ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Προσγειώθηκε με όλη του τη μεγαλοπρέπεια στο κουνιστό κλαδί της ελιάς που ορθώνεται στη μέση του κήπου. Κελαηδούσε τόσο βαθιά και με τόσο νόημα, που ήταν αδύνατο να μην το προσέξει κανείς. Ήταν προβληματισμένο.
Ο θυμός, η απελπισία και η θλίψη είχαν καταλάβει τη φωνή του. Ήταν σχεδόν σαν όλα τα συναισθήματά του να είχαν συνυφανθεί. Το τιτίβισμά του δεν έβγαζε κανένα νόημα. Ήταν φανερό ότι ήταν σαστισμένο. Δεν ήξερε τι να κάνει και πώς να το κάνει.
Έκανα ένα βήμα πιο κοντά για να προσπαθήσω να δημιουργήσω λίγη οικειότητα. Δεν πέτυχε. Ήταν σαν το μυαλό του να είχε παγιδευτεί σε ένα σκοτεινό και απύθμενο πηγάδι. Ήταν προφανές ότι είχε ταξιδέψει από μακριά και ήταν εξαντλημένο. Τη στιγμή που το κοίταξα στα μάτια, η καρδιά μου ράγισε. Μια οδυνηρή αίσθηση τύλιξε όλο μου το σώμα. Εκείνη τη στιγμή ένα δάκρυ κύλησε από το μάτι του και άρχισε να μου αφηγείται την ιστορία του.
Είχε δει με τα ίδια του τα μάτια μια ανείπωτη καταστροφή. Κάποιοι την περιέγραψαν ως φυσική καταστροφή, άλλοι ως δολοφονία. Τεράστια κτίρια είχαν καταρρεύσει σαν παλάτια στην άμμο, οι φωτεινές μέρες του μέλλοντος είχαν καταπλακωθεί κάτω από τα συντρίμμια.
Από την μια, ζωές που ξεριζώθηκαν από αγαπημένα τους πρόσωπα, από την άλλη, ένα άπληστο και ανικανοποίητο σύστημα κερδοσκοπίας, που αποζητά όλο και περισσότερα. Ήταν δυνατόν να είναι δίκαιη η ζυγαριά που στήθηκε με αυτόν τον τρόπο; Είναι γι’ αυτό που είπε: «Αυτό δεν ήταν φυσική καταστροφή, αυτό που βιώσαμε ήταν δολοφονία. Πρέπει να το πούμε ανοιχτά. Και όλοι οι υπεύθυνοι ανεξαιρέτως, από την κορυφή μέχρι τη βάση, είναι δολοφόνοι».
Ο δολοφόνος είναι η κυβέρνηση του AKP [Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης] που εξέδωσε οικοδομική αμνηστία [Σημείωση μεταφραστή: Νομοθεσία που επιτρέπει την καταγραφή και νομιμοποίηση των κατά βάση παράνομων κατασκευών], που δεν επιθεώρησε τα υπό ανέγερση κτίρια και που εξέθρεφε το κεφάλαιό της σε καθημερινή βάση διαμορφώνοντας ένα «κομματικό κράτος». Και πριν το ξεχάσουμε, είναι σημαντικό να μην υποκύψουμε στα επιτηδευμένα δάκρυα αυτών που θεωρούν τους εαυτούς τους προέδρους, οι οποίοι απευθυνόμενοι σε κατασκευαστικές εταιρείες είχαν πει: «Ποιο διάταγμα; Ποιο γενικό σχέδιο; Είμαστε πίσω σας». [Σημείωση μεταφραστή: αναφορά σε παλαιότερη ομιλία του Ερσίν Τατάρ σε εργολάβους στο Τρίκωμο] Πρέπει άραγε να περιμένουμε από αυτούς που επιδοκιμάζουν την καταστροφή της κοινωνίας μας, να υπερασπιστούν τα δικαιώματα του λαού μας;
Σταμάτησε ξαφνικά, σαν να ήθελε να πάρει μια ανάσα. «Στην πραγματικότητα, φταίμε εν μέρει και εμείς», συνέχισε. «Πολλοί από εμάς συναινούμε στο να παραδίδουμε το μέλλον μας για χάρη βραχυπρόθεσμων κερδών. Σιωπούμε, λέγοντας στους εαυτούς μας ότι και αυτό θα περάσει. Αλλά δεν περνάει. Αυτή η σιωπή γυρίζει και αφαιρεί ζωές αθώων πλασμάτων από ανάμεσά μας. Ο ουρανός έρχεται να πέσει στο κεφάλι μας, καταστρέφοντάς μας». Φυσικά, αυτό δεν έχει καμία σχέση με όσους έχασαν τους αγαπημένους τους στις 6 Φεβρουαρίου και κατά την περίοδο που ακολούθησε. Πρόκειται για κάποιου είδους γενικής εκτίμησής μου.
Περιγράφει ένα περιβάλλον που δεν διαφέρει από μια εμπόλεμη ζώνη. Στο μυαλό μου έρχεται το ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ «Από πού ερχόμαστε, πού πηγαίνουμε;».
«…Μην αφήσεις τις αρνητικές εικόνες να μπουν στο σκοτάδι του κενού, οι μέρες που δεν ζήσαμε να εξαφανιστούν μαζί με τα χέρια των παιδιών…».
Δεν αντέχω αυτό το κενό- συνεχίζω να σιγοψιθυρίζω το υπόλοιπο ποίημα παρά το σκοτάδι και όλα τα άλλα.
«Σας καλώ, ανθρώπινα όντα!:
Εκ μέρους των βιβλίων, των δέντρων και των ψαριών.
Των κόκκων του σιταριού, του ρυζιού και των ηλιόλουστων δρόμων,
Των μαλλιών που είναι μαύρα σαν σταφύλι, των μαλλιών που είναι ξανθά σαν σιτάρι και των παιδιών.
Οι μέρες μας περιμένουν τη σειρά τους στα χέρια των παιδιών
Οι μέρες μας είναι σπόροι στα χέρια των παιδιών, στα χέρια των παιδιών θα πρασινίσουν…».
Το σπουργίτι ντρέπεται γιατί αισθάνεται αδύναμο. «Νέα παιδιά, έξυπνοι άνθρωποι χάθηκαν και δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα», λέει. Λέει ότι σχεδόν όλοι αισθάνονται εξαντλημένοι και το βρίσκει ταπεινωτικό να πει κανείς: «Είμαι καλά». Το ερώτημα στο μυαλό όλων είναι: «Τι πρέπει να κάνουμε;».
Θα πρέπει να θέσουμε τους ανθρώπους προ των ευθυνών τους, θα πρέπει να κινήσουμε νομικές διαδικασίες ακόμη και αν είναι δύσκολο και θα πρέπει να διασφαλίσουμε ότι εκείνοι που ευθύνονται για αυτόν τον ατελείωτο πόνο θα πληρώσουν το τίμημα. Η ατιμωρησία εμποδίζει το κλείσιμο της διεργασίας του πένθους και αυξάνει επίσης τον πόνο. Δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε αυτό, δεν πρέπει να το επιτρέψουμε…
Πηγή: ΤΟ “ΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ” ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΒΡΟΧΘΙΣΕΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ
