ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Ο Γενικός Γραμματέας της KTÖS [συντεχνία τ/κ δασκάλων] Μπουράκ Μαβίς, ο οποίος ήταν καλεσμένος στην εκπομπή μου χθες, μας πληροφόρησε ότι: Από τα 112 δημοτικά σχολεία της χώρας μας, 89 χτίστηκαν πριν από το 1974. Άλλα 8 από αυτά χτίστηκαν την περίοδο 74-99 και τα υπόλοιπα 15 κτήρια χτίστηκαν αργότερα.
Εάν εξετάσουμε αυτούς τους αριθμούς, θεωρώ ότι μπορούμε να διακρίνουμε την έκταση των λαφύρων [πολέμου] που κατασχέθηκαν μόνο στο πλαίσιο της συνιστώσας της εκπαίδευσης. Εάν προσθέσουμε σε αυτόν τον αριθμό τα γυμνάσια και τα λύκεια, δεν είναι δύσκολο να δούμε ότι ένα μεγάλο μέρος της σχολικής υποδομής αποτελείται από λεηλατημένες περιουσίες.
Από την άλλη, υπό το πρίσμα αυτών των πληροφοριών, δεν μπορεί κανείς παρά να αισθάνεται μια περίεργη αίσθηση ανακούφισης όταν γνωρίζει ότι αυτά τα κτήρια «χρονολογούνται από την ελληνοκυπριακή [περίοδο]». Δεν είμαι ειδικός στο θέμα και δεν γνωρίζω πολλά από κτήρια. Αλλά μου ήρθε στο μυαλό μια εμπειρία με έναν φίλο κατά την κατεδάφιση ενός τοίχου.
Μια φορά κι έναν καιρό, ένας παλιός μου φίλος κι εγώ αποφασίσαμε να ανοίξουμε ένα μπεργκεράδικο στο Τρίκωμο. Είχαμε σκεφτεί να ενώσουμε δύο παρακείμενα καταστήματα που βρίσκονταν στο ισόγειο του σπιτιού τους, το οποίο ήταν ένα κτήριο ελληνοκυπριακής ιδιοκτησίας. Παίρνοντας τις βαριοπούλες μας ξεκινήσαμε να γκρεμίσουμε τον τοίχο που υπήρχε ανάμεσά τους. Ανάθεμά μας που προσπαθήσαμε!
Όχι απλά δεν καταφέραμε να γκρεμίσουμε τον τοίχο, αλλά ακόμα και με τη βοήθεια άλλων φίλων, μας πήρε δύο ολόκληρες μέρες για να ανοίξουμε μια τρύπα στον τοίχο. Τόσο γερός ήταν!
Καθώς καθόμουν και άκουγα τον Μπουράκ Μαβίς να μοιράζεται αυτά τα στοιχεία, αναπόφευκτα θυμήθηκα αυτή την ιστορία, η οποία με έκανε να πιστέψω ότι μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι τουλάχιστον τα κτήρια των δημοτικών μας σχολείων είναι ανθεκτικά.
Και πάλι, όπως μας ενημέρωσε ο Μπουράκ, έμαθα ότι το Δημοτικό Σχολείο «Gazi» στην Αμμόχωστο χτίστηκε το 1924. Μιλάμε για ένα κτήριο που είναι 99 ετών. Όπως έχω ήδη πει, δεν είμαι ειδικός, αλλά αν ένα κτήριο έχει κατασκευαστεί σωστά και σύμφωνα με τις προδιαγραφές ασφαλείας, αν τα θεμέλιά του είναι σωστά τοποθετημένα και αν συντηρείται και επισκευάζεται κατά καιρούς, τότε θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι η διάρκεια ζωής ενός κτηρίου μπορεί να ξεπεράσει τα εκατό χρόνια.
Φυσικά, η εικόνα αλλάζει όταν προσεγγίζουμε το θέμα με βάση την πραγματικότητα και όχι απλά σε θεωρητικό επίπεδο. Διότι, όπως είδαμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μετά τον σεισμό, το σύστημα που αλαζονικά επαίρεται μέρα και νύχτα δεν έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει για [τη συντήρηση] αυτών των κτηρίων, και πολλά από τα σχολεία μας βρίσκονται σε ετοιμόρροπη κατάσταση λόγω αμέλειας.
