ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Οι επιθέσεις Ελληνοκυπρίων σε αμιγώς τουρκοκυπριακά χωριά και κοινότητες, μετά το ξέσπασμα της τουρκικής εισβολής τον Ιούλιο του 1974, αποτελούσαν ταμπού για το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, την ίδια στιγμή που οι έρευνες κινήθηκαν στα πλαίσια της συγκάλυψης. Αλόα, Μαράθα και Σανταλάρης βίωσαν το μίσος με τον χειρότερο τρόπο, καθώς 126 ηλικιωμένοι και γυναικόπαιδα των χωριών αυτών, ανάμεσά τους και ένα βρέφος δύο εβδομάδων, εκτελέστηκαν από Ελληνοκύπριους, στην πλειονότητά τους πραξικοπηματίες.
Βιασμοί, εκτελέσεις και ηθικός εξευτελισμός συσκοτίστηκαν συστηματικά από εκείνους που ανέλαβαν να «διερευνήσουν» τα εγκλήματα κατά των Τουρκοκυπρίων, ενώ χρόνια αργότερα οι μαρτυρίες και οι δημοσιογραφικές έρευνες αντιμετωπίστηκαν με τρόπο που βόλευε την επικρατούσα άποψη περί «μονόπλευρων» εγκλημάτων κατά των Ελληνοκυπρίων.
Πολλοί από τους δολοφονηθέντες κατοίκους της Αλόας, του Σανταλάρη και της Μαράθας βρέθηκαν αποκεφαλισμένοι, ενώ μικρά παιδιά πέθαναν στην αγκαλιά των μανάδων τους, τρύπια από τις σφαίρες των Ελληνοκύπριων δολοφόνων τους· και εκεί σταματά η αλήθεια.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, αφού είχαν προηγηθεί καταθέσεις λίγο μετά τις μαζικές εκτελέσεις, οι πληροφορίες, οι μαρτυρίες και οι δημοσιογραφικές έρευνες προσέκρουσαν στην άρνηση της Πολιτείας και της κυπριακής δικαιοσύνης να διαλευκάνουν ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που διαπράχθηκαν ποτέ στο νησί.
Η προκλητική άρνηση της διερεύνησης της αλήθειας και η συγκάλυψη της σφαγής είχε και εξακολουθεί να έχει πολιτικά χαρακτηριστικά, αφού ούτε τα πτώματα, ούτε οι συγκλονιστικές μαρτυρίες στάθηκαν αρκετά έτσι ώστε να προχωρήσει σε βάθος η έρευνα. Ενδεικτικά, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Τ/κ Ασιήρ Αχμέτ από τη Μάραθα, όταν λίγες μέρες αργότερα τα τουρκικά στρατεύματα κατέλαβαν την περιοχή, το σουηδικό απόσπασμα των Ηνωμένων Εθνών έγινε μάρτυρας της αποκάλυψης του αποτρόπαιου εγκλήματος, στο χώρο του σκυβαλότοπου του χωριού: «Όταν άρχισε η εκταφή, είδαμε δεκάδες αποκεφαλισμένα και ακρωτηριασμένα πτώματα, κυρίως παιδιών, τα οποία είχαν σκεπαστεί μόνο με σκουπίδια. Μερικά από τα θύματα ήταν δεμένα μεταξύ τους με τέλι. Μόνο σε μια περίπτωση, μετρήσαμε δέκα άτομα δεμένα με τέλι. Μερικά από τα θύματα ήταν μισοκαμένα. Σχεδόν όλα τα αγόρια κάθε ηλικίας ήταν χωρίς κεφάλια. Μεταξύ των παιδιών που βρέθηκαν δολοφονημένα στον σκυβαλότοπο ήταν και τα έξι αδέλφια μου, η μητέρα μου, η γιαγιά και η θεία μου μαζί με τα εφτά παιδιά της».
Το 2021 βρέθηκα στις Κάτω Αρόδες, στο οροπέδιο της Λαόνας, στην επαρχία Πάφου, ένα αμιγώς τουρκοκυπριακό χωριό πριν το 1974, και περπάτησα μέχρι το νεκροταφείο του χωριού που λειτουργούσε μέχρι και πριν την εκδήλωση της εισβολής. Η εικόνα των βανδαλισμένων και κομματιασμένων τάφων και των κοπράνων πάνω σε αυτούς έδινε την εντύπωση μιας παρανοϊκής εκστρατείας μίσους ενάντια σε κάτι που δεν υπάρχει, σε κάτι που έπρεπε να πεθάνει ξανά και ξανά. Το αποτρόπαιο και απόκοσμο θέαμα ήταν -και ακόμα είναι- η απάντηση στον μύθο που επιρρίπτει πάντοτε την ευθύνη στον Άλλον.
Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στις 15.05.2025
