυπουργός μετά από αυτό.
Επομένως, μπορούμε να πούμε ότι η πολιτική καριέρα του Ουνάλ Ουστέλ, ο οποίος έχει εξαναγκαστεί να παίξει αυτό το πολιτικό τζόγο, εξαρτάται από το αποτέλεσμα των εκλογών από εδώ και πέρα.
Αλλά αυτή είναι μόνο η μία πλευρά του νομίσματος. Από την άλλη πλευρά, βρίσκεται ο Τουφάν Ερχούρμαν.
Αυτό συμβαίνει επειδή οι εκλογές του Οκτωβρίου έχουν πάρει μια τροπή που δεν θα άρεσε καθόλου στον Τουφάν Ερχούρμαν, δηλαδή έχουν πάρει τη μορφή δημοψηφίσματος.
Σε αυτό το πλαίσιο, οι εκλογές του Οκτωβρίου είναι θέμα ζωής και θανάτου για τον Ερχούρμαν, ο οποίος δεν έχει καταφέρει ποτέ να κερδίσει καμιά εκλογή στην οποία έχει λάβει μέρος.
Μια νέα ήττα απέναντι στον Ερσίν Τατάρ, ο οποίος έχει καταστρέψει τη φήμη του, έχει γίνει αντικείμενο περιγελίου από ένα μεγάλο τμήμα του λαού και το κύρος του έχει φτάσει κοντά στο μηδέν, και επίσης απέναντι στην κυβέρνηση που τον στηρίζει και έχει μετατρέψει τη χώρα σε χάος, θα σήμαινε αναμφίβολα το τέλος της πολιτικής καριέρας του Ερχούρμαν.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν άτομα εντός του Ρεπουμπλικανικού Τουρκικού Κόμματος (ΡΤΚ) που παίζουν παιχνίδια για να κρατήσουν τον Ερχούρμαν στην προεδρική έδρα του κόμματος ακόμη και αν χάσει τις εκλογές, παρά το καταστατικό του κόμματος. Ωστόσο, μια ακόμη ήττα για τον Ερχούρμαν, ο οποίος δεν έχει κερδίσει ποτέ εκλογές, θα μπορούσε να είναι η αρχή του τέλους.
Τι μπορεί να γίνει, λοιπόν, απέναντι σε αυτό το μέτωπο, το οποίο έχει συγκεντρωθεί πίσω από τον Τατάρ, έστω και με απροθυμία, και το οποίο θεωρώ ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα απλό παιχνίδι λέξεων, χωρίς καμία «κοινή λογική»;
Ο Μουσταφά Ακιντζί, ο οποίος κέρδισε τις εκλογές του 2015, επέλεξε τον Οζντίλ Ναμί, μια από τις εξέχουσες φυσιογνωμίες του ΡΤΚ, ως διαπραγματευτή του.
Ο Οζντίλ Ναμί, τον οποίο εμπιστεύομαι για την ειλικρίνειά του όσον αφορά την επίλυση του Κυπριακού, έκανε καλή δουλειά κατά τη γνώμη μου και έπαιξε πολύ θετικό ρόλο στη διαδικασία του Κραν Μοντάνα.
Γιατί δίνω αυτό το παράδειγμα; Επειδή νομίζω ότι πρέπει να εφαρμοστεί ξανά η ίδια φόρμουλα συνεργασίας.
Κατά τη γνώμη μου, το ΡΤΚ πρέπει να εργαστεί χωρίς καθυστέρηση για να σχηματίσει μια επιτροπή διαπραγμάτευσης από το εσωτερικό του Κόμματος Κοινοτικής Δημοκρατίας (ΤΔΚ) και άλλων ομοσπονδιακών σχηματισμών, και να αναζητήσει τρόπους να ενωθεί με ισχυρές και αξιόπιστες φυσιογνωμίες. Στην πραγματικότητα, δεν πρέπει μόνο να αναζητήσει, αλλά και να ανακοινώσει αυτές τις φυσιογνωμίες για να δημιουργήσει εμπιστοσύνη.