Εν ολίγοις, το σύστημα στο βόρειο τμήμα του νησιού που βασίζεται στη λεηλασία αποκάλυψε την ανικανότητά του να φροντίσει την περιουσία που λεηλάτησε, αδυνατώντας έκτοτε να προσθέσει ούτε ένα λιθαράκι. [Το σύστημα] όχι μόνο δεν έχει κάνει τίποτα για να βελτιώσει αυτά τα κτήρια, αλλά έχει επίσης αποτύχει να χτίσει καινούργια για να τα αντικαταστήσει. Σκεφτείτε απλά ότι μόνο 23 νέα σχολεία έχουν χτιστεί από το 1974!
Και έτσι, η παραμελημένη και ανασφαλής κατάσταση των σχολείων μας, στην οποία τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών, όπως το KTÖS, εφιστούν συνεχώς την προσοχή, ήρθε οδυνηρά στο προσκήνιο μετά τον σεισμό της 6ης Φεβρουαρίου στο Καχραμανμάρας.
Και διαπιστώσαμε με οδυνηρό τρόπο ότι ακόμα δεν διαθέτουμε τα μέσα για να αξιολογήσουμε πλήρως την κατάσταση αυτών των σχολείων. Λέω ακόμα γιατί παρά τις δεκάδες συσκέψεις με θέμα τους σεισμούς που πραγματοποιούνται καθημερινά τόσο από την κυβέρνηση όσο και από την αντιπολίτευση, ακόμα δεν ξέρουμε πώς θα ληφθούν οι εκθέσεις αντοχής και ανθεκτικότητας.
Ακόμη και αν γνωρίζαμε, δεν έχουμε τα κονδύλια για να εκτελέσουμε αυτό το πολύ δύσκολο και επίπονο έργο. Ας πούμε ότι βρήκαμε τα χρήματα, δεν έχουμε ιδέα αν έχουμε αρκετούς εμπειρογνώμονες για να φέρουν εις πέρας το έργο.
Υπάρχουν εκατοντάδες σχολεία στη χώρα. Υπάρχουν εκατοντάδες δημόσια κτήρια τα οποία χρησιμοποιούν καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε αν αυτά τα κτήρια είναι αρκετά ανθεκτικά για να αντέξουν έναν σεισμό. Μην με παρεξηγήσετε, δεν πρόκειται να ισχυριστώ όπως κάποια μέσα ενημέρωσης με «κλικ φρενίτιδα» που προβάλλουν γελοίους τίτλους όπως «σεισμός στο κατώφλι μας» ή «ο σεισμός είναι κοντά», ή ακόμα ότι βρισκόμαστε στα «πρόθυρα σεισμού». Είναι σαφές ότι η Κύπρος δεν βρίσκεται σε σεισμική ζώνη πρώτου βαθμού.
Βλέπω ότι οι ειδήσεις που παρήχθησαν από ένα μεγάλο τμήμα των μέσων ενημέρωσης, οι οποίες δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, προκάλεσαν πανικό και τραυματικό στρες στους πολίτες. Υπάρχουν όμως αμέτρητα οφέλη αν είμαστε προσεκτικοί.
Φυσικά, επικεντρώνομαι στην απάντηση στο ερώτημα «πόσο προετοιμασμένοι είμαστε για σεισμό», διότι γνωρίζω ότι είναι το ανείσπρακτο εισόδημα, η αμέλεια και η υποκρισία αυτά που σκοτώνουν και όχι οι σεισμοί. Σε κάθε περίπτωση, ο πρόσφατος σεισμός στο Καχραμανμάρας ήταν ένα ακόμη παράδειγμα αυτής της οδυνηρής πραγματικότητας…
Λοιπόν, αν με ρωτούσατε αν η κυβέρνηση, η οποία βάζει το χέρι στην τσέπη του λαού στο όνομα ενός «φόρου σεισμού», αλλά η οποία στην πραγματικότητα σκοπεύει να χρησιμοποιήσει τα χρήματα στο τέλος του μήνα για να πληρώσει τους μισθούς, είναι ικανή να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις που ανέφερα παραπάνω, η απάντησή μου θα είναι ένα μεγάλο ηχηρό όχι.
