ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Η διακήρυξη που υπέγραψε ο Οργανισμός Τουρκογενών Κρατών (ΟΤΚ) με την ΕΕ στη Σαμαρκάνδη στις 4 Απριλίου έφερε μαζί της συζητήσεις που θα μείνουν στην ιστορία της τουρκοκυπριακής πολιτικής από κάθε άποψη.
Αν ξεκινούσα με αυτό που σκόπευα να γράψω στο τέλος, θα έλεγα για άλλη μια φορά, ίσως για χιλιοστή φορά, ότι το παραμύθι της αναγνώρισης της ΤΔΒΚ κατέληξε σε αποτυχία.
Δεν υπάρχει αναγνώριση, ούτε σύσταση, ούτε καμία απολύτως προοπτική. Ο ΟΤΚ ενήργησε σύμφωνα με τα συμφέροντά του υπό το πρόσχημα του διεθνούς δικαίου, και η τουρκική εξωτερική πολιτική υπέστη σοβαρό πλήγμα στην αξιοπιστία της.
Εν τω μεταξύ, τα χθεσινά ειδησεογραφικά δελτία ανέφεραν ότι το Συμβούλιο Πρεσβυτέρων του ΟΤΚ αποφάσισε να πραγματοποιήσει τις φετινές συναντήσεις στην ΤΔΒΚ! Είναι σαν να προσπαθούν να διορθώσουν μια ραγισμένη καρδιά!
Αλλά δεν έχει μείνει τίποτα για επιδιόρθωση, ούτε καρδιά ούτε τίποτα άλλο! Μένει μόνο ένα τεράστιο χάος!
Επιπλέον, η θέση περί “ίδρυσης ξεχωριστού κράτους στην Κύπρο”, που επανήλθε στο προσκήνιο ως παλιό και ξεπερασμένο τέχνασμα μετά τις εκλογές του 2020, έχει καταλήξει για άλλη μια φορά σε απογοήτευση.
Γνωρίζαμε ήδη ότι θα κατέληγε έτσι, αλλά ας πούμε ότι δεν περιμέναμε να γίνει με τόσο καταστροφικό τρόπο!
Διότι τα Τουρκικά Κράτη, στη διακήρυξη που υπέγραψαν με την Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Φον ντερ Λάιεν, υποστήριξαν ρητά τα Ψηφίσματα 541 και 550 του ΟΗΕ, που είναι ίσως οι σημαντικότερες αποφάσεις που έχει λάβει ποτέ ο ΟΗΕ σχετικά με την ΤΔΒΚ και την Τουρκία.
Για όσους δεν το γνωρίζουν, το Ψήφισμα 541, που εγκρίθηκε στις 15 Νοεμβρίου 1983, απαγορεύει την αναγνώριση της ΤΔΒΚ.
Το Ψήφισμα 550, από την άλλη πλευρά, χαρακτηρίζει την Τουρκία ως κατοχική δύναμη, τονίζει την αποκατάσταση της εδαφικής ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας και ζητά τη μεταβίβαση του Βαρωσιού, που πλέον είναι γνωστό ως πόλη-φάντασμα, στη διοίκηση του ΟΗΕ.
Το Ψήφισμα 541 ισχύει από εκείνη την ημέρα, και μαζί με το Ψήφισμα 550, όλα τα άλλα ψηφίσματα έχουν παραμείνει άκυρα τόσο για την Τουρκία όσο και για τη διοίκηση της ΤΔΒΚ.
Το Κυπριακό και όλες οι διεθνείς αποφάσεις που έχουν ληφθεί σε σχέση με αυτό, οι οποίες έχουν καταστρέψει, ίσως και τερματίσει, το σχέδιο εκδυτικισμού της Τουρκίας και την έχουν μετατρέψει σε μια αυταρχική, αντιδημοκρατική χώρα της Μέσης Ανατολής, αποτελούν δυστυχώς τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η τουρκική κοινωνία.
Παρά αυτό, οι δεξιοί εκπρόσωποι της τουρκοκυπριακής πολιτικής που συζήτησαν αυτό το θέμα στο κοινοβούλιο τις προάλλες συνέχισαν να λένε ψέματα στον λαό, λέγοντας, “Το Ψήφισμα Αρ. 541 δεν είναι δεσμευτικό· δεν είναι ο λόγος του Θεού”, παρόλο που όλα είναι πολύ ξεκάθαρα και προφανή.
