ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Είναι σύνηθες τα άρθρα με πολιτικό περιεχόμενο να εκλαμβάνονται από τους αναγνώστες (κοινό) ως εκείνες οι σκέψεις που καταγράφουν ή/και κρίνουν μια πολιτική κατάσταση, ως κείμενα που ασχολούνται με τη στενή έννοια της πολιτικής· ένα άρθρο, δηλαδή, «περιορισμένης ευθύνης».
Το μυαλό του ανθρώπου που γράφει ίσως κινητοποιείται από τα καθημερινά γεγονότα που συμβαίνουν σε τοπικό και διεθνές επίπεδο, ωστόσο σε αρκετές περιπτώσεις οι λέξεις προσπαθούν να δείξουν κάτι πέρα από μια περιγραφή ή μια πολιτικο-κοινωνική κριτική. Όπως ο σκηνοθέτης επιχειρεί να μιλήσει διά μέσου της εικόνας που φτιάχνει, έτσι και ο γράφων ή η γράφουσα προσπαθεί να πει περισσότερα πράγματα τα οποία ξεκινούν εκεί που μπαίνει η τελευταία τελεία του κειμένου.
Αν και δεν έχω ιδιαίτερη επαφή με την τέχνη (συγχωρέστε μου το αυτοαναφορικό), αντιλαμβάνομαι πολλές φορές ότι από εκεί βγαίνει κάτι πολύ βαθύτερο από την πολλές φορές δυνατή κινηματογραφική εικόνα, τον πίνακα που σε αφήνει άφωνο, ή τη σύνθεση ενός κομματιού που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι μπορεί να σκεφτόταν ο συνθέτης την ώρα που το έγραφε. Για παράδειγμα, η μουσική στο «Βαλς των Χαμένων Ονείρων» του Χατζιδάκι, μπορεί ενδόμυχα να οδηγεί την ψυχή και το μυαλό στα παιδικά χρόνια και το ανέμελο παιχνίδι. Το εν λόγω κομμάτι του Έλληνα συνθέτη δεν έχει λόγια, ενώ μεταγενέστερες προσπάθειες για προσθήκη στίχων μάλλον απέτυχαν. Το γεγονός ότι απουσιάζουν τα λόγια έχει ιδιαίτερη αξία, καθώς δεν μας καθοδηγεί ούτε στο ελάχιστο. Κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που τον τοποθετεί στην κορυφή των δημιουργών.
Δεν είναι νόμος, ωστόσο πολλές φορές η γραφή -ιδίως η λογοτεχνία και η ποίηση- κινητοποιείται από τον ψυχισμό του ανθρώπου, σαν να προσκαλεί τους δέκτες απλώς να αισθανθούν και να σκεφτούν και όχι να σπεύσουν να νοηματοδοτήσουν κάτι που σχεδόν πάντα είναι μάταιο, αφού μόνο ο δημιουργός ξέρει τι ένιωσε και τι σκεφτόταν. Και εκεί ακριβώς μας καλεί: να ακούσουμε, να δούμε, να διαβάσουμε και κατ’ επέκταση να αισθανθούμε και να σκεφτούμε ελεύθερα. Διότι η ελευθερία είναι το όχημα του καλλιτέχνη, του ποιητή, του αρθρογράφου πολλές φορές.
Κοντολογίς, η γραφή είναι μια πρόσκληση και πολλές φορές πρόκληση, όπως και οι άλλες μορφές τέχνης. Προσκαλούν και προκαλούν τα συναισθήματα και τη σκέψη, είτε για να μοιραστούν είτε για να εκφράσουν την ελευθερία που έχουν ή που θα ήθελαν να έχουν. Ίσως η κραυγή για ελευθερία να κρύβεται πίσω από τη γραφή, τον πίνακα, την κινηματογραφική εικόνα, τη χορογραφία, πίσω από ένα βαλς χαμένων ονείρων.