Δηλαδή, δεν κατάλαβα, καλούμαστε να εμπιστευτούμε μια κυβέρνηση βασισμένη στη φιλοσοφία ενός ατόμου που είπε «τι γενικό σχέδιο, τι διάταγμα, συνεχίστε και δεν έχετε τίποτα να φοβηθείτε» και το οποίο άτομο εκλέγηκε στη θέση του «Προέδρου»;
Ή μήπως θα πρέπει να εμπιστευτούμε τη νοοτροπία που εισήγαγε κάτι παρόμοιο με την οικοδομική αμνηστία στην Τουρκία, που κόστισε τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων, για μια μέρα, χορηγώντας άδειες σε αμέτρητα παράνομα κτίρια προτού εμποδιστεί από το Συνταγματικό Δικαστήριο;
Σαν να μην έφτανε αυτό, θα πρέπει να ακούσουμε αυτούς που παρουσίασαν στο κοινοβούλιο, λίγες ημέρες πριν από τον σεισμό, με τη βοήθεια τριών βουλευτών που δεν γνωρίζουν τίποτα για το θέμα, μια νομοθετική τροπολογία που αποσκοπούσε στην κατάργηση της απαίτησης [οικοδομικής] θεώρησης κατά την κατασκευή δημόσιων κτιρίων;
Δεν ξέρω εσείς τι λέτε, αλλά εγώ δεν έχω καμία ελπίδα για αυτό το σύστημα στο οποίο ζούμε.
Το να περιμένεις οφέλη από ένα σύστημα που καταρρέει κομμάτι-κομμάτι, που μαστίζεται από νεποτισμό και διαφθορά, του οποίου ο πρωθυπουργός καυχιέται στο κοινοβούλιο: «Παραβιάζουμε το σύνταγμα μόνο αυτή τη φορά, δεν θα πάθουμε κάτι από μια μικρή παραβίαση» δεν διαφέρει από το να περιμένεις να πετάξει ο γάιδαρος.
Δεν έχετε βαρεθεί να χαραμίζετε τις ζωές μας αναμασώντας επανειλημμένα και για το τίποτα αυτό το σύστημα;
Εγώ έχω βαρεθεί εδώ και πολύ καιρό.
Μακάρι να είχε βαρεθεί και η αντιπολίτευση που θεωρεί «μέσο δημοκρατικού αγώνα» το να χρησιμεύει ως δεκανίκι της κυβέρνησης στο κοινοβούλιο.
Μακάρι να είχαν βαρεθεί και τα συνδικάτα που νομίζουν ότι υπερασπίζονται τα δικαιώματα που βασίζονται στο Σύνταγμα του συστήματος της ΤΔΒΚ.
Μακάρι να είχαν βαρεθεί και οι ΜΚΟ, πολλές από τις οποίες δεν είναι παρά η αυλή των πολιτικών κομμάτων.
Αλλά το πιο σημαντικό, μακάρι να είχε βαρεθεί ο λαός που περιμένει οφέλη από τους πολιτικούς και την πολιτική αυτού του συστήματος, που περιμένει τάξη, που περιμένει λύσεις!
Τότε είναι που αρχίζει η πραγματική αλλαγή.
Η πραγματική αλλαγή θα αρχίσει όταν αυτή η αλλόκοτη τάξη πραγμάτων απορριφθεί εντελώς.
Οτιδήποτε άλλο, οποιοιδήποτε αγώνες διεξάγονται εντός αυτού του συστήματος είναι καταδικασμένοι να αποτύχουν εκ των προτέρων.
Πηγή: ΔΕΝ ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΑΣΠΡΗ ΜΕΡΑ ΑΝ ΔΕΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΟΥΜΕ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ!
