ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Τα σύμβολα είναι απαραίτητα για καταπιεστικά καθεστώτα που είναι αντιδημοκρατικά και που αφανίζουν τα δικαιώματα και τις ελευθερίες. Συμβολίζουν αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία, προστατεύονται και διατηρούνται, και αναδεικνύονται ως πηγή μεγένθυσης της εξουσίας. Ο νόμος που καθορίζει τον υποχρεωτικό ενδυματολογικό κώδικα στην Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν είναι ένα τέτοιο παράδειγμα.
Η κοινωνική εξέγερση που ξεκίνησε στις 13 Σεπτεμβρίου, όταν η Μάχσα Αμίνι συνελήφθη με την αιτιολογία ότι δεν είχε δέσει το χιτζάμπ της σύμφωνα με τους ισλαμικούς κανόνες και πέθανε ενώ βρισκόταν υπό αστυνομική κράτηση, μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Σχεδόν όλοι μιλούν για μια εξέγερση ενάντια στα ίδια τα θεμέλια του καθεστώτος. Μάλιστα, ο Ιρανός δημοσιογράφος Masih Alinejad, ο οποίος ζει στην εξορία, ισχυρίζεται ότι η κατάργηση του «κανόνα του υποχρεωτικού χιτζάμπ» θα μπορούσε να έχει το ίδιο αντίκτυπο με την κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου. Με άλλα λόγια, είναι ο πιο σημαντικός πυλώνας από τον οποίο στηρίζεται το σύστημα.
Η «περιπολία καθοδήγησης», γνωστή και ως αστυνομία ηθών, τέθηκε σε λειτουργία το 2005 κατά τη διάρκεια της προεδρικής θητείας του Αχμεντινετζάντ. Δραστηριοποιείται κυρίως σε πολυσύχναστους δημόσιους χώρους, όπως πάρκα, εμπορικά κέντρα και πλατείες, για να ενισχύσουν τις δυνάμεις ασφαλείας. Ποιος είναι ο ρόλος τους; Έχουν την εξουσία να επιθεωρούν και να παρατηρούν από το τι φοράνε οι πολίτες, μέχρι το πώς συμπεριφέρονται και τι τρώνε και πίνουν. Αν εντοπίσουν μια κατάσταση που θεωρούν ύποπτη, πρώτα προειδοποιούν το εν λόγω άτομο, και αν το άτομο δεν συμμορφωθεί, το συλλαμβάνουν και το μεταφέρουν στο αστυνομικό τμήμα, όπου του κάνουν καταπιεστικό μάθημα θρησκείας. Υπάρχουν ακόμη και γυναίκες που μεταφέρονται σε σωφρονιστικά καταστήματα. Οι γυναίκες που κρατούνται από την αστυνομία μπορούν να αφεθούν ελεύθερες μόνο εάν παρουσιαστεί ένα αρσενικό μέλος της οικογένειάς τους για να τις πάρει. Δεν τους επιτρέπεται να φύγουν μόνες τους.
Ενώ αυτοί είναι οι κανόνες, όλες αυτές οι πρακτικές αντιτίθενται στο μέτρο του δυνατού στο Ιράν, τόσο στο πλαίσιο των κοινωνικοοικονομικών διαμαρτυριών όσο και από τις ίδιες τις γυναίκες, ακόμη και αν δεν έρχονται πάντα σε γνώση μας. Οι Ιρανοί που κινδυνεύουν υπό αυτές τις συνθήκες να εξοριστούν από τη χώρα τους ή να σκοτωθούν, δεν εγκαταλείπουν ποτέ τον αγώνα τους.
Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο το καθεστώς των μουλάδων υφίσταται μια σοβαρή ρήξη. Οι διαμαρτυρίες έχουν εξαπλωθεί όχι μόνο σε μεγάλες πόλεις όπως η Τεχεράνη, το Σιράζ και το Ισφαχάν, αλλά και σε πόλεις όπως η Μασάντ και το Κομ, όπου η συντηρητική κυβέρνηση είναι ισχυρή. Λέγεται ότι ο αριθμός των πόλεων όπου πραγματοποιούνται διαμαρτυρίες έχει ξεπεράσει τις 83.
Τις επόμενες ημέρες, η κυβέρνηση είτε θα πρέπει να κλιμακώσει τη βία εναντίον του ίδιου του λαού της για να σταματήσει τις διαδηλώσεις και πολλοί θα χάσουν τη ζωή τους, είτε θα πρέπει να μετριάσει τον βαθμό της μισαλλοδοξίας. Σύμφωνα με ειδικούς, η κυβέρνηση δεν μπορεί να παραμείνει στην εξουσία αν δεν εισαγάγει κάποια μορφή αλλαγής. Ωστόσο, δεν έχει κάνει κάποιο βήμα πίσω ακόμη, επειδή η υποχρεωτική χρήση του χιτζάμπ αποτελεί σοβαρό πολιτικό σύμβολο.
