ENGLISH (ΑΓΓΛΙΚΑ) TÜRKÇE (ΤΟΥΡΚΙΚΑ)
Το θέμα μας είναι το πρόβλημα της στρατιωτικής θητείας.
Φυσικά, “το πρόβλημα” στο οποίο αναφερόμαστε, δεν είναι η “στρατιωτική θητεία”.
Είναι η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία.
Δηλαδή, η “νομική υποχρέωση” για την οποία γίνεται λόγος…
Ή το “καθήκον προς την πατρίδα”, όπως είναι ευρύτερα γνωστό…
Το “χρέος προς την πατρίδα”…
Είχαν βρει διάφορα ονόματα στο παρελθόν για να καθαγιάσουν [την θητεία αυτή].
Πιθανότατα να συμπίπτει με την εποχή που η έννοια των εθνών-κρατών είχε αρχίσει να εδραιώνεται…
Αν πρόκειται να συνοψίσουμε εν συντομία αυτό το ζήτημα, υπάρχουν δύο πτυχές επί του θέματος.
Η πρώτη είναι η “νομική” πτυχή.
Μια νομική υποχρέωση σημαίνει ότι συνοδεύεται από μια κύρωση.
Η άλλη είναι η “ιερή” πτυχή…
Η κατάσταση της εκπλήρωσης ή μη εκπλήρωσης του “καθήκοντος προς το έθνος” Ανεξάρτητα από το πώς το βλέπει κανείς, και οι δύο πτυχές βασίζονται στην αρχή της υποχρέωσης, από όπου και ξεκινάει το πρόβλημα.
Στην περίπτωση της πρώτης πτυχής, τα άτομα εξαναγκάζονται από τους νόμους, ενώ στην περίπτωση της δεύτερης, τα άτομα εξαναγκάζονται από την πίεση της κοινότητας, του κράτους ή των συνομηλίκων τους.
***
Το θέμα αυτό είναι τόσο παλιό όσο και η ίδια η ανθρωπότητα.
Αναμφίβολα η μορφή της [στρατιωτικής θητείας] που συζητάμε σήμερα έχει τις ρίζες της.
Αν θέλαμε να κάνουμε μια σύντομη σύνοψη, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε δύο περιόδους: την περίοδο πριν και αυτή που ακολούθησε τη Γαλλική Επανάσταση.
Και στις δύο εποχές, μέχρι και πρόσφατα, η “αριθμητική υπεροχή” των στρατών ήταν πολύ σημαντική.
Γι’ αυτό και η “υποχρεωτική στρατιωτική θητεία” αποτελούσε τον “στρατό του λαού/της χώρας” και άρα την “ασφάλεια”.
Και ως εκ τούτου, αυτό ήταν ένα σημαντικό φαινόμενο για την “ύπαρξη” και την “επιβίωση” της πατρίδας, και φυσικά την “επέκτασή” της, καθώς και την “απόκτηση νέων εδαφών”.
Φυσικά όταν το εξετάζει κανείς από αυτή τη πτυχή, η «αριθμητική υπεροχή» ήταν σημαντική, αποτελούσε αναγκαιότητα.
Μιλάμε για μια κατάσταση με δύο πτυχές.
Είναι και “αριθμοί” για την “ενότητα κατά του εχθρού” αλλά και πολιτικός/ιδεολογικός “θεσμός” με στόχο την εσωτερική πολιτική.
Νομίζω ότι αυτές οι δύο πτυχές επηρεάζουν και αλληλοτροφοδοτούνται συνεχώς.
***
Φυσικά, δεν πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε ότι υπήρχαν οικονομίες εξαρτώμενες από τα όπλα κατά τη διάρκεια αυτών των περιόδων.
Ήταν εποχές που όσοι είχαν ισχυρά όπλα είχαν “ευημερία” και όσοι δεν είχαν, υπέστησαν ήττα, καταστροφή και θάνατο…
Ήταν εποχές όπου “νέα” εδάφη ενσωματώνονταν στην “πατρίδα” μέσω ανώτερων στρατιωτικών δυνάμεων, που έφερναν νίκη και ευημερία ή ακριβώς το αντίθετο, καταστροφή και φτώχεια…
Εν ολίγοις, ήταν εποχές που επικράτησαν οι πολεμικές οικονομίες και ο ιμπεριαλισμός ήταν στα σπάργανα.
Πρέπει να αποδεχτεί κανείς ότι ο σχηματισμός “στρατιωτικών θεσμών” εκείνη την εποχή ήταν κάτι το φυσιολογικό, ακόμη και αν αυτοί ήταν αποκλειστικά για “αμυντικούς” σκοπούς.
Με την πάροδο του χρόνου, ξεκίνησε η δεύτερη εποχή όπου όλοι αναγκάστηκαν να αναλάβουν πρωταγωνιστικό ρόλο στον πόλεμο…
Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος…
Και μετά ήρθε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος που ανέτρεψε τους κανόνες του παιχνιδιού…
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου συνέβη ένα γεγονός που κατέρριψε τόσο τις “στρατιωτικές αλήθειες” του προηγούμενου παγκόσμιου πολέμου όσο και όλες τις προηγούμενες συγκρούσεις!!!
Η ατομική βόμβα!
Αυτή ήταν μια εξέλιξη που άλλαξε τους όρους του παιχνιδιού και η οποία με το κούνημα ενός δακτύλου, κατέστησε το τυφέκιο πεζικού, τα τανκς, τα αεροπλάνα και τις σφαίρες ανούσια/άχρηστα…
Και έτσι ένας νέος κανόνας στο παιχνίδι του πολέμου γράφτηκε με αυτή τη φρικτή, εξαιρετικά επώδυνη και τραυματική εμπειρία που συγκλόνισε τον κόσμο…
Το γεγονός ότι “το μέλλον βρίσκεται στους ουρανούς” χαράχθηκε τότε στους κανόνες του στρατιωτικού παιχνιδιού.
Βέβαια, καθώς περνούσε ο καιρός και η τεχνολογία εξελισσόταν, η άνευ νοήματος υποχρεωτική στρατιωτική θητεία, η οποία είχε ριζώσει στο μυαλό των Ευρωπαίων, δημιουργούσε νέες καταστάσεις.
Σε αυτή τη νέα εποχή, όπου η αριθμητική υπεροχή δεν είχε πλέον σημασία και η τεχνολογική ισχύς έγινε πιο σημαντική, η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία ήταν περισσότερο επιβλαβής παρά ωφέλιμη και επίσης άσκοπη.
Βέβαια, είναι απαραίτητο να προστεθεί σε αυτό η ευαισθητοποίηση σχετικά με τα “ανθρώπινα δικαιώματα” και η άνοδος των διεθνών θεσμών και της συνείδησης της διεθνούς κοινωνίας των πολιτών.
Και φυσικά, τα δεινά στην Ευρώπη λόγω της επιστράτευσης και του πολέμου οδήγησαν επίσης τις κοινωνίες να επανεκτιμήσουν το ζήτημα.
Φυσικά, οι πόλεμοι δεν έχουν τελειώσει σε αυτή τη νέα εποχή.
Συνεχίζονται με διαφορετικές μορφές και κατά καιρούς εξακολουθούν να σημειώνονται συγκρούσεις, αλλά η πραγματική διαμάχη συνεχίζεται για χώρες και οικονομίες.
***
Και μετά υπάρχουν περιοχές όπως η δική μας…
Περιοχές όπου τα πολιτικά και μιλιταριστικά ζητήματα έχουν ομαδοποιηθεί υπό συνθήκες συγκρούσεων μικρής κλίμακας, στη γραμμή κατάπαυσης του πυρός… Η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία εξακολουθεί να ισχύει στα μέρη μας. Και με τους παλιούς κανόνες και τα παλιά συνθήματα…
Το νησί στο οποίο ζούμε είναι επίσης ένα τέτοιο νησί.
Αυτό που δεν έχει πια νόημα είναι η τρέχουσα κατάσταση να δημιουργεί μια αντίθεση με νέα δεδομένα που αναπτύσσονται έξω από την μιλιταριστική δίνη στην οποία ζούμε.
Από τη μια πλευρά υπάρχει ο τουρκικός στρατός, ένας από τους ισχυρότερους στρατούς στον κόσμο, που “προστατεύει” το βόρειο τμήμα της Κύπρου.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχει η ελληνοτουρκική συναίνεση για το ΝΑΤΟ… Και ας προσθέσουμε σε αυτό και το τελευταίο πολιτικό επίτευγμα των Ελληνοκυπρίων: Την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αυτή είναι η κατάσταση στην Κύπρο αυτή τη στιγμή.
Σας ρωτώ λοιπόν, τι φυλάνε οι στρατιώτες που είναι τοποθετημένοι εκατέρωθεν της οδού [Λήδρας] και του Αγίου Δομετίου;
Εάν η Κύπρος αποτελεί έδαφος της Ευρωπαϊκής Ένωσης – που ισχύει – μπορεί η Τουρκία να αποτελεί απειλή για αυτά τα εδάφη;
Και άραγε έχει σημασία πια πόσους πυραύλους ή αεροπλάνα διαθέτει;
Αυτός ο ένδοξος στρατός, αυτοί οι νικηφόροι στρατιώτες (!), πόσα χρόνια θα “συνεχίσουν να γυρίζουν τους τροχούς τους” μετά την ήττα του 2004, ποιος ξέρει;
***
Η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία έχει καταργηθεί σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.
Για τους ίδιους ακριβώς λόγους.
Για περιφερειακούς λόγους αλλά και λόγω των νέων κανόνων του κόσμου.
Αν εξακολουθούμε να μιλάμε για υποχρεωτική στρατιωτική θητεία, τότε υπάρχει πρόβλημα εδώ. Το πρόβλημα αυτό είναι τόσο το πρόβλημα του ότι δεν είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε τους νέους κανόνες του κόσμου όσο και το πρόβλημα του ότι δεν εσωτερικεύουμε επαρκώς τις συνθήκες μας…
Αυτό το ζήτημα είναι πολύ μεγαλύτερο από το γεγονός ότι οι νέοι της χώρας ξοδεύουν ένα χρόνο στο στρατό.
Η ουσία του ζητήματος είναι ότι η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία είναι μια ιδεολογία, μια επιβολή.
Ναι, η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία είναι η πιο ζωντανή απόδειξη ότι δεν υπάρχει ακόμα ειρήνη στο νησί.
Τότε ποιον “προστατεύουμε” και από ποιον προστατεύουμε εκατέρωθεν του Αγίου Δομετίου και της Οδού Λήδρας;
Η νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων μας έχει δείξει ότι ένας πόλεμος στην Κύπρο μπορεί να γίνει μόνο με έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο.
Μια μεγάλης κλίμακας, περιφερειακή σύγκρουση…
Υπό αυτές τις συνθήκες, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία δεν έχει κανένα πρακτικό όφελος.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αμφισβητείται αυτή η ιδεολογία, η οποία τρέφεται από το καθήκον προς την πατρίδα, τον πατριωτισμό και τους μάρτυρες.
Είναι το γεγονός ότι η κατάσταση έχει καταστεί άνευ νοήματος.
Πηγή: ΘΕΛΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΘΗΤΕΙΑΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ;