Αυτό το ψέμα, που λέγεται για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, παραμένει αξεπέραστο στην ιστορία της Κύπρου, ίσως από τη Νεολιθική Εποχή!
Η Απόφαση Αρ. 541 εγκρίθηκε ακριβώς πριν από 42 χρόνια και παραμένει έκτοτε σε ισχύ.
Αν μια απόφαση που έχει κρατήσει τον τουρκοκυπριακό λαό εγκλωβισμένο σε ένα κλουβί για 42 χρόνια, τον έχει αποκόψει από το διεθνές δίκαιο, τον έχει καταδικάσει να ζει σε απομόνωση και του έχει στερήσει ακόμη και τις πιο βασικές ανθρώπινες ελευθερίες, όπως τη συμμετοχή σε διεθνείς αθλητικές εκδηλώσεις, δεν είναι έγκυρη, τότε πρέπει να αναρωτηθεί κανείς: Τι άλλο είναι έγκυρο;
Όπως ακριβώς το Ψήφισμα 186 του ΟΗΕ, που εγκρίθηκε στις 4 Μαρτίου 1964, έχει υποδείξει μια και μόνη νομική οντότητα στο νησί για 61 χρόνια, το Ψήφισμα 541 καθορίζει το κράτος που διακηρύχθηκε μονομερώς και απαγορεύτηκε εναντίον αυτής της νομικής οντότητας!
Το μοντέλο ομοσπονδιακής λύσης που βασίζεται στην πολιτική ισότητα και επιδιώκεται εδώ και χρόνια, με δύο περιοχές και δύο κοινότητες, δεν είναι τίποτα άλλο από τον αγώνα των Τουρκοκυπρίων να ιδρύσουν ένα διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος εταιρικής σχέσης, το οποίο θα τερμάτιζε αυτή την απαγόρευση.
Το ζήτημα είναι στην πραγματικότητα απλό: είτε είστε αποσχιστικοί είτε είστε ενωτικοί!
Το να είσαι αποσχιστικός μας έχει οδηγήσει στο σημείο να χαρακτηριστούμε ως “παράνομη αποσχιστική οντότητα”.
Η αναζήτηση επανένωσης, από την άλλη πλευρά, έχει ανοίξει το δρόμο για να μας χαρακτηρίσουν κάποιοι ως προδότες.
Αν θέλεις λύση, είσαι προδότης· αν δεν θέλεις, είσαι πατριώτης!
Από την άλλη πλευρά, ο τουρκικός Τύπος έχει διατυπώσει διάφορους ισχυρισμούς και επιχειρήματα σχετικά με το Κυπριακό τον τελευταίο μήνα.
Σχεδόν όλοι οι ισχυρισμοί που προβάλλονται από τους εθνικιστικούς αριστερούς/αριστερούς κύκλους στην Τουρκία έχουν ένα κοινό θέμα που παραμένει αμετάβλητο εδώ και χρόνια: “Πουλάνε την Κύπρο!”.
Αυτό το σύνθημα, που επαναλαμβάνεται συνεχώς σαν σπασμένος δίσκος από εθνικιστές που αγαπούν τις συνωμοσίες, αναμφίβολα προσελκύει την προσοχή ενός μεγάλου τμήματος του πληθυσμού.
Φυσικά, αυτή η ρητορική έχει γίνει μέρος της γλώσσας της αντιπολίτευσης και έχει μετατραπεί σε όπλο εναντίον της κυβέρνησης. Δεν χρειάζεται να αναφέρω ότι μπορεί να είναι ακόμα μια πολύ χρήσιμη ρητορική στο μέλλον, αν αντιστραφούν οι ρόλοι εξουσίας!
Γι’ αυτό, σχεδόν κάθε βράδυ στις τηλεοπτικές οθόνες, λεγόμενοι “ειδικοί” για το Κυπριακό συγκεντρώνονται για να συζητήσουν το πρόβλημα, κατηγορώντας τους Τουρκοκύπριους και τις πολιτικές οργανώσεις που επιδιώκουν λύση ως “μαριονέτες της Αμερικής”, “φιλέλληνες που έχουν εξαπατηθεί από τον ιμπεριαλισμό” ή “μισθωτούς υπαλλήλους της ΕΕ”.
