BAHAR

ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)

…Ο παππούς παρακολουθούσε αμίλητος την ιστορία του
Άρη. Έδειχνε να τον είχε συνεπάρει όλο αυτό που έμοιαζε
πιότερο με παραμύθι. Όσο άκουγε, έστριψε ένα ακόμα
τσιγάρο και το ρούφηξε με μανία λες και ήθελε να διεγείρει
το μυαλό πριν μπει σε αυτή την τόσο ενδιαφέρουσα
κουβέντα.
― Ποιοι τους κάνουν τους πολέμους ρε Άρη; Και μην μου
πιάσεις τις θεωρίες. Μια απλή αλλά ουσιαστική απάντηση
θέλω.
― Απλή απάντηση για τους πολέμους; Ας πούμε, οι
ιμπεριαλιστές. Αυτό δεν λέγαμε πάντα; Και τώρα πια
ξέρουμε πως αυτοί οι τύποι είναι παντού, σε όλες τις
ιδεολογίες. Κι αφού θέλεις απλά πράγματα, ας πούμε
λοιπόν ότι τους πολέμους τους κάνουν αυτοί που δεν
ικανοποιούνται με όσα έχουν και θέλουν κι άλλα, κι άλλα…
― Τι διαφορετικό κάνεις εσύ και οι όμοιοί σου στην πόλη
από αυτούς;
― Τι λες τώρα ρε παππού; Τι σχέση έχω εγώ με αυτούς
που κάνουν τους πολέμους;
― Κι όμως έχεις, φιλαράκι. Δουλεύεις δεκαπέντε ώρες την
ημέρα; Βολοδέρνεις ολημερίς με τον έναν και τον άλλο που
σου σπάνε τ’ αρχίδια; Γιατί το κάνεις; Γιατί συνεχίζεις σ’
έναν δρόμο που σ’ έχει αηδιάσει; Για λίγα ακόμα λεφτά, για
ένα ακόμα σπίτι, για ένα καινούργιο αυτοκίνητο, για όλα
εκείνα που υποτίθεται σου προσδίδουν κοινωνικό κύρος.
Για μιαν ασφάλεια, όπως μάθατε να λέτε. Γιατί ταυτίσατε
την ασφάλεια με το χρήμα. Ποια ασφάλεια ρε, που ακόμα
και τα λεφτά που έχεις στην τράπεζα δεν ξέρεις αν θα
υπάρχουν όταν τα χρειαστείς;
― Ρε παππού, εγώ ήρθα να με βοηθήσεις κι εσύ μου τη
λες;
― Δεν σ’ τη λέω ρε κωθώνι. Να βοηθήσω προσπαθώ.
Έσιαξε και με τα δυο του χέρια το παχύ του μουστάκι που
κατέβαινε μέχρι το πηγούνι και συνέχισε.
― Αρούλη, για ν’ αλλάξεις αυτό που σε ενοχλεί, πρέπει να
πάψεις να είσαι μέρος του. Το οξύμωρο με τους
ανθρώπους είναι ότι διαμαρτύρονται για το σύστημα, το
όποιο σύστημα, και όμως το υπηρετούν σαν πιστά
στρατιωτάκια. Υπηρετούν τις ίδιες εξουσίες που λένε πως
θέλουν να καταργήσουν.
― Πού θες να φτάσεις;
― Στη βασική αρχή του κάθε ψαγμένου ανθρώπου. Για ν’
αλλάξεις τον κόσμο, πρέπει πρώτα ν’ αλλάξεις τον εαυτό
σου.
Έπεσε σιωπή. Ο Άρης πίστευε πως ο σοφός παππούς θα
του είχε έτοιμες δυο τρεις εξαιρετικές ιδέες που θα έδιναν
και τη λύση στη δύσκολη εξίσωση που έθεσε ενώπιον των
τεσσάρων η Έλλη. Τώρα τα πράγματα γίνονταν πιο
δύσκολα. Δεν έφτανε το άλυτο ακόμα πρόβλημα, έπρεπε ν’
απλώσει πάλι τη σκάλα μέσα του και να κατέβει ξανά στα
άδυτα της ψυχής του.