***
Τώρα ας γυρίσουμε από το Ιράν στη βόρεια Κύπρο. Ούτε κι εδώ είναι ιδιαίτερα καλή η κατάσταση. Το μεγαλύτερο επίτευγμα της κυβέρνησης του UBP-YDP-DP [Κόμμα Εθνικής Ενότητας-Κόμμα Αναγέννησης-Δημοκρατικό Κόμμα] είναι το ότι έχει κάνει την παρανομία κανόνα. Οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, το Ρεπουμπλικανικό Τουρκικό Κόμμα [CTP] και τα συνδικάτα έχουν εξαντληθεί να προσφεύγουν νομικά κατά των μέτρων που λαμβάνει η κυβέρνηση. Αυτοί [O συνασπισμός] δεν ενδιαφέρονται για τα οικονομικά δικαιώματα, την καταστροφή του περιβάλλοντος ή τις κοινωνικές ελευθερίες. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η καταστροφή της κοινωνικής ευημερίας και η διατήρηση των δικών τους συμφερόντων.
Είναι έτοιμοι να επιδείξουν κάθε μορφή επαίσχυντης συμπεριφοράς για να επιτύχουν τους στόχους τους. Όλα έχουν παραδοθεί και η βούληση [του λαού] έχει υπονομευθεί, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Η κατασκευή του Κουλιγιέ [Σημείωση μεταφραστή: ιστορικά, ένα ισλαμικό-οθωμανικό θρησκευτικό-κοινωνικό-διοικητικό συγκρότημα με επίκεντρο ένα τζαμί, και πιο πρόσφατα, το όνομα που έδωσε ο Ταγίπ Ερντογάν στο νέο προεδρικό συγκρότημα στην Άγκυρα] είναι ένα από τα πιο σημαντικά σύμβολα στα οποία πρέπει να εστιάσουμε. Δεν είναι απλώς ένα κτήριο – είναι η πιο απτή επίδειξη υποταγής σε έναν αφέντη. Αν φρεσκάρουμε λίγο τη μνήμη μας, το επιχείρημα που προσπαθώ να θίξω θα γίνει πιο κατανοητό. [Σημείωση μεταφραστή: Ο Ερντογάν δεσμεύτηκε πρόσφατα να κατασκευάσει ένα προεδρικό συγκρότημα στο βορρά, για το οποίο οι εργασίες έχουν ήδη ξεκινήσει, παρά τις αντιρρήσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης και άλλων ομάδων]
Στόχος όλων αυτών δεν είναι η ενίσχυση της ύπαρξης των Τουρκοκυπρίων [στην Κύπρο], όπως υποστηρίζεται. Ο πραγματικός στόχος είναι να εξαπλωθεί περαιτέρω ο αποικιακός χαρακτήρας [της Άγκυρας] στο βόρειο τμήμα της Κύπρου, να μειωθεί ο ζωτικός χώρος που μας έχει απομείνει και να γίνει ξεκάθαρο ποιος είναι ο αφέντης αυτού του τόπου.
Ο διορισμένος πρόεδρος και η διορισμένη κυβέρνηση εκτελούν τα δουλοκτητικά τους καθήκοντα στην εντέλεια. Και το κάνουν ανοιχτά, μπροστά στα μάτια μας. Παίζουν με την κοινωνία όπως παίζει η γάτα με το ποντίκι. Το θέμα της χορήγησης μιας αύξησης μισθού κατά 6% [για τους δημόσιους υπαλλήλους που προσλήφθηκαν μετά το 2011] και στη συνέχεια η ακύρωσής της, απλά για να αποφασίσουν στο τέλος να την χορηγήσουν, είναι ένα καλό παράδειγμα αυτού.
Αυτό είναι το σενάριο που διαδραματίζεται υπό τα φώτα της σκηνής. Λοιπόν, τι κάνουμε γι’ αυτό; Αγαπητοί φίλοι, ένα Κουλιγιέ δεν είναι απλά ένα Κουλιγιέ, ας το καταλάβουμε αυτό. Θα πρέπει να προστατευτούμε ανάλογα και να πάρουμε το θέμα στους δρόμους. Μια διαμαρτυρία δεν είναι αρκετή. Πρέπει να συνεχίσουμε μέχρι να επιτύχουμε την αλλαγή.