Άλλου είδους “συγκεντρώσεις” λαμβάνουν χώρα σε φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης, όπου οι Τουρκοκύπριοι παρουσιάζονται ως “άθεοι και άπιστοι που τρώνε χοιρινό”, υφίστανται διάφορες προσβολές και στοχοποιούνται.
Εν ολίγοις, οι Τουρκοκύπριοι, που αποτυγχάνουν να ικανοποιήσουν σχεδόν όλους, δεν θεωρούνται επαρκώς Τούρκοι ή Μουσουλμάνοι από τις ομάδες που περιέγραψα παραπάνω.
Είναι σαν να έχουν μια συσκευή μέτρησης και εμείς να αποτυγχάνουμε κάθε δοκιμασία που υπάρχει!
Επιπλέον, ο συγγραφέας του παρόντος και χιλιάδες σαν αυτόν δεν έχουν καμία υποχρέωση να αποδείξουν τίποτα. Ποτέ δεν θα έχουν! Δεν είναι δουλειά κανενός!
Ένα άλλο σύνθημα που επαναλαμβάνεται από αυτούς τους κύκλους, δηλαδή, “Η Κύπρος είναι η κόκκινη γραμμή μας”, είναι μια δήλωση που αγνοεί τους Τουρκοκύπριους και τη βούλησή τους και τους υποβαθμίζει σε ένα τίποτα.
Φυσικά, δεν είμαστε η κόκκινη γραμμή κανενός! Άρα, δεν είμαστε καθόλου κόκκινη γραμμή!
Η Κύπρος και η τουρκοκυπριακή κοινότητα δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται ως πιόνι στις δικές σας εσωτερικές διαμάχες εξουσίας.
Αυτές οι αντιπαραθέσεις δεν είναι πιο πολύτιμες από τη βούληση ή τα όνειρα του τουρκοκυπριακού λαού.
Ωστόσο, κοιτάξτε γύρω σας: υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός συνεργατών και καιροσκόπων πολιτικών μεταξύ του τουρκοκυπριακού λαού.
Αυτές οι ομάδες, των οποίων ο μοναδικός σκοπός είναι να εμποδίσουν το βόρειο τμήμα του νησιού να σταθεί στα πόδια του, είναι βαθιά ριζωμένες στο σύστημα. Η μόνη ανησυχία των καιροσκόπων πολιτικών που εκλέγουν είναι να εξασφαλίσουν οφέλη για τους ίδιους και τις κλίκες τους.
Σήμερα, αυτό το σύστημα—διαβρωμένο από διαφθορά, μεταμορφωμένο σε καταφύγιο για εγκληματίες όπου νόμοι για το ξέπλυμα χρήματος ψηφίζονται ατελείωτα στο κοινοβούλιο—αναμφίβολα συντηρείται από αυτούς τους συνεργάτες.
Έτσι, φυσικά, αυτές οι ομάδες κρατούν μια θέση κατά της λύσης ή επανένωσης στο νησί, και δυστυχώς, μέχρι στιγμής έχουν εκπληρώσει τα καθήκοντά τους με μεγάλη επιτυχία.
Το σημείο στο οποίο έχουμε φτάσει είναι το σημείο εξαφάνισης, η στιγμή του αφανισμού για τον τουρκοκυπριακό λαό.
Γι’ αυτό, η αναγκαιότητα μιας λύσης δεν είναι όραμα αλλά ζωτική προϋπόθεση!
Ελπίζω ότι οι πρόσφατες φήμες για νέα σχέδια θα αποδειχθούν αληθινές, ώστε να έχουμε τουλάχιστον κάτι να ελπίζουμε!
Διότι οι Τουρκοκύπριοι, που είναι μακριά από ένα σχέδιο λύσης και το διεθνές δίκαιο, δεν έχουν χρόνο για χάσιμο.
Αν τα πράγματα συνεχιστούν έτσι, δεν είναι απίθανο σύντομα να μην έχουν τίποτα να χάσουν…
Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στις 23.04.2025