― Να σε ρωτήσω κάτι, ρε φίλε. Έχεις τη γυναίκα σου, έχεις
το παιδί σου, έχεις το σπίτι σου, έχεις και οικονομική
άνεση. Είσαι ευτυχισμένος;
― Εσύ τι λες;
― Εγώ λέω πως όχι. Ζεις σε μια ρουτίνα, κάνεις
καθημερινά τα ίδια πράγματα, γυρίζεις στο σπίτι πτώμα και
περιμένεις πότε θα ξημερώσει για να κάνεις και πάλι τα
ίδια. Καμία ένταση, κανένα φτερούγισμα της καρδιάς,
καμία πραγματική ηδονή.
― Αλήθεια είναι…
― Εμ αλήθεια είναι. Έλα λίγες μέρες εδώ. Έλα να δεις πώς
ξυπνούν οι ναρκωμένες σου αισθήσεις. Τη μια μέρα να
ξυπνήσεις με τη μυρωδιά του δυόσμου και του βασιλικού,
την άλλη να χαρείς με την πρώτη ντοματούλα, την τρίτη να
παίξεις με τον Μάγκα σαν να ’σαστε κι οι δύο ξανά παιδιά.
Και τα βράδια να σου κάνει συντροφιά ο γκιώνης απ’ το
απέναντι πεύκο κι εσύ να ρουφάς όλη εκείνη την ενέργεια
που στέλνει στους μυημένους το φεγγάρι. Ξέρω,
ακούγονται τρελά όλα αυτά. Μου το λένε πολλοί. Κι εγώ
τους απαντώ «κανένα πρόβλημα παιδιά. Μόνο που σαν
φτάσετε στο τέλος, μην παραπονεθείτε πως δεν ζήσατε.
Αυτή η έρμη η ζωή δεν έχει δυστυχώς σφραγίδα με την
ημερομηνία λήξης. Μόνο την αρχή ξέρουμε. Αύριο μπορεί
να είναι και η τελευταία μας μέρα».
― Αυτό! Αυτό με απασχολεί κι εμένα πολύ.
― Από δω λοιπόν να ξεκινήσεις. Από δω να ξεκινήσετε
όλοι. Αν θες να ξεριζώσεις αυτόν τον βράχο που λες,
πρέπει να το κάνεις πρώτα μέσα σου. Μόνο έτσι θ’
αποτελέσεις παράδειγμα, μόνο έτσι θα έχεις κάτι
καινούργιο να προτείνεις. Και μην νομίζεις ότι όλο αυτό
είναι δύσκολο και ακατόρθωτο. Καμιά φορά τα πράγματα
είναι πιο απλά και πιο εύκολα απ’ όσο νομίζουμε. Τα
’χουμε όλοι με τον καπιταλισμό, έτσι; Επαναστάσεις,
εξεγέρσεις, νεκροί δεν έφεραν και ιδιαίτερα θετικά
αποτελέσματα. Ξέρεις γιατί; Γιατί δεν άλλαξε ο άνθρωπος
και γιατί δημιούργησε νέες εξουσίες που σε πολλές
περιπτώσεις ήταν και χειρότερες. Ξέρεις πώς γκρεμίζεται
αυτό το θεριό δίχως όπλα και νεκρούς; Αν αύριο το πρωί
όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη αποφάσιζαν να μειώσουν
στο μισό την κατανάλωσή τους, αυτό το ανίκητο τέρας δεν
θα άντεχε πάνω από έξι μήνες. Σήμερα μας έχουν να
ρίχνουμε σαν τρελοί κάρβουνο στη μηχανή που όλο και
επιταχύνει κι είναι σίγουρο πως θα εκτροχιαστεί. Αυτή την
αυτοχειρία τη συνεχίζουμε αδιαμαρτύρητα γιατί ποτέ δεν
τραβήξαμε το φρένο να κατέβουμε.