Αυτή η νέα συνέργεια θα μπορούσε σίγουρα να προστεθεί μια συμμαχία για πρόωρες εκλογές, που θα είναι στην ημερήσια διάταξη μετά τον Οκτώβριο, αλλά το εμπόδιο που πρέπει πρώτα να ξεπεραστεί είναι οι προεδρικές εκλογές.
Εάν μπορεί να επιτευχθεί αυτό, πιστεύω ότι τα υπόλοιπα θα έρθουν από μόνα τους.
Από την άλλη πλευρά, όταν άνθρωποι σαν εμάς, που μπορούν να θεωρηθούν ως παλιοί αριστεροί, τσακωνόμαστε μεταξύ μας, πάντα περιγράφουμε την ενοποίηση της αριστεράς ως «πιο δύσκολη από το να διαμελίσεις ένα άτομο».
Επιπλέον, βρίσκω τον όρο «ενοποίηση» μάλλον ΚΕΕ-ικό [Σημείωση συντάκτη: Κόμμα Εθνικής Ενότητας], οπότε προτιμώ την φράση «δρούμε μαζί».
Διότι να αγωνιζόμαστε όλοι μαζί, για έναν ιδανικό σκοπό, δηλαδή για την ομοσπονδιακή λύση, είναι χρέος όλων μας.
Δεν θα ήταν σωστό να το χαρακτηρίσουμε «αριστερή συναίνεση», ή κάτι παρόμοιο, δεδομένης της ανεπάρκειας τέτοιας σοβινιστικής ρητορικής.
Επιπλέον, δεν υπάρχει τέτοιος όρος όπως «αριστερή συναίνεση» στα τουρκικά [Σημείωση συντάκτη: εδώ, ο συγγραφέας προσφέρει ένα παιχνίδι λέξεων. Το «Sağduyu» είναι μια τουρκική λέξη που σημαίνει «κοινή λογική» αλλά όταν χωρίζεται σε δύο (sağ-duyu), κυριολεκτικά μεταφράζεται ως «δεξιά αίσθηση». Το «Solduyu» είναι μια αυτοεφευρεθείσα λέξη από τον συγγραφέα ως αντώνυμο του «sağduyu», η οποία κυριολεκτικά μεταφράζεται ως «αριστερή κοινή λογική» στα τουρκικά όταν χωρίζεται σε δύο (sol-duyu)].
Αντίθετα, μια «Συναίνεση Ομοσπονδιακής Λύσης», ή απλά «Συναίνεση Λύσης», θα ήταν πολύ πιο κατάλληλη.
Ο τουρκοκυπριακός λαός περνάει πολυάριθμες δυσκολίες εδώ και δεκαετίες. Τα προβλήματά του μεγαλώνουν σαν χιονοστιβάδα.
Και το Κυπριακό είναι η κύρια αιτία του προβληματικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζει. Είναι ήδη σαφές ότι χωρίς την επίλυση αυτού του προβλήματος, τα άλλα προβλήματα που προκαλούνται από αυτό δεν θα εξαφανιστούν.
Το τέλος μιας τάξης αποκομμένης από το διεθνές δίκαιο είναι φυσικά η σαπίλα και αυτή η σαπίλα τα τελευταία 5 χρόνια αυξήθηκε ακόμα περισσότερο και έφτασε πλέον σε μη βιώσιμη κατάσταση.
Σε αυτό το πλαίσιο, το λιγότερο βιώσιμο πράγμα είναι το ίδιο το Κυπριακό.
Εάν αυτή η συνέργεια μπορεί να επιτευχθεί, η πιο σημαντική υπόσχεση που θα προσφέρει θα είναι η ίδια η λύση και η ένταξη στην ΕΕ.
Αυτοί οι άνθρωποι, που έχουν χάσει τον δρόμο τους, έχουν χάσει τον εαυτό τους, έχουν γίνει εθισμένοι στο σύστημα και έχουν παγιδευτεί στην καθημερινότητα τους, πρέπει να τους εξηγηθεί η μη βιώσιμη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, και η λύση και το όραμα της ΕΕ πρέπει να παρουσιαστούν με όλες τους τις πτυχές.
