ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Οι προεδρικές εκλογές του 2023 θα καταγραφούν στην ιστορία για πολλούς και διάφορους λόγους. Σίγουρα θα καταγραφούν για το γεγονός ότι, ύστερα από δέκα χρόνια διακυβέρνησης, οι λεγόμενοι «βασικοί διεκδικητές» του προεδρικού θώκου υπήρξαν συνεργάτες του απερχόμενου προέδρου και, το σημαντικότερο, τα κόμματα της αντιπολίτευσης που έσπευσαν να τους υποστηρίζουν, κατάφεραν με τις επιλογές τους να αυτοακυρωθούν και να εξουδετερώσουν τα μέχρι τότε βασικά αντιπολιτευτικά τους αφηγήματα. Οι εκλογές του 2023 ενδεχομένως να καταγραφούν στην ιστορία γι’ αυτό που ονομάστηκε από τους πολιτικούς αναλυτές «απογαλακτισμός των ψηφοφόρων» από τα κόμματά τους, εάν βεβαίως αυτό επαληθευτεί σήμερα και στην κάλπη. Ενδεχομένως για τον «αντιστυστημικό» αγώνα ορισμένων υποψηφίων που ούτε είδαν το «σύστημα» να τους στηρίζει ούτε το άκουσαν να διαλαλεί στα σαλόνια ότι παρέχει τη στήριξή του «προκειμένου να ελέγχει τον επόμενο πρόεδρος της δημοκρατίας». Ίσως, πάλι, να καταγραφούν για τα υψηλά επίπεδα γραφικότητας που παρατηρήθηκαν στη διάρκεια της προεκλογική περιόδου -μπουχτίσαμε χωρκατιλίκι και βαριά κυπριακή προφορά- αλλά και για το πισωγύρισμα σε δεκαετίες, όταν η πολιτική αντίληψη ήταν ακόμα (να παραμένει, ίσως;) σε νηπιακό στάδιο – «για μας η εξουσία δεν είναι το παν, αν άλλοι όμως ανέλθουν στην εξουσία ο τόπος θα καταστραφεί», όπως διαλαλούσε πριν από σαράντα χρόνια ένας υποψήφιος στον οποίον οι στενοί του συνεργάτες συνιστούσαν ξεκούραση, διότι έπασχε από… υπερκόπωση. Ενδεχομένως να καταγραφούν για το πρωτοφανές επίπεδο υπεκφυγής και μη ανάληψης ευθύνης μπροστά σε εξόφθαλμες παρασπονδίες, για τις μεταλλάξεις προς το «λαϊκότερο» ορισμένων σαλονάτων υποψηφίων, τη βάναυση υποτίμηση της νοημοσύνης των πολιτών αλλά, ενδεχομένως, και για το γεγονός ότι, για πρώτη φορά, τόσοι πολλοί άνθρωποι των Μέσων Ενημέρωσης, ταγμένοι κατά τ’ άλλα να ελέγχουν με αντικειμενικότητα την εξουσία, πορεύτηκαν παρά τω πλευρώ όσων τη διεκδικούν.
Εκείνο, ωστόσο, που κατά την άποψή μου σηματοδοτούν οι προεδρικές εκλογές του 2023 είναι το οριστικό γύρισμα στη σελίδα του Κυπριακού. Όσοι με διαβάζουν τακτικά, γνωρίζουν ότι είχα και εξακολουθώ να έχω την άποψη ότι το Κυπριακό πρόβλημα αποτέλεσε διαχρονικά και για όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα, προϊόν εκμετάλλευσης, προκειμένου να εξυπηρετηθούν μικροπολιτικές σκοπιμότητες, υιοθετώντας «ρόλο» και «αφήγημα» που σηματοδοτούσε τον «εχθρό», εξασφάλιζε την πολιτική επιβίωση και προσέβλεπε στην επικράτηση επί των αντιπάλων. Η ιστορία είναι σε θέση να καταδείξει το μέγεθος της κοροϊδίας, με τεκμήριο τη θέση που τήρησε ο καθένας τη στιγμή των κρίσιμων αποφάσεων, ανεξαρτήτως ρόλου και επίσημου αφηγήματος. Παρ’ όλα αυτά, τα προσχήματα τηρούνταν και σε κάθε προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση το Κυπριακό αποτελούσε αντικείμενο… σκληρής διαπραγμάτευσης, άσχετα εάν στις πλάτες του είδαμε να συντελούνται οι πλέον ανομοιογενείς συμμαχίες. Η θητεία του Νίκου Αναστασιάδη τελειώνει σε μερικούς μήνες και η κληρονομιά που αφήνει στο Κυπριακό, είναι η ταφόπλακά του, η οριστική διχοτόμηση, τα δύο κράτη. Αν εξαιρέσουμε, λοιπόν, μερικούς… ρομαντικούς και της μιας και της άλλης σχολής που ακόμα προτάσσουν το Κυπριακό και ευαγγελίζονται το «θαύμα», ο καθένας όπως το αντιλαμβάνεται, και παρά τα όσα επιδερμικά, άνευ πλάνου και πραγματικότητας, διακηρύσσουν οι λεγόμενοι «βασικοί υποψήφιοι»- η πραγματικότητα αυτής της εκλογικής αναμέτρησης, μαρτυρά ότι το… «υπ’ αριθμόν ένα εθνικό πρόβλημα» (!) πέρασε σε δεύτερη μοίρα και δεν αποτέλεσε βασικό κριτήριο για συνεργασίες και συμπορεύσεις.
Πηγή: ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ
