ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Οι νεότερες γενιές δεν θα το θυμούνται. Χρησιμοποιούσαμε κάτι που λεγόταν CD. Φυσικά, είχαμε και συσκευές αναπαραγωγής CD που έπαιζαν το περιεχόμενό τους.
Βλέπαμε ταινίες και ακούγαμε μουσική σε CD. Όλοι είχαμε ένα CD player στα σπίτια μας. Τις προάλλες βρήκα μια πολύ παλιά τέτοια συσκευή στο γκαράζ μου, την έβαλα στην πρίζα για να δω αν δουλεύει και προς έκπληξή μου δούλευε. Οι Ιάπωνες πρέπει να τις έφτιαχναν αρκετά ανθεκτικές, σχεδόν άφθαρτες.
Φυσικά, ο λόγος για τον οποίο γράφω αυτή τη στήλη δεν είναι ούτε τα CD ούτε ο κόσμος των συσκευών αναπαραγωγής CD, αλλά σίγουρα υπάρχει ένα θέμα που συνδέεται με τα CD.
Όταν κάθομαι και το σκέφτομαι σοβαρά, έχουν περάσει 20 χρόνια. Ακριβώς 20 χρόνια!
23 Απριλίου 2003… Η ημερομηνία κατά την οποία οι συνοριακές πύλες άνοιξαν εκ νέου για διελεύσεις, 29 χρόνια μετά [τα γεγονότα του] 1974 στην Κύπρο…
Ήταν οι ημέρες που διεξάγονταν οι πιο έντονες συζητήσεις για το σχέδιο Ανάν. Υπήρχαν 80.000 [διαδηλωτές] στους δρόμους. Ήμουν νιόπαντρος τότε. Μάλιστα, ο γιος μου ο Άρης ήταν τεσσάρων μηνών. Έβλεπα τη θρυλική τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών με τον γαμπρό μου. Φυσικά, όπως ανέφερα παραπάνω, η ταινία ήταν σε CD. Καθώς ήταν εξαιρετικά μεγάλη σε διάρκεια, χωρούσε μόλις και μετά βίας σε τρία CD. Εν τω μεταξύ, μιλάω μόνο για μία μόνο από τις [τρεις] ταινίες. Ολόκληρη η τριλογία χρειαζόταν εννέα CD…
Τέλος πάντων, μόλις είχαμε ολοκληρώσει το πρώτο CD του πρώτου μέρους και προχωρούσαμε στο επόμενο CD. Καθώς έσκυψα προς τα εμπρός για να βγάλω το CD από την συσκευή, η οθόνη γύρισε αμέσως σε κανονικό σταθμό κεραίας. Υπήρχε και αυτό τότε.
Την ώρα που ετοιμαζόμουν να τοποθετήσω το δεύτερο CD, το μάτι μου τράβηξε ο ειδησεογραφικός δέκτης της θαμπής εκπομπής: Έκτακτη είδηση! Ανοίγουν οι συνοριακές πύλες στην Κύπρο μετά από 29 χρόνια!
Ακόμα ανατριχιάζω αυτή τη στιγμή που γράφω. Κοίταξα την οθόνη σοκαρισμένος. Η είδηση μεταδιδόταν από το NTV [ιδιωτικό τουρκικό ειδησεογραφικό κανάλι].
Ρύθμισα αμέσως την κεραία και αρχίσαμε να παρακολουθούμε. Ο γαμπρός μου και εγώ κοιταχτήκαμε, ξεσπάσαμε σε κραυγές χαράς και αγκαλιαστήκαμε!
Ήταν λίγο μετά τα μεσάνυχτα, τηλεφώνησα στη μητέρα μου για να της ανακοινώσω τα νέα χρησιμοποιώντας το κινητό μου τηλέφωνο, ένα Motorola, το οποίο ήταν μεγάλο σαν παντόφλα. Έτυχε να παρακολουθούν και εκείνοι τις εξελίξεις μπροστά στην τηλεόραση. «Η λύση θα έρθει σύντομα, αγαπητέ μου», είπε, καθώς έκλαιγα στο τηλέφωνο.
Ο πατέρας μου κατευθύνθηκε στο [οδόφραγμα του] Λήδρα Πάλας την επόμενη μέρα στις 6 το πρωί και έγινε το 16ο άτομο που πέρασε στο νότο. Ακόμα και σήμερα μιλάει γι’ αυτό με μεγάλη υπερηφάνεια.
Εμείς, πάντως, περάσαμε το βράδυ και πήγαμε στη Λεμεσό. Είχα περάσει αρκετές φορές στο παρελθόν στο Νότο συμμετέχοντας σε διάφορες εκδηλώσεις, αλλά αυτή η φορά ήταν πολύ πιο ουσιαστική και συναρπαστική.
Τις ημέρες που ακολούθησαν, περνούσαμε απέναντι καθημερινά, πηγαίνοντας σχεδόν παντού. Τότε δεν υπήρχε ευρώ, υπήρχε η κυπριακή λίρα και το νόμισμα που χρησιμοποιούμε δεν ήταν τόσο άχρηστο. Ως εκ τούτου, μπορούσαμε να κυκλοφορούμε εύκολα – τα ψώνια δεν είχαν τελειωμό.
Αλλά το πραγματικό θέμα ήταν οι σχέσεις μεταξύ των δύο κοινοτήτων που ξαναγνωρίστηκαν. Είναι εύκολο στα λόγια δύσκολο στην πράξη, ήταν μια περιέργεια που κράτησε 29 χρόνια. Ήμασταν περίεργοι γι’ αυτούς, όπως και εκείνοι ήταν περίεργοι για εμάς.
Θυμάμαι ότι μπαίνοντας σε ένα κατάστημα στη Λευκωσία, ο ιδιοκτήτης του καταστήματος με χαιρέτησε στα ελληνικά. Όταν άρχισα να μιλάω στα αγγλικά με ρώτησε αν ήμουν Τούρκος ή όχι. Όταν του απάντησα ναι, με αγκάλιασε ενθουσιασμένος, αποκαλώντας με «καρτνάση μου». Μας πρόσφερε καφέ. Καθώς η συζήτησή μας βάθαινε, μου είπε: «Νόμιζα ότι οι Τουρκοκύπριοι ήταν αδύναμοι, φτωχοί, πεινασμένοι άνθρωποι. Εσύ έχεις μεγάλη κοιλιά». Γελάσαμε. Φανταστείτε, έτσι μας είχε περιγράψει το ελληνοκυπριακό εθνικό δόγμα όλα αυτά τα χρόνια!
Και πάλι κατά τις εβδομάδες που ακολούθησαν, καθόμασταν στο μαγαζί του πατέρα μου στη Νεάπολη της Λευκωσίας. Είχαν αρχίσει και οι διελεύσεις με οχήματα. Κάποια στιγμή, ένας άνδρας με μοτοσικλέτα ήρθε μπροστά από το κατάστημα. Κατέβηκε και άρχισε να κοιτάζει το κατάστημα. Καθώς ψαχούλευε τριγύρω κατάλαβα ότι ήταν Ελληνοκύπριος, βγήκα από το κατάστημα και τον χαιρέτησα με ένα «Γεια σας». Μου είπε ένα «γεια» στα ελληνικά πριν περάσει στα αγγλικά, λέγοντάς μου «Αυτό το μαγαζί ήταν δικό μας».
Τον κάλεσα μέσα και του είπα «έλα να ρίξεις μια ματιά». Φάνηκε λίγο ντροπαλός και διστακτικός. Και τότε ο πατέρας μου έκανε κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ στην υπόλοιπη ζωή μου. Βγήκε από το κατάστημα και πλησίασε τον Ελληνοκύπριο. Μας είχε ακούσει να μιλάμε. Κρατούσε στο χέρι του τα κλειδιά του καταστήματος, τα οποία πρόσφερε στον άνδρα. «Ορίστε, σου δίνω πίσω το μαγαζί σου»!
Ο Ελληνοκύπριος ξέσπασε σε δάκρυα, αγκαλιάζοντάς με. Κλαίγαμε μπροστά στο κατάστημα για αρκετή ώρα. Το όνομά του ήταν Μάριος, αν δεν κάνω λάθος.
Στη συνέχεια ζήτησε βοήθεια για να φτάσει στο σπίτι του που βρίσκεται στην περιοχή Τράχωνα. Τον οδήγησα εκεί. Το σπίτι του ήταν δίπλα στο δημοτικό σχολείο. Βγήκε από το αυτοκίνητο και περπάτησε μέχρι το σπίτι κλαίγοντας. Εκεί βρισκόταν μια ηλικιωμένη γυναίκα, που σκούπιζε την μπροστινή μεριά του σπιτιού. Πλησιάζοντάς την τη ρώτησα: «Θεία, αυτός ο άνθρωπος ήρθε από το νότο, αυτό είναι το σπίτι του… θα τον αφήσετε να ρίξει μια ματιά μέσα;». Η γυναίκα άνοιξε την αγκαλιά της και είπε: «Ω μάνα μου! Φυσικά και μπορείς!».
Μπήκαμε όλοι μέσα, ο Μάριος έκλαιγε, εγώ έκλαιγα, και η γυναίκα έκλαιγε επίσης… Αυτές οι μέρες ήρθαν και έφυγαν με τέτοιες ιστορίες.
Μάλλον ο καθένας έχει να πει μια τέτοια ιστορία.
Και τώρα έχουν περάσει 20 ολόκληρα χρόνια από εκείνες τις μέρες… 20 ολόκληρα χρόνια!
Όσοι γεννήθηκαν εκείνη την ημέρα σπουδάζουν σήμερα στο πανεπιστήμιο και το Κυπριακό παραμένει άλυτο, χωρίς να έχει σημειωθεί καμία πρόοδος. Στην πραγματικότητα, η κατάσταση οπισθοδρομεί!
Βλέπουμε πολύ καθαρά πως η ιστορία μας, που μας έφερε από τις μέρες όπου η λύση ήταν τόσο κοντά που μπορούσαμε να την αγγίξουμε, στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα, μας έχει κάνει χειρότερους.
Θυμάμαι επίσης πώς είχε επιχειρηματολογήσει ο μακαρίτης ο Χριστόφιας, ο οποίος δεν ήταν ευχαριστημένος με το άνοιγμα των οδοφραγμάτων εκείνες τις ημέρες: «Θα καταστήσει τη διαίρεση μόνιμη». Φαίνεται ότι η προφητεία του τότε Γενικού Γραμματέα του ΑΚΕΛ, ο οποίος απέρριψε το σχέδιο Ανάν και μας έσυρε στον αφανισμό, αποδείχθηκε σήμερα αληθινή. Αν και συνέβαλε σημαντικά σε αυτό λέγοντας όχι στο σχέδιο, ακόμα δεν έχει τελειώσει!
Ο αγώνας μας δεν έχει τελειώσει!
Συνεχίζουμε τον αγώνα μας για ειρήνη, επανένωση και ενσωμάτωση στον κόσμο και επαναλαμβάνουμε το ίδιο σύνθημα!
Η ειρήνη στην Κύπρο δεν μπορεί να εμποδιστεί!
Δεν θα εμποδιστεί…
Πηγή: ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ!