Πάρτε για παράδειγμα το θέμα της περιουσίας.
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα του πόσο αποκομμένο από το δίκαιο και πόσο μη βιώσιμο είναι το σύστημα στο οποίο ζούμε μπορεί να παρατηρηθεί μέσα από τις εξελίξεις σχετικά με το περιουσιακό.
Η λύση στο θέμα της περιουσίας είναι πολύ σαφής: η λύση του ίδιου του Κυπριακού!
Αυτή η λύση είναι γραμμένη στο Πλαίσιο Γκουτέρες.
Εξηγήστε το! Εξηγήστε το καθαρά!
Εξηγήστε πώς θα λειτουργήσει η ομοσπονδιακή λύση, τι μορφή θα πάρει, πώς θα επιλυθεί το θέμα των μικτών γάμων, της περιουσίας και άλλων προβλημάτων στον λαό!
Η «συμφωνία του κακού» στην οποία συμμετέχετε θα σας επιτεθεί, θα σας κατηγορήσει ότι είστε υποστηρικτές των Ελληνοκυπρίων και θα σας χαρακτηρίσει προδότες, και φυσικά θα σας καταγγείλει στην Τουρκία.
Αφήστε τους να το κάνουν!
Δεν έχετε τίποτα να χάσετε από αυτό το σημείο και μετά.
Επειδή εάν, σκεπτόμενοι την εσωτερική πολιτική της ΤΔΒΚ, επιστρέψουμε στην παγίδα του λαϊκισμού, που είναι ενσωματωμένη στη φύση της, και η συνεργασία που περιέγραψα παραπάνω δεν μπορεί να δημιουργηθεί, να ξέρετε ότι όλοι θα χάσουμε!
Γι’ αυτό ας το γράψουμε εδώ ξανά ανοιχτά ανοιχτά: Στις εκλογές υπάρχει ένας μόνο υποψήφιος που υπερασπίζεται την ομοσπονδιακή λύση και αυτός είναι ο υποψήφιος του ΡΤΚ Τουφάν Ερχούρμαν.
Φυσικά όπως οι άλλοι, και ο συγγραφέας αυτών των γραμμών, μπορεί να έχει κριτικές απόψεις για αυτόν, κάτι που είναι φυσικό.
Ωστόσο, δεν έχουμε φτάσει στο σημείο ενός φαύλου κύκλου· παλεύουμε να φτάσουμε στην απέναντι όχθη, δηλαδή τη λύση.
Το ΡΤΚ σε αυτό το σημείο πρέπει να πρωτοστατήσει, να συγκεντρώσει τις δυνάμεις λύσης, να μεταβιβάσει δύναμη, να μην υποτιμήσει κανέναν, να μη συμπεριφερθεί βιαστικά, να είναι συμμετοχικό και το πιο σημαντικό να εμπνεύσει εμπιστοσύνη.
Με αυτή την εμπιστοσύνη, πρέπει να δώσει στον λαό νέα ελπίδα, να παρουσιάσει ένα όραμα και να δημιουργήσει μια πλατφόρμα για έναν αγώνα που αξίζει να παλέψει κανείς.
Τι θα συμβεί αν αυτό δεν γίνει;
Το ΡΤΚ θα παραμείνει παγιδευμένο στο δικό του μικρόκοσμο, θα δράσει εγωιστικά, θα κοιτάξει υπεροπτικά άλλες ομάδες που θέλουν λύση, θα ταλαντεύεται χάριν του λαϊκισμού, και τελικά θα ηττηθεί.
Για να μην γίνει αυτό, γράφω με καλή πρόθεση, ως κάποιος που θέλει την επανένωση του νησιού, επιμένει ότι ο δρόμος για αυτό είναι η ομοσπονδιακή λύση, ξέρει ότι το μέλλον είναι η Ενωμένη Ομοσπονδιακή Κύπρος και το πιο σημαντικό, βλέπει ότι χωρίς αυτή την επανένωση τα παιδιά μας δεν θα έχουν ποτέ μέλλον…
Συναίνεση για Λύση, τώρα!
Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στις 03.06.2025
